"...Darem łaski Bożej jest żywot wieczny w Chrystusie Jezusie, Panu naszym" (Rzym. 6,23).

   Jakimże błogosławieństwem jest znać Jezusa! Jego miłość, Jego miłosierność, Jego przebaczenie!

   On obiecał, że "..wrzuci do głębin morskich wszystkie nasze grzechy" (Mich. 7 ,19) i że oddali nas do naszych grzechów tak "...jak daleko jest wschód od zachodu" (Ps. 103,12).

    Zaczynam ten artykuł poświęcony poglądom Rzymskokatolickim na temat zbawienia, okrzykami radości na cześć mojego Zbawiciela, ponieważ dopiero co skończyłem lekturę całego stosu oficjalnej literatury Kościoła Rzymskokatolickiego, poświęconej temu tematowi. Mogę uczciwie powiedzieć, że nigdy jeszcze głębi mego serca nie przeniknęła tak wielka radość z powodu dzieła, jakie w sposób ostateczny wykonał Jezus Chrystus.

    Gdy tak przewracając strony czytałem o pokucie, spowiedzi, grzechach powszednich i śmiertelnych, odpustach, czyśćcu itd., to z niezwykłą przyjemnością wracałem do stron Biblii, aby zobaczyć co one mówią na temat fundamentalnych doktryn katolickich. O, jakąż ulgę dusza moja odnajdywała w Biblii! Jaką świętą radość! O, jakże jasnym i czystym blaskiem rozświecała mój umysł prosta prawda o Bożym miłosierdziu. Jeżeli istnieje coś piękniejszego niż Boża miłość i cierpliwość okazywana człowiekowi, to nigdy to nie zostało objawione śmiertelnikowi.

    Z powyższego wstępu czytelnik zrozumie, że jestem przytłoczony ciężarem wielkiej ilości informacji, jakie zebrałem w trakcie lektury literatury rzymskokatolickiej i że będę go musiał zrzucić z siebie tu w tej Kronice Katolickiej III, krótko poruszając każdy z tematów. Jednocześnie ciągle będę powracał do głównego pytania: "W jaki sposób według Rzymu mężczyzna lub kobieta mogą być wybawieni od konsekwencji swojej grzesznej natury i swoich czynów i w jaki sposób mogą się upewnić, że stoją na właściwym gruncie przed Bogiem?

   Dzisiaj wielu chrześcijan ewangelicznych używa na każdą okazję terminu "zbawiony(a)" bez większego zastanowienia. "Kiedy zostałeś zbawiony?" - takie często można usłyszeć pytanie. Brzmi to jak formalny tytuł lub etyka noszona jako znak przynależności do określonego klubu - " zbawionych". Dla wielu termin, 'zbawienie" wydaje się kojarzyć ze zbawieniem od wielu różnych rzeczy - takich jak choroba, śmierć, diabeł, piekło itd. Ale gdy anioł Pana użył tego drogocennego słowa przepowiadając, że Jezus wypełni wszystkie przepowiednie proroków, to określił bardzo wyraźnie od czego zbawi 0n swój lud ....od jego grzechów!

    W oficjalnej teologii rzymskokatolickiej również uczy się, że to od czego ludzie muszą być zbawieni, to są ich grzechy. Ale to co jest wspólnego w doktrynie katolickiej i ewangelicznej na temat grzechu jest jedynie pisownia wyrazu. gdyż jeżeli katolik mówi o swoich "grzechach", to należy najpierw ustalić o jakie grzechy mu chodzi - "śmiertelne" czy "powszechne". Potem należy go zapytać: " w jaki sposób możesz się ich pozbyć?". Jeżeli pytający jest katolikiem, to odpowiedź na to pytanie najprawdopodobniej wprowadzi go w stan zmieszania, gdyż takie słowa jak "wiara", "opamiętanie", a nawet Jezus zazwyczaj nie pojawiają się w odpowiedzi. Zamiast nich pojawi się cała lista nowych słów, które będzie on mógł pojąć w pełni jak katolicy rozumieją możliwość uwolnienia się od grzechów i kary, która grozi za nie.

   Pierwsze z tych nieznanych wyrazów określają grupy na jakie Rzym podzielił wszystkie grzechy.

   Jeżeli jesteś katolikiem, to może się zastanowisz dlaczego robią z tego tak wielką sprawę, gdyż podział wszystkich grzechów na dwie oddzielne kategorie (każda ze swoim zestawem konsekwencji i środków zaradczych) jest elementem doktryny katolickiej od bardzo dawnego czasu.

    Zasada klasyfikacji jest całkowicie arbitralna. To co jest śmiertelnym dla jednego, dla innego może być powszednim. Według Rzymu papież jest nieomylny w sprawach wiary i doktryny. Wobec tego powinien on być w stanie rozwiązać tę ważną kwestię przez szczegółowe skatalogowanie obydwu grup grzechów.

    Do grzechów powszednich zalicza się takie rzeczy jak złe myśli, złe motywy, okazywanie zdenerwowania, itd. Są to rzeczy, które niekoniecznie muszą prowadzić do "popełnienia rzeczywistego grzechu", ale mimo to są same w sobie grzechami, które należy w jakiś sposób wykorzystać.

A Ezechiel mówi: "Dusza, która grzeszy umrze" ( I 8,4). Jakub mówi, że "Ktokolwiek bowiem zachowa cały zakon, a uchybi w jednym, stanie się winnym wszystkiego". (Jak. 2,10).

    Nie należy tego rozumieć w ten sposób, że osoba, która popełni grzech jeden staje się winna popełnienia wszystkich innych najrozmaitszych grzechów, lecz że nawet jeden grzech nie objęty zadośćuczynieniem zamyka tej osobie całkowicie dostęp do nieba i skazuje ją na karę w sposób równie nieuchronny, jak to, że jeden fałszywy krok wspinacza wysokogórskiego powoduje, że spada w ścielącą się pod nim głębię i ginie roztrzaskany na skałach.

    W świetle tych biblijnych stwierdzeń, podział grzechów na powszednie i śmiertelne jest absurdem. W istocie sam fakt klasyfikowania grzechów na "większe i mniejsze" jest sam w sobie nienormalny. Rzym wydaje się mówić: "te grzechy są naprawdę ciężkie, ale tamte? Można sobie pozwolić na popełnienie kilku takich grzechów bez zbyt przykrych konsekwencji".

    Katechizm wydany w Baltimore definiuje spowiedź w następujący sposób. "Spowiedź jest to wyznanie naszych grzechów uprawnionemu księdzu w celu otrzymania przebaczenia". Ważnymi słowami są tutaj "uprawnionemu księdzu". I aby spowiedź była ważna musi zostać wysłuchana, osądzona i musi w ślad za nią iść posłuszeństwo w wypełnieniu pokuty wyznaczonej przez uprawnionego księdza, takiej jak: dobre uczynki, modły, post, powstrzymywanie się od pewnych przyjemności, itd."

    Pokutę można określić jako karę, której podlega osoba okazująca skruchę za popełnione grzechy, wyznaczoną przez księdza. Zazwyczaj jest to bardzo lekka kara.

    Katechizm wydany w Nowym Jorku mówi: "muszę wyznać swoje grzechy księdzu, aby dał mi rozgrzeszenie (inaczej, odpuszczenie grzechów)". Osoba, która zataja grzech śmiertelny w czasie spowiedzi popełnia ogromne świętokradztwo i musi powtórzyć swoją spowiedź.

   Prawo kanoniczne 888 mówi: "Ksiądz musi pamiętać o tym, że wysłuchuje spowiedzi jako sędzia" Książka "Instrukcja dla niekatolików" mówi: "Ksiądz nie musi prosić Boga o odpuszczenie twoich grzechów. Ksiądz sam ma moc to uczynić w imieniu Chrystusa. Twoje grzechy zostają odpuszczone przez księdza, w ten sam sposób, jak gdyby ukląkł przed Jezusem Chrystusem i wyznał je Jemu samemu. "Ksiądz przebacza winę grzechu śmiertelnego, co ratuje grzesznika przed pójściem do piekła, ale nie może odwrócić od niego kary należnej za ten grzech i dlatego grzesznik musi zadość uczynić za niego dobrymi uczynkami wyznaczonymi przez księdza.

    Przychodzący do spowiedzi może być i zazwyczaj jest, dodatkowo wypytywany przez księdza, tak aby umożliwić mu dokonanie pełnej i prawidłowej spowiedzi. Podkreśla on przy tym, że każdy nie wyznany grzech nie dostępuje odpuszczenia, każdy grzech śmiertelny nie wyznany w szczegółach nie zostaje odpuszczony i że pominięcie nawet jednego grzechu (śmiertelnego) może unieważnić całą spowiedź.

    Każdy katolik ma obowiązek pod sankcją popełnienia grzechu śmiertelnego, przynajmniej raz do roku pójść do spowiedzi (aczkolwiek za bardziej zadawalającą uważa się spowiedź co miesięczną). Lecz nawet gdy grzesznik otrzymał już przebaczenie, to i tak duża, choć nieznana porcja kary pozostaje do odcierpienia w czyśćcu.

    Katechizm wydany w Baltimore stwierdza: "Jeżeli od czasu ostatniej spowiedzi nie popełniliśmy żadnego grzechu śmiertelnego, to powinniśmy wyznawać popełnione grzechy powszednie lub ponownie wyznać jakiś grzech wyznawany już podczas ostatniej spowiedzi, a z powodu którego ponownie odczuliśmy żal, w celu otrzymania rozgrzeszenia od księdza".

    Dla przykładu podam relację zaprzyjaźnionego pastora, który został wychowany w wierze katolickiej. Jego starszy brat każdego tygodnia przychodził do spowiedzi i wyznawał ten sam grzech temu samemu księdzu i otrzymywał tę samą pokutę. Ta procedura potwierdzała się każdego tygodnia, miesiąc za miesiącem i trwała lata. Pewnego razu będąc w podróży poza domem postanowił nie łamać ustalonego zwyczaju cotygodniowego spowiadania się i odwiedził kościół katolicki w mieście, w którym zatrzymał się. Przystąpił do konfesjonału i wyznał ten sam grzech, tym razem innemu księdzu. Rozpoczął od słów: "Przebacz mi Ojcze ponieważ zgrzeszyłem" i zaczął wyznawać lecz tym razem doznał szoku, gdy usłyszał: "Ale mój synu, to nie jest grzechem!" Brat mojego przyjaciela pośpiesznie opuścił kościół i od tego czasu jego noga nie stanęła w żadnym innym kościele.

   Na próżno szukalibyśmy w Biblii jakiegoś słowa na potwierdzenie doktryny katolickiej spowiedzi. Nie da się również znaleźć jakiegoś formalnego usankcjonowania tej spowiedzi lub znaleźć potwierdzenia; że była ona generalnie praktykowana przez pierwsze tysiąc lat ery chrześcijańskiej. Ani jednego słowa nie ma w pismach wczesnych ojców kościoła na temat wyznawania grzechów księdzu lub komukolwiek innemu, oprócz samego Boga.

    Forma tajnej spowiedzi praktykowana w kościele ani razu nie jest wymieniona w pismach Augustyna, Orygenesa, Nestoriusza, Tertuliana, Chryzostoma czy Atanazego - wszyscy oni i jeszcze wielu innych żyli i umarli nie pomyślawszy prawdopodobnie nawet o pójściu do spowiedzi. Uważano, że nikt inny jak sam Bóg godzien jest wysłuchiwać spowiedzi i udzielać przebaczenia.

   Pismo Święte uczy, że "tylko Bóg może odpuszczać grzechy" (Mar. 2,7), "Syn Człowieczy ma moc na ziemi odpuszczać grzechy". (Mat. 9,6).

    Dr Zachello opowiada w ten sposób o swoich doświadczeniach z okresu gdy był księdzem w kościele Rzymskokatolickim: "Moje wątpliwości szczególnie trapiły mnie, gdy byłem w konfesjonale. Przychodzili do mnie, ludzie, klękali przede mną i wyznawali mi swoje grzechy. I ja, czyniąc znak krzyża dawałem im .obietnicę, że mam moc odpuszczania im ich grzechów. Ja, grzeszny człowiek, przyjmowałem rolę Boga. Oni łamali prawa ustanowione przez Boga, nie przeze mnie. Wobec tego Bogu powinni się spowiadać i jedynie do Niego modlić się o odpuszczenie "swoich grzechów".

    Jedynym miejscem w Biblii, w którym jest mowa o wyznawaniu grzechów komukolwiek poza Bogiem jest List Jakuba: "Wyznawajcie tedy grzechy jedni drugim i módlcie się jedni za drugich, abyście byli uzdrowieni". (5,16). Jest oczywistym, że Pan miał tu na myśli to, co powiedział w Objawieniu rozdział 1, że "uczynił nas rodem królewskim, kapłanami Boga i Ojca Swojego" (wiersz 6). Piotr nazywa kościół "rodem wybranym." królewskim kapłaństwem". (1Ptr. 2,9). Możecie wierzyć temu lub nie, ale każda wzmianka w Nowym Testamencie na temat kapłanów jako wyznawców Chrystusa jest zawsze w kontekście, z którego wynika, że wszyscy prawdziwie wierzący są kapłanami, a nie jakaś wybrana elita. Dlatego Jakub mógł powiedzieć, że powinniśmy wyznawać grzechy "jedni drugim".

    Katolicy bardzo lubią cytować fragment w Ewangelii Jana 20,23 dla udowodnienia, że księża mają moc "odpuszczania i zatrzymywania" grzechów. - "Którymkolwiek grzechy odpuścicie, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane".

    Moc odpuszczania i zatrzymywania grzechów została udzielona apostołom, jako zwiastunom Słowa Bożego, a nie jako kapłanom. Jak przed chwilą wykazałem, w nauce i doktrynie Nowego    Testamentu nie ma żadnych chrześcijańskich "kapłanów" ( tj. jako specjalnej grupy gdyż istnieje powszechne kapłaństwo wszystkich wierzących chrześcijan - przyp. tłum.). starsi - tak, diakoni - tak, apostołowie, prorocy, nauczyciele, ewangeliści - tak. lecz nie ma żadnej klasy kapłanów!

   Jezus powiedział swoim naśladowcom, że przez głoszenie Ewangelii otrzymują oni moc oznajmiania ludziom, że ich grzechy są im odpuszczone przez Boga (to jest tym, którzy przyjmą Ewangelię - przyp. tłum.). A jeśli jakaś osoba lub grupa nie przyjmie ich i przebaczenia jakie ofiarowują w imieniu Jezusa, to powiedziano im, żeby "otrząsnęli proch ze swoich nóg" na znak protestu przeciwko nim i żeby ostrzegli ich, że łatwiej będzie Sodomie i Gomorze w dzieci sądu niż im. (Mat. 10,14.15). Innymi słowy, jeżeliby jakaś osoba nie przyjęła Ewangelii głoszonej jej przez apostołów, to mieli oni prawo powiedzieć tej osobie, że jej grzechy nie zostały przebaczone, gdyż odrzuciła ona jedyną możliwość zadośćuczynienia za jej grzechy ustanowioną przez Boga. "A kto was słucha, Mnie słucha, a kto wami gardzi, mną gardzi". (Łuk. 10,16). Tą moc odpuszczania i zatrzymywania grzechów, wbrew temu co naucza Rzym, posiada każdy, który głosi prawdziwą Ewangelię zbawienia.

   W systemie Rzymskokatolickim pokuta jest jednym z siedmiu sakramentów. Katechizm Baltimore określa pokutę jako "sakrament", na skutek którego grzechy popełnione przez daną osobę, po chrzcie zostają jej przebaczone, po udzieleniu jej rozgrzeszenia przez "Kapłana". Inny katechizm, wydany w Nowym Jorku stwierdza: "Kapłan naznacza mi pokutę, aby pomóc mi w odbywaniu doczesnej kary za popełnione przeze mnie grzechy. Powinienem wobec tego dokonywać innych aktów pokuty... oraz starać się o uzyskanie odpustów".

   A w instrukcji dla osób nie należących do wyznania Rzymskokatolickiego czytamy: "... po dopełnieniu spowiedzi na ogół pozostaje pewna część kary za popełnione grzechy. Należy więc dokonać innych dodatkowych aktów pokutnych, aby wyjednać sobie zmniejszenie tej kary i uniknąć długiego przebywania w czyśćcu".

   Tu naprawdę mamy do czynienia że zbawieniem przez uczynki. Gdyż pokuta, jak uczy katechizm wiąże się z wyznaniem swoich grzechów kapłanowi i ze spełnieniem dobrych uczynków, co stanowi jedyny sposób, aby grzechy popełnione po chrzcie mogły zostać odpuszczone. W ten sposób Kościół Rzymski domaga się spełnienia uczynków pokuty, a w zamian gotów będzie udzielić odpuszczenia grzechów, zakładając przez to, że ofiara Chrystusa nie była wystarczającym zadośćuczynieniem za grzech i że musi być dodatkowo uzupełniona tymi dobrymi uczynkami.

   Na podstawie doktryny pokuty widoczne jest, jak lekki jest stosunek Rzymu do grzechu. Grzesznik otrzymuje przebaczenie na stosunkowo lekkich warunkach. Wyznacza mu się pewne zadanie do wykonania, zazwyczaj niezbyt trudne jak np. wyrecytowanie określonej liczby "Zdrowaś Mario". Wynik tego jest taki, że nie odczuwa on specjalnego niepokoju powracając do swoich grzesznych praktyk.

   Pokuta jest zupełnie czymś innym niż upamiętanie się, którego domaga się Bóg. Pokuta jest aktem zewnętrznym, upamiętanie się jest od wewnątrz czyli z serca. Pokutę wyznacza katolicki ksiądz, upamiętanie się jest dziełem Ducha Świętego. To czego Bóg domaga się od grzesznika, to nie jest karanie siebie za grzechy, lecz zmiana w sercu, rzeczywiste porzucenie grzechu widoczne w nowym sposobie życia, w posłuszeństwie wobec Bożych przykazań.

   Chociaż rzymski katolicyzm naucza, że Chrystus zmarł za nasze grzechy to jednak również naucza, że Jego ofiara nie była wystarczająca i żeby uczynić ją skuteczną, musimy do niej dodać nasze cierpienia. Zgodnie z tym nauczaniem wielu próbowało zasłużyć na zbawienie przez post, praktykowanie rytuałów, biczowanie i różne dobre uczynki. ale ci, którzy próbowali iść tą drogą zawsze stwierdzali, że nigdy nie da się uczynić dostatecznie wiele, aby zasłużyć na zbawienie.

   Dr C. D. Cole mówi: "Katolicyzm Rzymski jest skomplikowanym systemem zbawienia w czyśćcu lub przez dobre uczynki. Oferuje on zbawienie na warunkach spłat ratalnych, przy czym jest to tak pomyślane, żeby biedny grzesznik miał zawsze zaległości w spłatach i żeby w momencie jego śmierci pozostał mu dług do spłacenia. Jego spłatę musi kontynuować w czyśćcu przez swoje cierpienia lub dopóki nie zostanie on spłacony przez modlitwy, jałmużnę i cierpienia jego żyjących krewnych i przyjaciół. Cały ten system domaga się zasług i ofiar pieniężnych od kołyski, aż do grobu, a nawet jeszcze dłużej. Niewątpliwie mądrość, która wymyśliła taki system zbawienia nie pochodzi z góry.

   Dobre uczynki nie są wobec tego przyczyną lub podstawą zbawienia, lecz są raczej owocem i potwierdzeniem zbawienia. - "Zbawił nas nie dla uczynków sprawiedliwości, które spełniliśmy, lecz dla miłosierdzia swego przez kąpiel odrodzenia oraz odnowienie przez Ducha Świętego (Tyt. 3,5)

   Nowonarodzony chrześcijanin wydaje z siebie dobre uczynki tak samo naturalnie jak winorośl wydaje winne grona. Są one po prostu częścią jego natury. On spełnia je, nie po to żeby zostać zbawionym, lecz dlatego, że jest zbawiony.

   Łaska właśnie dlatego, że jest łaską, nie jest udzielana na podstawie odniesionych zasług. W żaden sposób nie można sobie wyobrazić, żeby czyjeś dobre uczynki mogły być właściwym ekwiwalentem za błogosławieństwo życia wiecznego.

   Lecz Paweł przykłada siekierę do takiego rozumowania, gdy mówi: "Gdyby bowiem został nadany zakon który może ożywić, usprawiedliwienie byłoby istotne z zakonu". (Gal. 3,21)

usprawiedliwienia wyłącznie przez uznanie sprawiedliwości Chrystusa... niech będzie przeklęty. Almanach katolicki stwierdza: "Pokuta jest niezbędna do zbawienia... i została ustanowiona przez Chrystusa dla odpuszczenia grzechów".

Współczesna nauka kościoła jest z tym całkowicie zgodna. Wiele rzeczy potrzebnych jest do zbawienia, a wszystkie one ze sobą współdziałają wiara, chrzest, eucharystia, spełnianie dobrych uczynków i jeszcze inne. Odkupienie to jedna rzecz, ale wiele jest do uczynienia z naszej strony.

   Ale apostoł Paweł w swoim arcydziele na temat usprawiedliwienia przez wiarę mówi: "Tym bardziej więc teraz, usprawiedliwieni krwią Jego, będziemy przez Niego zachowani od gniewu" (Rzym. 5,9). "Uwierzył Abraham Bogu i poczytane mu to zostało za sprawiedliwość. A gdy kto spełnia uczynki, zapłaty za nie - nie uważa się za łaskę, lecz za należność. Gdy zaś kto nie spełnia uczynków, ale wierzy w tego, który usprawiedliwia bezbożnego, wiarę jego poczytuje mu się za sprawiedliwość". (Rzym. 4,3-5),

   O, jakimż kontrastem jest śmierć prawdziwie wierzącego, który ma pewność, że idzie wprost do nieba, do bezpośredniej bliskości Chrystusa! (Fil. 1,23). Jakimże błogosławieństwem jest prawdziwa wiara chrześcijanina zarówno w trakcie jego życia, jak i szczególnie podczas śmierci.   Sobór Trydencki nałożył nawet klątwę na tego, kto odważył by się powiedzieć, że uzyskał pewność zbawienia, albo że cała kara należna za grzech zostaje przebaczona razem z tym grzechem. Taką pewność określa się jako iluzję i owoc grzesznej pychy. Rzym utrzymuje swoich poddanych w ciągłym strachu i niepewności. Nawet w momencie śmierci, po udzieleniu ostatniego namaszczenia i po odmówieniu tysięcy pacierzy różańcowych "za spokój duszy", ksiądz i tak nie może dać zapewnienia, że umierający zostaje zbawiony. Nigdy nie może być "dostatecznie dobrym" i trzeba najpierw odsłużyć karę - okres w więzieniu czyśćcowym w celu oczyszczenia się od grzechów powszednich, zanim zostanie się dopuszczonym do niebiańskiego miasta. Nikt nie może być naprawdę spokojny. W duchowym świecie króluje stan wątpliwości i niepewności przez całe jego życie i

   Lecz Bóg chce naszego zbawienia i zgodnie z Biblią, Duch Święty może wlać w nas pewność, że zostaniemy zbawieni gdy mamy prawdziwą wewnętrzną więź z Synem Bożym. (Jan 5,19.20) Ale w katolicyzmie Rzymskim, na zbawienie trzeba pracować i drogo za nie płacić i po tym jak katolik wykona wszystko co mu ksiądz nakaże, to i tak nie wie czy je osiągnął czy nie. A za tym wszystkim stoi jeszcze przekleństwo Soboru Trydenckiego przeciwko tym, którzy twierdzili, że mają pewność zbawienia. Stąd nigdzie nie da się znaleźć katolika, wiernego nauce swojego kościoła, który cieszyłby się z prawdziwej pewności życia wiecznego.

   Już z tego powierzchownego spojrzenia na doktryny o grzechach śmiertelnych i powszednich, spowiedzi, pokucie i o czyśćcu widać, że Kościół Rzymskokatolicki skonstruował jeden z najbardziej nie biblijnych systemów doktrynalnych, jakie kiedykolwiek uznawane były za "chrześcijańskie".

   System ten przez całe wieki wnosił w życie milionów istnień ludzkich strach, udrękę i religijne niewolnictwo i w dalszym ciągu dręczy miliony ludzi nieświadomych biblijnej drogi zbawienia. Nazwać taki system jedynie "kultem" znaczyłoby zaliczyć go do tej samej pojemnej kategorii, obejmującej różne religie i pseudo religie grasujące obecnie po naszych uczelniach wyższych i ulicach i podchwytujące w swe sieci wielu, niczego nie podejrzewających młodych ludzi.

   Nie Kościół, Rzymski, to nie kult, to imperium. Ma ono swego władcę, swoje prawa i swoich poddanych. To imperium nie ma granic, lecz obejmuje cały glob ziemski i ma oczy zwrócone na każdego, kto nie wyznaje mu swojej uległości. Nazywa ona członków innych wyznań "odłączonymi braćmi" i stawia sobie za cel przyprowadzenie ostatecznie każdego pod swój sztandar. Wiem, że wielu pozostanie nie przekonanych tymi artykułami, ani też innymi publikacjami i nie zgodzą się z konkluzją tu zawartą. Są oni pod wpływem tego, co ostatnio słyszeli na temat ruchu charyzmatycznego wśród katolików. Wielu ewangelików, (a szczególnie charyzmatyków) pasjonuje się doniesieniami o tym, że katolicy mówią językami, zgromadzają się na nocne spotkania radości i uwielbiania, a nawet odprawiają "Msze charyzmatyczne".