Zmartwychwstanie według Starego Testamentu.

O ludziach Starego Przymierza można powiedzieć, że przewidywali oni głównie następujące rzeczy:

Prawdziwie wspaniałe jest zawołanie Joba: “Wiem, że Odkupiciel mój żyje i że jako ostatni nad prochem stanie. Że potem, chociaż moja skóra jest tak poszarpana, uwolniony od swego ciała będę oglądał Boga. Tak! Ja sam go ujrzę i moje oczy go zobaczą, nie kto inny. Za tym tęsknią moje nerki w moim ciele" (Job. 19,25-27). Izajasz zapowiada zmartwychwstanie Mesjasza i dodaje: “I zniszczy na tej górze zasłonę rozpostartą nad wszystkimi ludami... Wszechmocny Pan zniszczy śmierć na wieki i zetrze z każdego oblicza łzę..." (Iz. 25.7.8).

Daniel pisze: “A wielu z tych którzy leża w prochu ziemi, obudzą się, jedni do żywota, a drudzy na hańbę i wieczne potępienie... Lecz ty idź swoja droga, aż przyjdzie koniec, i spoczniesz, i powstaniesz do swego losu u kresu dni” (Dan. 12,2.13).

Dzięki tym objawieniom Starego Testamentu Żydzi za czasów Pana Jezusa Chrystusa wierzyli w zmartwychwstanie, za wyjątkiem Saduceuszy, ówczesnych liberałów (Mat. 22.23). W obliczu cudów Jezusa Herod nie wiedział, co myśleć: “Niektórzy mówili, że Jan Chrzciciel został z martwych wzbudzony... a inni, powstał któryś z dawnych proroków" (Łuk. 9,7.8).

Dla Pawła o wiele lepsze jest rozstanie się z życiem i bycie z Chrystusem (Fil. 1 ,23). Cieszymy się razem z nim że Bóg przewidział dla nas lepsze zmartwychwstanie.

1. Śmierć rodzi życie.

“Ale powie ktoś: Jak bywają wzbudzeni umarli? W jakim celu przychodzą? Niemądry! To, co siejesz nie ożywa, jeśli nie umrze” (1 Kor, 15.35.36).

“Jeśli ziarnko pszeniczne, które wpadło do ziemi, nie obumrze, pojedynczym ziarnem zostaje, lecz jeśli obumrze, obfity owoc wydaje" (Jan 12,24).

Do tych ogólnych, zasad dodajmy dwa przykłady.

Ziarno pszeniczne.

Na konferencji biblijnej w Norges usłyszeliśmy na ten temat dwa wykłady wielkiego uczonego prof. Hense Deyaux z Rordcaux, członka “Instytut de France”. W mistrzowski sposób przyjaciel nasz udowodnił nam doskonałą naukową dokładność wersetu z Ew. Jana 12.24. Ziarno pszeniczne umiera dosłownie. Jego śmierć oznacza narodziny nowej rośliny, która przyniesie owoc.

Ziemniak

Kto nie widział zbioru ziemniaków? Czasami można znaleźć bulwę, którą zasadzono na wiosnę. Jest ona brązowa, twarda i wygląda jak gdyby nic się nie zmieniła. W tym wypadku nie przyniosła ona żadnego zysku. Natomiast ziemniak, który przyniósł bogaty plon, w zasadzie nie istnieje. Poświecił on swoje siły, swoje życie dla nowej rośliny. Istnieje tylko zbutwiała, niepozorna resztka.

Śmierć rodzi więc życie. Jeżeli to prawo rządzi w ziemskim, naturalnym świecie, dlaczego tedy wydaje się nam ono bezsensowne lub przerażające w świecie duchowym?

2. Istnieje różnica między nasieniem a rośliną, lub ciałem. które z niego powstaje:

“A to co siejesz nie jest przecież tym ciałem które ma powstać, lecz gołym ziarnem, może pszenicznym, może jakimś innym: ale Bóg daje mu ciało, jakie chce, a każdemu z nasion właściwe jemu ciało (1 Kor. 15.37.38). Gorczyca “jest najmniejszym ze wszystkich nasion, ale kiedy urośnie, jest największa ze wszystkich jarzyn i staje się drzewem, tak iż przylatują ptaki niebieskie i gnieżdżą się, w gałęziach jego" (Mat. 13.32). Gdy pomyślimy, zobaczymy, że ziarnko nasienne uczy nas czegoś szczególnego: różnica wielkości pomiędzy ledwo dostrzegalnym nasieniem a nową rośliną jest niesamowita. Z żołędzia wyrasta ogromne drzewo. Tak samo będzie istnieć niesłychana różnica miedzy ciałem, które złożymy w ziemi, a ciałem po zmartwychwstaniu. Nasienie rodzi życie poprzez pozorną śmierć. Suche, twarde ziarno, pył nasienny, pestka, wszystkie rodzaje nasion wydają się martwe, a jednak skrywają w sobie życie. Aby rozpoznać rzeczywiście martwe nasiona, istnieje tylko jeden środek: musimy je wszystkie rzucić w ziemię i odczekać, które z nich są jeszcze zdolne do kiełkowania.

Jeżeli tak, dlaczego dziwimy się, gdy Bóg traktuje nasze ciało jako ziarno nasienne; ciało, które złożone zostaje do ziemi, kryje w sobie przedziwną zdolność odradzania się do nowego życia?

Nasienie bardzo długo zachowuje swoją zdolność kiełkowania. Lata, a nawet setki lat nasienie może pozostać żywe. Po wykarczowaniu lasu poręba wkrótce pokrywa się tysiącami kwiatów, których nasiona w tak ogromnej ilości nie mogły przywędrować z daleka. Po prostu od niepamiętnych czasów były w ziemi i czekały na korzystną okazję, by zakiełkować i wyrosnąć. Stwierdzono również, że ziarna nasion mogą wytrzymać temperaturę do -253.

Ten sam Bóg, który powoduje ten cud, może po tysiącach lat rozbudzić śpiące ciała.

Jeżeli różnica miedzy nasieniem a nową roślina jest taka duża, to to samo nasienie może dać zawsze tylko taką samą roślinę. Co człowiek sieje, to będzie zbierał, a nie coś innego. Z nasiona marchewki nie będzie sałaty, ani z fasoli grochu. Nie dziwi nas przeto, jeżeli Paweł pisze: “Co człowiek sieje, to i żąć będzie... kto sieje dla Ducha, z Ducha żąć będzie żywot wieczny”. (Gal. 6:7,8).

Życie, jakie tu prowadzimy, będzie kontynuowane w drugim świecie i wyda te same następstwa. Jedni żyli dla Boga i zmartwychwstaną do wspanialej wieczności, inni żyli dla siebie samych i zmartwychwstaną na sąd.

Przemiana ziarna nasiennego w nową roślinę jest dla nas tajemnicą. W małym ziarenku zawarte są jako zarodek wszystkie najważniejsze części składowe tworzące jednostkę i rodzaj, i formę, proporcje wielkości, kolor, różnicujące własności (cechy). Dla każdego obiektywnego ducha jest to prawdziwy, niewytłumaczalny cud. Jak ze szczątków leżących w grobie powstaje zmartwychwstałe ciało, nie potrafimy wyjaśnić. Tylko Bóg wie, jak ponownie znajdują się podstawowe czynniki ciała rozsypanego w proch. I nie sprawia Mu to żadnej trudności.

Starzy "ojcowie kościoła" i różni katoliccy uczeni są zdania, że najmniejsze cząsteczki naszego ciała w przyszłości spotkają się i utworzą ciało zmartwychwstałe. Dlatego też są oni zagorzałymi przeciwnikami kremacji (palenia zwłok). Ciało Pana Jezusa wprawdzie tak szybko Zmartwychwstało i przemieniło się, że nie zdążyło się rozłożyć. Jak jednak wygląda w Biblii na przykład sprawa ciała Adama i patriarchów? Co stałoby się z ciałami tych, którzy spłonęli w czasie bombardowań, jeżeli ogień uniemożliwiałby zmartwychwstanie ciała? Jeżeli już zastanawiamy się nad tym problemem, należałoby również zapytać, które ciało powinno właściwie zmartwychwstać: czy ciało młodości, czy dojrzałego okresu życia, czy też ciało, jakie mieliśmy przy śmierci? Stwierdzono, że nasze ciało zużywa się, że jego komórki odnawiają się zupełnie na przestrzeni 7 lat i tworzą inne ciało. Które z tych komórek będą brać udział w naszym własnymi zmartwychwstaniu? Wystarczy postawić tych kilka pytań, by zrozumieć, że w tej sprawie decyduje tylko Bóg. Ten który stworzył tak wiele dla nas niezrozumiałych rzeczy, wypełni również, to co nam obiecał. On w Swojej mocy powoła do życia nowe ciało, które będzie wspaniałą kontynuacją naszego obecnego ciała. Ponieważ poruszaliśmy kwestię kremacji, powinniśmy dodać jeszcze następująca rzecz: W starożytności palenie zwłok było związane z pogańskimi obyczajami i dlatego Żydzi czuli dla niego odrazę.

Kanaanici palili swoje dzieci żywcem ku czci swojego bóstwa Molocha (5 Moj. 12,31). W naszych czasach niektóre pogańskie religie zachowały jeszcze zwyczaj palenia zmarłych, a nawet nie tak dawno indyjskie wdowy rzucały się na stos żałobny swego małżonka. Dlatego też niektórzy chrześcijanie maja zastrzeżenia w stosunku do kremacji. Pogrzebanie ciała wydaje im się naturalnym sposobem wypełnienia słów (1 Moj. 3,19): “...aż wrócisz do ziemi, z której zostałeś wzięty.” Możemy zważyć na te uprzedzenia, ale musimy wiedzieć, że te problemy nie maja znaczenia dla naszego zbawienia i zmartwychwstania.

3. Świat zwierząt uczy nas o zmartwychwstaniu.

Po omówieniu ziarna i rośliny apostoł Paweł wspomina ciało człowieka, bydło, ptaki, ryby (1 Kor. 15,39). W życiu tych istot istnieją różne okresy: zapłodnienie, ciąża lub brzemienność, narodziny i następnie w pełni rozwinięte życie.

Możemy porównać obecny stan człowieka ze stanem ciąży. Wprawdzie jest mu dane życie, lecz jest ono ograniczone. Dąży ono do codziennego wzrostu. Wkrótce zmartwychwstanie - zrodzi nas i będziemy cieszyć się w pełni rozwiniętym, doskonałym życiem w niebie.

Również wiele mówią nam insekty, przede wszystkim gąsienica, która staje się motylem. Jej rozwój przebiega w trzech fazach: gąsienica, który często posiada niepozorną powierzchowność, ociężale pełznie i zjada liście: poczwarka, w której owad leży nieruchomo i jest zarazem martwy jak w trumnie, motyl ze wspaniałymi skrzydłami, który lata w promieniach słońca i pije sok kwiatów. Jeżeli nie znalibyśmy tego z doświadczenia, skąd moglibyśmy sądzić, że te trzy istoty są w zasadzie jedną i tą samą która przechodzi różne stopnie rozwoju. Tak również niektórym ludziom sądzone jest smutne, ponure życie ziemskie; zostają oni złożeni do grobu i wydaje się, że wszystko się skończyło, lecz następuje wspaniałe zmartwychwstanie w obecności Bożej.

Larwa ważki żyje w wodzie, a ukształtowana ważka pozostawia dotychczasowe otoczenie i wzbija się, w powietrze. Czy jest więc rzeczą bardziej niezwykłą że człowiek opuszcza ziemię i zamienia ją na niebo?

4. Wszechświat zaludniony jest nieskończenie różnymi ciałami.

- Wiosna, młodość roku - młodość, wiosna życia

Lecz później następuje nowe krążenie. Jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki, pojawiają się pąki, wszystko zieleni się i kwitnie, ptaki śpiewają, kwiaty pachną i wszystko jest przepełnione radością. Człowiek i ludzkość przechodzą przez podobny krąg. Młodość, wiek dojrzały, starość, śmierć. Lecz ta śmierć jest tylko pozorna i przemijająca. Wkrótce nastąpi zmartwychwstanie i wieczna wiosna. Ta wielka nauka natury jest jasna i cudowna. Mogą ją zrozumieć nawet dzieci, podczas gdy dorośli zatykają sobie uszy, by nic nie słyszeć.

Temu, który pyta: “Jak bywają wzbudzeni umarli". Paweł odpowiada bezwzględnie: “głupcze!” (1 Kor. 15). Następnie przypomina różne fakty, o których właśnie mówiliśmy. Czy będziemy pomiędzy mądrymi, którzy chylą głowę przed prawdami duchowego i ziemskiego świata, czy też pośród głupców, którzy przyjmują tylko to co im się podoba, a zaprzeczają temu, co jest jasne jak słońce?

Powiedzieliśmy już, gdy mówiliśmy o śmierci sprawiedliwego: pożegnanie z tym światem nie oznacza dla niego prawdziwej śmierci, gdyż przez odrodzenie duszy i zmartwychwstanie ciała “to, co śmiertelne, pochłonięte zostanie przez życie". Pewien niewierzący próbuje pocieszyć umierającego chrześcijanina i mówi do niego: “Mój drogi przyjacielu tak żałuję pana, że musi pan wkrótce opuścić krainę żywnych!” Umierający odpowiada radośnie: “Pan się myli opuszczam krainę umierających i idę do krainy żyjących”.

To wielkie wydarzenie, jakim jest Pochwycenie, Paweł opisuje następująco: nastąpi ono

Jeżeli dziwnym wydaje się fakt, że pierwsze zmartwychwstanie odbędzie się w dwóch nawzajem oddzielonych od siebie przez okres ucisku fazach, możemy przytoczyć następujące argumenty: Jezus mówi o zmartwychwstaniu duchowym, które chroni wszystkich grzeszników, którzy wierzą w Syna Bożego: “Kto... wierzy... przeszedł z śmierci do życia, Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam, zbliża się godzina, owszem już nadeszła, kiedy umarli usłyszą głos Syna Bożego i ci, co usłyszą, będą żyć (Jan 5:24,25). Ta “godzina łaski", w której możliwe jest odrodzenie, trwa już więcej niż dziewiętnaście wieków. Następnie Jezus mówi o zmartwychwstaniu cielesnym: “Nadchodzi godzina, kiedy wszyscy w grobach usłyszą głos Jego: I wyjdą ci, co dobrze czynili, by powstać do życia: a inni, którzy źle czynili, by powstać na sąd" (Wiersze 28-29). Jeżeli dobrze rozumiemy, ta “godzina" będzie trwać rzeczywiście długo, mianowicie od pochwycenia zboru aż do zmartwychwstanie męczenników z okresu wielkiego ucisku i do końca tysiąca lat. (Zobacz również, co apostoł Jan mówi o “ostatniej godzinie", w której to jesteśmy od pierwszego pojawienia się Pana na ziemi (1 Jana 2:18).

Zmartwychwstanie wierzących zwane jest “pierwszym", w przeciwieństwie do zmartwychwstania potępionych, które będzie miało miejsce tysiąc lat później. Oba wyżej przytoczone wersety są jedynymi miejscami w Biblii, które nadają mu to określenie. Oczywistą rzeczą jest również, że to "pierwsze zmartwychwstanie" odnosi się zarówno do pochwyconego zboru, jak również do męczenników, którzy zostaną wzbudzeni po okresie wielkiego ucisku - jeżeli dobrze zrozumiemy, wezmą w nim udział wszyscy zwycięzcy, którzy najpierw będą rządzić razem z Chrystusem tysiąc lat na ziemi, a potem na wieki w niebie (Obj. 2:27, 3:21; 20:4; 22:5). Druga śmierć nie będzie mieć nad nimi władzy. Ich imiona zapisane są w księdze żywota (Obj. 2:1 20:6,14,15). Wszyscy staną się kapłanami Boga i Chrystusa (Obj. 1:6; 20:6; 1 Ptr. 2:5-9). Co za cudowna perspektywa!

Jezus Chrystus mówi: “Jam jest zmartwychwstanie i żywot, kto we mnie wierzy, choćby umarł, żyć będzie" (Jan 11:25). “Kto widzi Syna, wierzy w Niego”. Ja go wzbudzę w dniu ostatecznym (Jan 6:40). (Objaśnienie to powtórzone jest w wierszach 39,40 i 54). Jak bowiem Ojciec ma żywot sam w sobie, tak dał i Synowi, by miał żywot sam w sobie ... Nadchodzi godzina, kiedy wszyscy w grobach usłyszą głos jego (Chrystusa) i wyjdą (Jan 5:26,28,29). Pan Jezus Chrystus “przemieni nasze znikome ciało w postać podobną do uwielbionego ciała swego, tą mocą, którą też wszystko poddać sobie może" (Fil. 1:3,21).

Ezechiel po przepowiedni odrodzenia przez Ducha, przepowiedział również wskrzeszenie kości zmarłych przez Ducha: “Tak mówi Wszechmocny Pan do tych kości: Oto Ja wprowadzę do was ożywcze tchnienie i ożyjecie... Przyjdź ożywcze tchnienie, z czterech stron i tchnij na tych zabitych, a ożyją... wtem wstąpiło w nich ożywcze tchnienie i ożyli ..." Ezech. 37:5,9-10).

• czynić dobro

“A to jest wola Tego, Który Mnie Posłał, abym z tego wszystkiego, w Mi Dał, nic nie stracił, lecz wskrzesił to w dniu ostatecznym ... Nikt nie może przyjść do Mnie, jeżeli go nie Pociągnie Ojciec, Który Mnie Posłał, a Ja go wskrzeszę, w dniu ostatecznym" (Jan 6:39,44), “W Chrystusie wszyscy zostaną ożywieni... którzy są Chrystusowi w czasie Jego przyjścia" (1 Kor. 15:22,23).

Fakt, że nie wszyscy będą mieć udział w pierwszym zmartwychwstaniu, wyjaśnia, dlaczego Pismo Święte określa to pierwsze zmartwychwstanie jako “powstanie z martwych”. Określenie to występuje 49 razy w Biblii i zawsze w odniesieniu do Chrystusa i wierzących. Oni powstaną z martwych. A niewierzący pozostaną dalej w grobach aż do zmartwychwstania zmarłych (to znaczy wszystkich martwych), w dzień ostateczny.

Gdy uczniowie po raz pierwszy usłyszeli Jezusa mówiącego to, nie rozumieli tego. (Mk. 9:9,10). Jak dotąd bez wątpienia liczyli się oni z ogólnym zmartwychwstaniem wszystkich zmarłych i oni zrozumieliby, gdyby Jezus mówił o zmartwychwstaniu “ze zmarłymi”. Natomiast Paweł nie zadowala się już takim zmartwychwstaniem. Chce on należeć do zmartwychwstania od umarłych, które to jest święte i wspaniałe. W liście do Filipian mówi dosłownie: “...aby dostąpić szczególnego zmartwychwstania, które jest od umarłych" (3:11).

To wspaniałe doświadczenie może uzyskać każdy, lecz zawsze jest ono powiązane z tym warunkiem: “Zawsze śmierć Jezusa na ciele swoim noszący, aby i życie Jezusa na ciele naszym się ujawniło. Zawsze bowiem my, którzy żyjemy, dla Jezusa na śmierć wydawali bywamy, aby i życie Jezusa na śmiertelnym ciele naszym się ujawniło. Tak tedy śmierć wykonuje dzieło swoje nas, a życie w was" (2 Kor. 4:10-12), Paweł uważał wszystko za stratę, za błoto, za śmiecie od czasu gdy zyskał Jezusa i poznał Go i doznał mocy zmartwychwstania Jego i uczestnictwa w cierpieniach Jego, stając się podobnym do Niego w Jego śmierci; aby tym sposobem dostąpić zmartwychwstania (Fil 3:8-11).

Od kiedy Zapłacił tą cenę, wierzący żyje już teraz jako prawdziwie zmartwychwstały człowiek, który należy do górnego świata i oczekuje wspaniałego dnia Chrystusowego: “A tak, jeśliście wzbudzeni z Chrystusem, tego co w górze szukajcie, gdzie siedzi Chrystus po prawicy Bożej ... Umarliście bowiem, a życie wasze jest ukryte wraz z Chrystusem w Bogu. Gdy się Chrystus, Który jest życiem naszym Okaże, wtedy się i wy okażecie razem z Nim w chwale (Kor. 3:1-4).

Bóg pomaga nam, abyśmy mogli ze wszystkiego zrezygnować, by poznać Chrystusa i “mocy Jego zmartwychwstania i uczestniczyć w cierpieniach Jego, stając się podobnym do Niego w Jego śmierci, aby tym sposobem dostąpić zmartwychwstania" (Fil. 3:11).

Gdy Paweł głosił w Atenach kazanie o zmartwychwstaniu, “jedni naśmiewali się, drudzy zaś mówili: O tym będziemy cię słuchali innym razem, lecz niektórzy ... uwierzyli" (Dz. Ap. 17:32-34).

Ten sam apostoł wykrzykiwał przed królem Agrypą: “Dlaczego uważacie za rzecz nie do wiary, że Bóg wzbudza umarłych?" (Dz. Ap. 26:8). Wiemy, że wszędzie będziemy napotykać sprzeciw tych, którzy zaprzeczają temu, co jasno stoi przed oczyma i niedoceniają swego własnego zbawienia. My jednak będziemy, wzmocnieni Duchem Świętym, wszędzie świadkami Jego zmartwychwstania, jak pierwsi uczniowie. Wkrótce bowiem zanucimy ze wszystkimi wierzącymi hymn pochwalny nad ostatnim wrogiem:

Pan Jezus jest Wiecznym Synem Bożym. On przyszedł jako prawdziwy człowiek "...Bóg objawiony w ciele." On zszedł z nieba, aby wykonać dzieło zbawienia. Zgubiony grzesznik może być uratowany - ty i ja. Kto wiedząc o tym fakcie zlekceważy go, temu nie można pomóc w żaden sposób. Lepiej by było takiej osobie, gdyby się nigdy nie urodziła. Chrystus nie był założycielem religii. Rzeczywiste, biblijne chrześcijaństwo nie jest ludzkim wymysłem, nie jest religią obok wielu innych. Pan Jezus objawił nam żywego Boga. On mógł powiedzieć: "Kto mnie widzi, widzi Ojca". (Jan 14,9) On mógł powiedzieć: "Jam jest prawda". (Jan 14,6) Czy Mahomet nakarmił 5 chlebami i 2 rybami 5000 mężów? Czy Budda uzdrawiał ślepych, Konfucjusz wskrzeszał z martwych? Oni wszyscy zostali złożeni w grobie tak, jak każdy śmiertelnik. Tylko jeden zmartwychwstał, Jezus Chrystus, Syn Boży, Zbawiciel Świata! On mógł o sobie powiedzieć: "Jam jest zmartwychwstanie i życie". Czy ktoś kiedykolwiek odważył się tak o sobie powiedzieć? Jezus rzekł do Piłata: "Ja się narodziłem i na to przyszedłem na świat, aby dać świadectwo prawdzie. Każdy kto jest z prawdy, słucha głosu mego" (Jan 18, 37). Czy Ty słuchasz Jego głosu? On chce Tobie dać prawdziwy pokój, wieczną radość i mieszkanie w domu Ojca. Ugnij się przed Nim, wyznaj swoje grzechy i uwierz, że On także dla Ciebie spełnił dzieło wykupienia. "Kto wierzy w Syna ma żywot wieczny" (Jan 3,36)