Gdy nawróciliśmy się do Boga, oczekujemy na Jego Syna z nieba, “Który nas Ocalił przed nadchodzącym gniewem ... Gdyż Bóg nie przeznaczył nas na gniew, lecz na osiągnięcie zbawienia przez Pana naszego Jezusa Chrystusa" (1 Tes. 1:10; 5:9). Jezus może zbawić na zawsze tych, którzy przez Niego przychodzą do Boga (Hebr. 7:25), a Pan po przebaczeniu nam grzechów nie wspomni ich więcej (Hebr. 8:12).

Prawdziwie wierzący z nieskończoną radością i w pewności swego wiecznego zbawienia oczekuje spotkania ze swoim Panem. “W tym miłość do nas doszła do doskonałości, że możemy mieć niezachwianą ufność w dzień sądu, gdyż jaki On jest, tacy i my Jesteśmy na tym świecie. W miłości nie ma bojaźni, wszak doskonała miłość usuwa bojaźń, gdyż bojaźń drży przed karą" (1 Jana 4:17,18); “Trwajcie w Nim, abyśmy, gdy się objawi, mogli śmiało stanąć przed Nim i nie zostali zawstydzeni przy przyjściu Jego” (1 Jana 2:28).

Sam Pan mówi: “Oto przyjdę wkrótce, a zapłata moja jest ze mną, by oddać każdemu według uczynku jego" (Obj. 22:12). Dla bezbożnego “zapłatą" jest żołd grzechu: Śmierć i wieczne potępienie. Dla wierzących jest obiecana nagroda. “Znamy przecież Tego, Który powiedział: Pomsta należy do Mnie, Ja odpłacę" (odnosi się to do niewierzących) oraz: “Pan sądzić będzie lud swój” (odnosi się do Izraelitów - czyli Jego ludu) (Hebr. 10:30).

Bogaty człowiek powiedział do swego niewierzącego zarządcy: “Zdaj sprawę z twego szafarstwa, albowiem nie będziesz mógł dalej zarządzać" (Łuk. 16:2). Czy byliśmy wierni, czy niewierni. Bóg wkrótce zażąda od nas dóbr, które nam powierzył i zapyta, co z nimi zrobiliśmy. Niemożliwe będzie ukrycie czegoś, gdyż wszystko jest “obnażone i odsłonięte przed Jego oczami” (Hebr. 4:13).

Ojciec przekazał cały sąd Synowi, albowiem jest On Synem Człowieczym (Jana 5:22,27). Dlatego Jan opisuje Pana jako Syna Bożego, który oczy ma jak płomień ognia i bada serca i nerki (Obj. 2:18,23). Paweł aż do swej śmierci usiłował zachować czyste sumienie i pomimo swych słabości nie obawiał się wielkiego Sędziego, który równocześnie Jest jego Zbawicielem. Z całą pewnością pisał: “A teraz oczekuje mnie wieniec sprawiedliwości, który mi w owym dniu da Pan, sędzia sprawiedliwy" (2 Tym 4:8).

Z łaski zostaliśmy zbawieni, nie z uczynków, lecz ponieważ zostaliśmy w Chrystusie na nowo narodzeni, jesteśmy w Nim “Stworzeni do dobrych uczynków, do których przeznaczył nas Bóg, abyśmy w nich chodzili" (Ef. 2:8-10). Jest więc rzeczą naturalną, że Pan sprawdzi uczynki każdego: “każdy, czy niewolnik, czy wolny otrzyma od Pana zapłatę” (Ef. 6:8). “Pan jest Bogiem, Który wie wszystko Bogiem, który waży uczynki" (1 Sam. 2:3). Paweł mówi o “objawieniu sprawiedliwego sądu Bożego, Który odda każdemu według uczynków jego; tym, którzy przez trwanie w dobrym dążą do chwały i czci i nieśmiertelności, da żywot wieczny... Bóg sądzić będzie ukryte sprawy ludzkie przez Jezusa Chrystusa" (Rzym. 2:5-8,16). “A czynić dobrze nie ustawajmy, albowiem we właściwym czasie żąć będziemy bez znużenia. Przeto, póki czas mamy, dobrze czynić wszystkim, a najwięcej domownikom wiary" (Gal. 6:9,10).

Klasycznym miejscem w Biblii dotyczącym tej sprawy jest 1 Kor. 3:10,15. Dzieła (czyny) nasze są znikome, jeżeli położone nie są na Jezusie Chrystusie, Jedynym Fundamencie (wiersze 10,11,15). Na tym fundamencie jednak wierzący może budować z bardzo różnego materiału. Może to być materiał kosztowny i trwały, zły i przemijający. W pierwszym rzędzie chodzi tu o świątynię Bożą jaką budujemy - jeśli dołączamy do domu Bożego nieodrodzonych ludzi, którzy w dzień sądu pójdą na wieczne potępienie, gdyż mimo religijnej gorliwości, tak naprawdę nie są "ze złota", lub trwałego materiału - czyli nie są zbawieni. To szkodę poniesiemy, a więc będziemy bez nagrody. W drugim rzędzie dzieła, które porównane są do drewna, siana, są naszymi dziełami - nawet religijnymi - które poddane są egoizmowi, pysze, miłości własnej i własnej woli. Można modlić się, dawać jałmużnę, głosić Ewangelię, a jednak równocześnie szukać w tym tylko siebie samego. (Zobacz np. Ew. Mat. 6:1,2,5; 7:22; Fil. 1:17 itp.). Dzieła te nie oprą się ogniowi sądu. Inne czyny porównane są do złota, srebra, szlachetnych kamieni. Są one dokonane z miłości, szczerej żarliwości woli, oraz by uwielbić Boga. One to ostaną się w ogniu sądu (1 Kor. 3:12,14). Czy nasze dzieła (czyny) są tego rodzaju? O takich dziełach myślał Jan, gdy pisał: “Błogosławieni są odtąd umarli, którzy w Panu umierają. Zaprawdę, mówi Duch, odpoczną po pracach swoich, uczynki ich bowiem idą za nimi" (Obj. 14:13).

Bóg, Który działa nieustannie, darował nam prawo współpracy z Nim. Nasza praca jest miernikiem naszej żarliwości i naszej wdzięczności. Nie pozostanie ona bez zapłaty: “Każdy własną zapłatę odbierze według swojej pracy. Albowiem współpracownikami Bożymi jesteśmy... Dlatego, bracia moi, bądźcie stali, niewzruszeni, zawsze pełni zapału do pracy dla Pana, wiedząc, że trud wasz nie jest daremny w Panu” (1 Kor. 3:8,9; 15:58). Wszak Bóg nie jest niesprawiedliwy, aby miał zapomnieć o dziele waszym i o miłości, jaką okazaliście dla imienia Jego, gdy usługiwaliście świętym i gdy usługujecie (Hebr. 6:10).

“Rolnik, kiedy pracuje, powinien najpierw korzystać z plonów" (2 Tym. 2:6). Pewien pan w podobieństwie podzielił swoje dobra pomiędzy swe sługi i liczył na ich pilną pracę: “A ten, który wziął pięć talentów, za raz poszedł, obracał nimi i zyskał dalsze pięć... Ten jednak, który nie pracował i zakopał swój talent, został skarcony jako sługa leniwy i nieużyteczny i wrzucony w ciemności" (Mat. 25:14-30). Stracił on jakąkolwiek nadzieję na zbawienie.

Wszyscy wierzący powołani są do świadczenia i do służby w ogólnym sensie. Komu jednak Bóg powierzył specjalny urząd, ten ponosi równocześnie większą odpowiedzialność: “Niechaj niewielu z was zostaje nauczycielami, gdyż wiecie, że otrzymamy surowszy wyrok" (Jak. 3:1). “Bądźcie posłuszni przewodnikom waszym i bądźcie im ulegli; oni to bowiem czuwają nad duszami waszymi zdadzą z tego sprawę" (Hebr. 13:17). “Powołałem cię na stróża... Jeżeli powiem do bezbożnego: Na pewno umrzesz, a ty go nie ostrzeżesz i nic nie powiesz, aby bezbożnego ostrzec przed jego bezbożną drogą... wtedy ten bezbożny umrze z powodu swojej winy, ale Ja uczynię cię odpowiedzialnym za jego krew" (Ezech. 3:17-18).

Dlatego też Paweł jest szczęśliwy mogąc powiedzieć przed starszymi w zborze efeskim: “Dlatego oświadczam przed wami w dniu dzisiejszym, że nie jestem winien niczyjej krwi; Nie uchylałem się bowiem od zwiastowania wam całej woli Bożej" (Dz. Ap. 20:26,27). Bóg mówi również o zapłacie dla tych, którzy wielu wiedli do sprawiedliwości (Dan. 12,3). Wartość sprawowanego urzędu objawia się owocami - widocznymi, bądź znanymi tylko Bogu - i pozyskanymi duszami. Paweł pisze Filipianom: “Świecicie jak światła na świecie... ku chlubie mojej na dzień Chrystusowy, na dowód, że nie na próżno biegałem i nie na próżno się trudziłem" (Fil. 2,15-16).

Bóg udziela nam również innych darów: rozumu, plastycznego i muzycznego talentu, zdrowia, urody itp. Przypowieść o powierzonych talentach poucza nas, że powinniśmy zużywać te talenty z myślą o przyszłym obrachunku, a nie zakopać je (Mat 25,15-18). Jeżeli popatrzymy na ubóstwo naszych chrześcijańskich kół, na brak poświęcenia, brak poważnych współpracowników, okazuje się, że bez wątpienia wielu tak zwanych chrześcijan zakopało swoje talenty, aby nie użyć ich w służbie. Gdy pomyślimy o dniu, w którym Pan przyjdzie i zażąda zdania rachunku, każdy drży na myśl o tym, co należy do niego. Inni wierzący być może nie zaszli tak daleko, lecz również im musimy zacytować słowa Pawła do Tymoteusza: ”Przypominam ci, abyś rozniecił na nowo dar łaski Bożej, którego udzieliłem ci przez włożenie rąk moich. Albowiem nie dał nam Bóg ducha bojaźni, lecz mocy i miłości i powściągliwości” (2 Tym. 1,6.7), Jak smutno będzie, gdy będziemy musieli pojawić się przed tronem sędziowskim Chrystusa ze zmarnowanym darem, który przyniósł mało owocu, podczas gdy Pan oczekiwał od nas dużo i coraz więcej owocu.

Ludzie są dziwni: albo z pieniędzy czynią sobie bożka, albo uważają, że są one za ziemskie, by łączyć je w jakikolwiek sposób z życiem duchowym. Tak mawiają oni, by móc korzystać z nich nadal według upodobania. Na pewno Bóg dał nam “obficie ku używaniu wszystkiego" (1 Tym. 6,17). Lecz chce On również, by Jego dzieci dały Mu swoje dobra do dyspozycji i używały je według Jego woli. To używanie czasowych dóbr zostanie w dzień sądu Chrystusowego osądzone lub nagrodzone.

“Aby twoja jałmużna była ukryta, a Ojciec twój który widzi w ukryciu, odpłaci tobie” (Mat. 6,4). “Miłujcie nieprzyjaciół waszych i dobrze czyńcie, i pożyczajcie nie spodziewając się zwrotu, a będzie obfita nagroda wasza i Synami Najwyższego będziecie... Sprzedajcie majętności swoje, a dawajcie jałmużny. Uczyńcie sobie sakwy, które nie niszczeją, skarb niewyczerpany w niebie, gdzie złodziej nie ma przystępu ani mól nie niszczy... Gdy urządzasz przyjęcie zaproś ubogich, ułomnych, chromych, ślepych. A będziesz błogosławiony, bo nie mają ci czym odpłacić. Odpłatę bowiem będziesz miał przy zmartwychwstaniu sprawiedliwych” (Łuk. 6,34-35; 12,33.34; 14,13.14). Bogaczom tego świata nakazuj, ażeby czynili dobrze, bogacili się w dobre uczynki, byli hojni i chętnie dzielili się z innymi, gromadząc sobie skarb jako dobry fundament na przyszłość, aby dostąpić żywota prawdziwego (1 Tym. 6,17-19).

W podobieństwie o nieuczciwym zarządcy (Łuk. 16,1-13) Pan Jezus dokładnie omawia jeszcze raz tę sprawę. Nieuczciwy zarządca przy pomocy majątku swego pana uczynił sobie przyjaciół, którzy mieli go przyjąć po usunięciu ze służby. Został pochwalony, oczywiście nie za nieuczciwość, lecz za mądrość, przy pomocy której zapewnił sobie swoją przyszłość. Jezus mówi, że dzieci światłości nie umieją tak mądrze działać i dodaje: “Zyskujecie sobie przyjaciół mamoną niesprawiedliwą, aby, gdy się skończy, przyjęli was do wiecznych przybytków... Jeśli więc w niesprawiedliwej mamonie nie byliście wierni, któż wam powierzy prawdziwą wartość? A jeśli nie byliście wierni w sprawie cudzej, kto wam poruczy rzecz własną? (wiersze 9.11.12). “Niesprawiedliwa mamona” to nie niesprawiedliwie uzyskane dobro, lecz niewłaściwie wydane. Czy rzeczywiście jest to sprawiedliwe, że jeden urodził się bogaty, drugi biedny, jeden mądry, drugi głupi, jeden piękny, drugi brzydki? Nasze dobra nie należą do nas lecz do Boga. My jesteśmy tylko zarządcami i będziemy musieli zdać z nich rachunek i zwrócić je do ostatniego grosza. Wtedy Bóg, jeżeli byliśmy wierni, da nam prawdziwe dobra, które będą należeć do nas, to znaczy wieczne dobra, które będą nam dane na zawsze.

“Błogosławieni jesteście, gdy wam złorzeczyć i prześladować wam będą... Radujcie się i weselcie, albowiem zapłata wasza jest w niebie” (Mat. 5,11.12).

“Ale w tej mierze, jak jesteście uczestnikami cierpień Chrystusowych, radujcie się, abyście i podczas objawienia chwały jego radowali się i weselili” (1 Ptr. 4,13). “Przyjęliście z radością grabież waszego mienia, wiedząc, że sami posiadacie (w niebie) majętność lepszą i trwałą” (Hebr. 10,34). “Nieznany chwilowy ucisk przynosi nam przeogromną obfitość wiekuistej chwały (2 Kor. 4,17). Nie łatwo jest cieszyć się ze swych cierpień. Potrafimy to tylko przy pomocy Bożej, gdy mamy przekonanie, że “utrapienia tego czasu nic nie znaczą w porównaniu z chwałą, która ma się nam objawić”(Rzym. 8:18).

“Tak niech każdy myśli o nas jako o sługach Chrystusowych i o szafarzach tajemnic Bożych. A od szafarzy tego się właśnie żąda, aby każdy okazał się wierny" (1 Kor. 4,1.2). Słowo “wierny” powraca wciąż, na nowo, gdy mówi jest o wielkim obrachunku. “Kto więc jest tym sługą wiernym i roztropnym, którego Pan postawił nad czeladzią swoja... Dobrze, sługo dobry i wierny! Nad tym co małe byłeś wierny, wiele ci powierzę" (Mat. 24,45; 25.21). Kto jest wierny w najmniejszej sprawie... jeśli więc w niesprawiedliwej mamonie nie byliście wierni... jeśli nie byliście wierni w sprawie cudzej (Łuk. 16,10.11.12). Bądź wierny aż do śmierci, a dam ci koronę żywota (Obj. 2,10).

Bóg nie wymaga od nas ani wielkich sukcesów, ani wielkich zdolności. (Każdy otrzymuje je według “swoich potrzeb”) (Mat. 25,15). Ale wymaga, abyśmy byli wierni, najpierw w błahych rzeczach - później w ważnych, które On nam powierzy. Nie chciejmy być usunięci wraz z niewierzącymi (Łuk. 12,46). Sam Pan pozostaje wierny i nawet wtedy, gdy my zawiedziemy, On nas się nie zapiera. Dlatego Obiecuje On swoim wybranym: “Ja dam im słuszną nagrodę i zawrę z nimi wieczne przymierze” (Iz. 61,8).

Będzie ona stosowna do służby. Zbawienie jest według podobieństwa z Ew. Łukasza 20,1-16 takie samo dla wszystkich. Wszyscy pracownicy otrzymają po denarze, czy pracowali cały dzień, kilka godzin, lub tylko ostatnią godzinę. Istnieje bowiem tylko jedno życie wieczne, jedno niebo, które zapewnione jest zarówno łotrowi na krzyżu, jak i Apostołowi Pawłowi, który “daleko więcej pracował niż oni wszyscy" (1 Kor. 15:10).

Aniołowie służą tym, którzy odziedziczą zbawienie (1 Hebr. 1,14), Wiarą i wytrwałością odziedziczymy obietnice (Hebr. 6,12). Zarówno kobiety, jak i mężczyźni są współdziedzicami i łaski życia i błogosławieństwa (1 Ptr. 3,7.9). Bóg wybrał biednych, którzy są “bogatymi w wierze i dziedzicami Królestwa, obiecanego tym, którzy Go miłują" (Jak. 2,5).

Na razie jesteśmy jeszcze jak niepełnoletni dziedzic, którego pełnomocnik zarządza dobrami, lecz w czasie, który wyznaczył Ojciec, posiądziemy wszystko, co nam przeznaczone (Gal. 2,4). Konieczna jest jednak zwycięska wiara, aby dostąpić tej własności. Jesteśmy dziedzicami “na podstawie usprawiedliwienia z wiary", to znaczy “z łaski", a obietnica, która została dana Abrahamowi, znajduje swoje wypełnienie w nas (Rzym. 4,13-16). Po objawieniu chwały niebios Pan powiedział: Kto zwycięży, odziedziczy wszystko, a Ja będę jego Bogiem, a on będzie Moim synem (Obj. 21:7). Kto to zrozumiał, może zaśpiewać wraz z Psalmistą “Cześć moja przypadła w miejscach uroczych, także dziedzictwo moje podoba mi się” (Ps. 16,6). “Dziękując Ojcu, który nas zdolnymi uczynił do uczestniczenia w dziedzictwie świętych w światłości" (Kor. 1:12). “Błogosławiony niech będzie Bóg... Który...odrodził nas... ku dziedzictwu nie znikomemu i nieskalanemu, i niezwiędłemu jakie zachowane jest w niebie" (1 Ptr. 1,3-4).

Co człowiek sieje, żąć będzie. Wszystkie nasze teraźniejsze działania znajdą wieczna zapłatę, czy to jako błogosławieństwo, czy też jako przekleństwo. “Kto sieje dla ciała swego, z ciała żąć będzie skażenie, a kto sieje dla ducha, z ducha żąć będzie żywot wieczny. A czynić dobrze nie ustawajcie, albowiem we właściwym czasie żąć będziemy bez znużenia" (Gal. 6,7-9).

Jezus mówi, że żniwa odbędą się na końcu świata (Mat. 13,39), wtedy Pan odpłaci nam za nasze dobre czyny. Ale żniwa składać się będą z dusz, które pozyskane zostały naszym świadectwem i zebrane zostaną w niebiańskie szeregi Paweł pisze do Tesaloniczan i Koryntian, swoich duchowych dzieci: “Bo któż jest naszą nadzieją albo radością, albo koroną w chwili Jego przyjścia?” (1 Tes. 2.19). “Jesteśmy chlubą wasza, jak wy naszą, w dzień Pana naszego Jezusa” (2 Kor. 1,14).

Świadczeniu chrześcijan często towarzyszy cierpienie i poniżenie. Lecz “kto we łzach sieje, żąć będzie w radości. Kto wychodzi z płaczem niosąc ziarno siewne, będzie wracał z radością, niosąc snopy swoje" (Ps. 126,5-6). Jaką radością dla nas rodziców, kaznodziei lub przyjaciół będzie pojawienie się przed Bogiem z tymi, których przez Jego łaskę doprowadziliśmy do wiary! Tym bardziej, że Pan często posługuje się najbardziej skromnym (prostym) człowiekiem, aby pozyskać duszę. Jakąż radością będzie możliwość powiedzenia: “Jestem tu i dzieci, które Ty mi dałeś!” Jak smutni natomiast będą ci, którzy nikogo nie pozyskali dla Pana i będą musieli pojawić się przed Nim sami.

Będziemy musieli stwierdzić, że żniwa będą o wiele większe niż sobie to wyobrażamy. Rozdawaj chleb w obfitości, a po wielu dniach znajdziesz go!.. Z rana siej swoje nasienie, a niech nie spoczywa twoja ręka do wieczora" (Kazn. 11,1.6), Słowo Boże nigdy nie wraca do Niego puste, a nasienie, które zasialiśmy w sercu, może wzejść bez naszej wiedzy. Podstawą zawsze jest nasza wierność, nawet wtedy gdy nie widzimy rezultatów.

Obietnica mówi wyraźnie: “Kto sieje skąpo, skąpo też żąć będzie, a kto sieje obficie, obficie też żąć będzie" (2 Kor. 6:9).

Uznanie Pana i zaakceptowanie pracy Jego sług zostanie oznajmione w sposób, jakiego nie oczekujemy: “Błogosławieni owi słudzy, których pan, gdy przyjdzie, zastanie czuwających. Zaprawdę powiadam wam, iż posadzi ich przy stole... i będzie im usługiwał" (Łuk. 12,37). Jezus Chrystus tu na ziemi był pomiędzy Swymi apostołami jako sługa, aby dać im przykład. Ale czy nie jest to niesłychane, że również w Chwale Niebios wstanie ze Swego tronu, by nam służyć.

Nagroda dla wiernego sługi będzie rozległą i ważną służbą. Tu na ziemi możemy być wiernymi tylko w niewielkiej sprawie i możemy być wiernymi służąc niedoskonale. Lecz w niebie radością naszą będzie nieskończenie więcej czynić. Któż jest tym wiernym i roztropnym szafarzem, którego Pan nad czeladzią swoją ustanowił, aby im dawał wyżywienie we właściwym czasie. (Co jest czynnością bardzo ograniczoną). Błogosławiony ów sługa, którego pan jego, gdy przyjdzie, zastanie tak czyniącego. Zaprawdę powiadam wam, że postawi go nad całym mieniem swoim (Łuk. 12,42-44). Nad tym, co małe, byłeś wierny, wiele ci powierzę... Każdemu bowiem, kto ma, będzie dane i obfitować będzie (Mat. 25,21.29). Będziemy mówić jeszcze o naszej służbie w niebie i zobaczymy, jakie nieograniczone możliwości otworzą się tam przed nami.

Tym, którzy służą Mu w cierpieniach i poniżeniu, obiecał Pan wspaniałą nagrodę: “Albowiem nieznaczny, chwilowy ucisk przynosi nam przeogromną obfitość wiekuistej chwały” (2 Kor. 4,17-18). Jesteście zasmuceni różnorodnymi doświadczeniami, ażeby wypróbowana wiara wasza okazała się cenniejsza niż znikome złoto, w ogniu wypróbowane, ku chwale i czci, i sławie, gdy się objawi Jezus Chrystus... A gdy się objawi Arcypasterz, otrzymacie niezwiędłą koronę chwały (1 Ptr. 1:7; 5:4). A chwała i cześć i pokój każdemu, kto czyni dobrze (Rzym 2:10).

“Roztropni (nauczyciele) jaśnieć będą jak jasność na sklepieniu niebieskim, a ci, którzy wielu wiodą do sprawiedliwości, jak gwiazdy na wieki wieczne (Dan. 12,3). Wtedy sprawiedliwi zajaśnieją jak słońce w Królestwie Ojca swego (Mat. 12,43).

Któż jest naszą koroną chwały przed obliczem Pana naszego Jezusa Chrystusa w chwili Jego przyjścia? (1 Tes. 2,15).

Znane miejsce w Biblii: 1 Kor. 3,10-15 mówi, że czyje dzieło spłonie, ten poniesie szkodę. Uwaga! chodzi tu nie o ogień czyśćcowy, gdzie wierzący może całkowicie odpokutować swoje grzechy:

Nowy Testament ostrzega ustawicznie chrześcijan w tym względzie:

Ci, którzy czynią “dobre dzieło”, by być podziwianymi przez ludzi, nie otrzymują za nie od Boga żadnej zapłaty. Ich zapłata tkwi w zadowoleniu swojej pychy, lecz nagroda ta nie będzie im towarzyszyć na drugi świat (Mat. 6,1-2.5).

Bardzo niebezpieczne byłoby również następujące rozmyślanie: Nie zależy mi na nagrodzie, jeżeli będę zbawiony tylko “jak przez ogień”. Takie nastawienie zdradza całkowity brak szacunku i miłości do Boga i pociągnie za sobą po prostu pójście na potępienie - gdyż pochodzić ono może tylko z nieodrodzonego serca, w ten sposób niestety wielu mieniących się jako bracia "utraci" wszystko, pomimo ich pozornie wspaniałych czynów: pomimo iż w imieniu Jezusa prorokowali, wypędzali diabła i dokonywali wielu cudów, zostaną jednak odrzuceni, jako że nigdy tak naprawdę nie nawrócili się i nie dostąpili żywota prawdziwego (Mat. 7,22.23).

Podczas gdy prawdziwie wierzący otrzymają nagrodę jako dziedzictwo, inni odejdą próżni. Ismael, syn niewolnicy, nie mógł dziedziczyć z Izaakiem synem wolnej, który został zrodzony z wiary (Gal. 4,23-31). Nieodrodzeni, cieleśni ludzie nie mogą mieć działu w dziedzictwie dzieci Bożych, którzy odrodzili się z wiary. Niesprawiedliwi nie odziedziczą Królestwa Bożego... ani wszetecznicy, ani chciwcy, ani bałwochwalcy, ani rozwodnicy, ani słabeusze, ani złodzieje, ani pijacy, ani grabieżcy, ani oszczercy. Ciało i krew nie mogą odziedziczyć Królestwa Bożego ani to, co skażone, nie odziedziczy tego, co nieskażone (1 Kor. 5:9-10; 15:50; zobacz również Ef. 5:5).

Ten sofizmat (wyszukany wykręt) łączy dwie sprawy, które nie mają nic wspólnego z wiarą i Biblijną nauką;

Odpowiadamy więc, że nasza nagroda nie jest żadnym odznaczeniem naszego egoizmu, gdyż jeżeli prawdziwie służymy Chrystusowi, musimy zaprzeć się własnego ja i ofiarować nasze życie innym. Ponadto nie kwestionowaną rzeczą jest, że wielkie bezinteresowne dzieła (czyny) miłości bliźniego powołują do życia przede wszystkim zaangażowani chrześcijanie: szpitale, sierocińce, Czerwony Krzyż, pomoc więzienna, praca wśród upadłych dziewcząt itp. “Czystą miłość, która nie opiera się na wierze i bojaźni Bożej", rzadko można znaleźć tu na ziemi.

Czy można mówić o zasłużeniu na nagrodę, jeżeli z łaski jesteśmy zbawieni? Musimy to dobrze zrozumieć. W pewnym sensie zasługujemy tylko na potępienie i Bóg nie jest nam nic winny. On zbawia nas z czystej dobroci, lecz aby nam dodać otuchy, obiecuje nam nagrodę za naszą służbę. Również nasza służba jest czystą łaską, gdy pracujemy dla Niego, wykonujemy tylko nasze obowiązki. “Albo co masz czegoś nie otrzymał?" (1 Kor. 4,7). Czy pan musi dziękować słudze za to, “że czynił to, co mu polecono". Tak i wy, gdy uczynicie wszystko, co wam polecono, mówcie: Sługami nieużytecznymi jesteśmy, bo co winniśmy byli czynić, uczyniliśmy (Łuk. 17,7-10).

3. My otrzymamy nagrodę głównie na tamtym świecie. Lecz czy nie jest ona często zapewniona już tu na ziemi?

W Nowym Testamencie główny nacisk położony jest na życiu wiecznym, lecz pomimo to wiele błogosławieństw dla wierzącego przypada już tu na ziemi, “Nie mu takiego, kto by opuścił dom albo braci, albo siostry, albo matkę, albo ojca... dla mnie... który by nie otrzymał stokrotnie teraz, w doczesnym życiu domów, braci, i sióstr, i matek, i dzieci, i pól, choć wśród prześladowań, a w nadchodzącym czasie żywota wiecznego" (Mk. 10:29,30). Czcij ojca swego i matkę, to jest pierwsze przykazanie z obietnicą, aby ci się dobrze działo i abyś długo żył na ziemi (Ef. 6:2,3).

Zrozumiałe, że ziemska nagroda może być tylko zadatkiem wspaniałego niebiańskiego życia.

To nieprawda. Przede wszystkim chodzi o to - jak już zaznaczyliśmy - aby sługa został znaleziony wiernym i to na początku w niewielkim. Jak wiele obietnic Bożych dotyczy wszystkich dzieci Bożych, a przede wszystkim również nieśmiałych: “Kto przyjmuje proroka jako proroka, otrzyma zapłatę proroka; a kto przyjmuje sprawiedliwego jako sprawiedliwego, otrzyma zapłatę sprawiedliwego. A ktokolwiek by napoił jednego z tych maluczkich tylko kubkiem zimnej wody jako ucznia, zaprawdę powiadam wam, nie straci zapłaty swojej" (Mat. 10:41.42). Tak więc nie tylko prorocy i sprawiedliwi otrzymają swoją nagrodę, lecz również ci, którzy ich przyjmą. A kto nie miał już z tysiąc razy okazji podać szklanki zimnej wody, coś, co nic nie kosztuje, lecz wartość czego leży w miłości, uśmiechu, który towarzyszy temu darowi. Według Hebr. 6:10 Bóg nie jest niesprawiedliwy, aby miał zapomnieć o dziele waszym i o miłości, jaką okazaliście dla imienia Jego, gdy usługiwaliście świętym i gdy usługujecie. Pan, który docenił grosz wdowi, który ludzie zlekceważyli lub niedoceniali, znajdzie u pokornych i nieśmiałych wystarczającą podstawę, by, zapewnić im wspaniałą nagrodę.

5. Bóg na pewno dotrzyma swej obietnicy. Nie uważałby tego za konieczne, by najpierw nas zbawić, a potem zapewnić nam jeszcze nagrodę. Jednak ponieważ, zdecydował się na to w Swym wielkim miłosierdziu, nie pozostanie dłużnikiem ani jednego zbawionego, Nagrodzi nam najmniejszy czyn wierności. On Sam powiedział: Sprawię, że nagroda wasza będzie pewna (Iz. 61,8). Pan Jezus dodaje: Ojciec twój, który widzi w ukryciu, odpłaci tobie (Mat. 6:4,6). “Wtedy ludzie powiedzą: Zaiste jest Bóg, który sądzi na ziemi (Ps. 58,12).

Luter tłumaczył: Jam tarczą twoją i twą wielką nagrodą (I Moj. 15,1). Jezus mówi: Zwycięzcy... dam gwiazdę poranną. Następnie dodaje: Ja sam jestem gwiazdą jasną poranną (Obj. 2,26.28; 22,16). Dotyczy to nas. A to jest żywot wieczny, aby poznali Ciebie, Jedynego prawdziwego Boga i Jezusa Chrystusa, Którego posłałeś (Jan 17,3).

Pewność zbawienia pomaga nam w zdaniu najcięższych egzaminów i wyciągnięciu z nich zwycięstwa: “Gdy was... prześladować będą... radujcie się i weselcie, albowiem zapłata wasza obfita jest w niebie (Mat. 5,11.12).

Mojżesz dał nam w tym przykład: Był on podniesiony aż do stóp tronu i “wolał raczej znosić uciski wespół z ludem Bożym... uznawszy hańbę Chrystusową za większe bogactwo niż skarby Egiptu: skierował bowiem oczy na zapłatę (Hebr. 11,25-26).

Pan Jezus jest Wiecznym Synem Bożym. On przyszedł jako prawdziwy człowiek "...Bóg objawiony w ciele." On zszedł z nieba, aby wykonać dzieło zbawienia. Zgubiony grzesznik może być uratowany - ty i ja. Kto wiedząc o tym fakcie zlekceważy go, temu nie można pomóc w żaden sposób. Lepiej by było takiej osobie, gdyby się nigdy nie urodziła. Chrystus nie był założycielem religii. Rzeczywiste, biblijne chrześcijaństwo nie jest ludzkim wymysłem, nie jest religią obok wielu innych. Pan Jezus objawił nam żywego Boga. On mógł powiedzieć: "Kto mnie widzi, widzi Ojca". (Jan 14,9) On mógł powiedzieć: "Jam jest prawda". (Jan 14,6) Czy Mahomet nakarmił 5 chlebami i 2 rybami 5000 mężów? Czy Budda uzdrawiał ślepych, Konfucjusz wskrzeszał z martwych? Oni wszyscy zostali złożeni w grobie tak, jak każdy śmiertelnik. Tylko jeden zmartwychwstał, Jezus Chrystus, Syn Boży, Zbawiciel Świata! On mógł o sobie powiedzieć: "Jam jest zmartwychwstanie i życie". Czy ktoś kiedykolwiek odważył się tak o sobie powiedzieć? Jezus rzekł do Piłata: "Ja się narodziłem i na to przyszedłem na świat, aby dać świadectwo prawdzie. Każdy kto jest z prawdy, słucha głosu mego" (Jan 18, 37). Czy Ty słuchasz Jego głosu? On chce Tobie dać prawdziwy pokój, wieczną radość i mieszkanie w domu Ojca. Ugnij się przed Nim, wyznaj swoje grzechy i uwierz, że On także dla Ciebie spełnił dzieło wykupienia. "Kto wierzy w Syna ma żywot wieczny" (Jan 3,36)