W niniejszym artykule chcemy się zająć pierwszą częścią 2-go wiersza Biblii. Brzmi ona następująco: A ziemia była niekształtowna i próżna, i ciemność była nad przepaścią. Duch Święty, opisując stan ziemi, zwraca nam uwagę na 4 rzeczy: bezkształtność, próżnię, ciemność i przepaść. Charakterystyczną rzeczą jest, że występuje tu liczba 4, a więc liczba świata. W języku hebrajskim słowa: niekształtna, i próżna brzmią: tohu-wa-bohu. Pojęciem tym określa się zwykle w zwięzły sposób stan naszej ziemi, jaki istniał na początku tak zwanych 6 dni stworzenia.

Słowa tohu-wa-bohu spotykamy w Starym Testamencie jeszcze tylko dwa razy, a mianowicie w Księdze proroka Izajasza 34,11 i w Księdze proroka Jeremiesza 4,23. W obu tych wypadkach mamy do czynienia ze spustoszeniem naszej ziemi i uczynieniem jej próżnią. Nasuwa to przypuszczenie, że pierwotna ziemia, o której stworzeniu czytamy w pierwszym wierszu Biblii, uległa spustoszeniu i opróżnieniu, a ponad to ogarnęła ją ciemność. Skąd się wzięła ta ciemność, skoro Bóg jest światłością i żadnej ciemności w nim nie ma (1 Jana 1,6)? — Gdzie jest ciemność, tam jest śmierć. I znów zapytujemy się, skąd się wzięła śmierć, skoro Bóg jest Życiem (Ew. Jana 1,4)! — Czytamy wreszcie, że ciemność była nad przepaścią. W języku hebrajskim słowo to brzmi: thehom. Ma ono następujące znaczenia: morze, ocean, burząca się woda, głębia, głębiny (morskie), otchłań (wodna), przepaść. Według Daniela 7,1, Izajasza 57,20 i Objawienia św. Jana 13,1 może to być symbol narodów tego świata, a zwłaszcza mocy burzących się i przeciwstawiających się Bogu. Główne cechy wód morskich, to ich ogromna masa i ciągły stan ruchu. Przelewanie się wód morskich (falowanie), to obraz stałego niepokoju i walki. Godnym podkreślenia jest fakt, że na nowej ziemi morza nie będzie (Obj. 21,1).

W Księdze Izajasza r. 45 w. 18 czytamy, że Bóg nie stworzył próżnej ziemi, lecz że ziemię stworzył na mieszkanie (w polskim języku mylnie przetłumaczono: nie na próżno stworzył ją). Według tego wiersza zatem ktoś inny, a nie Bóg był przyczyną, że ziemia stała się próżną. Hebraiści twierdzą, że drugi wiersz Biblii można tłumaczyć nie tylko: A ziemia była niekształtowna i próżna, lecz także: A ziemia stała się niekształtowna i próżna, hebrajskie słowo hajetha bowiem może być tłumaczone zarówno była jak i stała się. Gdybyśmy więc przyjęli to drugie tłumaczenie, musielibyśmy także przyjąć, że ziemia pierwotnie nie była niekształtna, próżna i ciemna, lecz stała się taką później pod wpływem jakiegoś wydarzenia, jakiejś katastrofy. Wielu egzegetów, teologów i Bożych ludzi przyjmuje, iż faktycznie tak było, to znaczy że pierwszy wiersz Biblii opisuje nam stworzenie pierwszej ziemi i to doskonałej, a drugi wiersz podaje nam opis tej samej ziemi po katastrofie.

Zapytujemy się, co to była za katastrofa, jaka była jej przyczyna? Biblia nie pisze o tym w sposób bezpośredni, gdyż zajmuje się zasadniczo człowiekiem i jego zbawieniem, a tu chodzi o wydarzenia nie związane z historią ludzkości, a poza tym sięgające w tak daleką przeszłość, że śladu człowieka jeszcze nie było ... W sposób pośredni jednak, mając na uwadze całość Słowa Bożego, można i na to pytanie znaleźć odpowiedź w Biblii. I tak z księgi proroka Daniela rozdziału 10 wierszy 13, 20 i 21 dowiadujemy się, że Bóg podporządkował niektóre dziedziny swego stworzenia, między innymi narody, poszczególnym aniołom (w szerszym tego słowa znaczeniu). Archanioł Michał na przykład jest aniołem narodu izraelskiego. Podobnym aniołem był Lucyfer (po łacinie Lucyfer tj. nosiciel światła), którego opis mamy u proroka Izajasza w rozdz. 14 w. 12, 15 i u proroka Ezechiela w rozdz. 28 w. 13-17. Izajasz opisuje Lucyfera, a raczej jego upadek, w obrazie króla babilońskiego, Ezechiel zaś — króla tyrskiego. Kto uważnie przeczyta oba fragmenty Słowa Bożego, dojdzie rychło do wniosku, że mowa tu o kimś większym niż człowiek. Świadczą o tym. takie wyrażenia, jak: spadłeś z nieba, powalonyś, aż na ziemię (to znaczy, że był ponad nią), jutrzenka, wstąpię na niebo, nad gwiazdy wywyższę stolicę moją, będę równy Najwyższemu, byłeś w Eden, w ogrodzie Bożym, byłeś Cherubinem pomazanym, byłeś na górze Bożej świętej, byłeś doskonały itd. Takich królów historia nie zna. Większość egzegetów dopatruje się więc w wymienionych rozdziałach Izajasza i Ezechiela opisu pierwszego na świecie grzechu (Ez. 28,16). Kiedy ten upadek miał miejsce? — Najczęstsza odpowiedź na to pytanie brzmi: w okresie między pierwszym a drugim wierszem Biblii. Jeżeli przyjmiemy, że tak było istotnie, łatwiej nam odpowiedzieć na pytania które postawiliśmy sobie przedtem: Co było przyczyną spustoszenia naszej ziemi i opróżnienia jej? Skąd się wzięła ciemność i śmierć? itd.

Podobnie zresztą i upadek człowieka spowodował daleko idące zmiany na naszej ziemi. W rozdziale Genesis, opisującym pierwszy grzech człowieka, czytamy: w boleści będziesz rodzić dzieci (w. 16), przeklęta będzie ziemia dla ciebie (w. 17), ona ciernie i oset rodzić będzie (w. 18), w i proch się obrócisz (w. 10). Tych rzeczy nie było przed upadkiem Adama i Ewy w grzech.

W świecie duchowym podobnie jak i fizycznym, mamy także księstwa, zwierzchności, moce państwa (por. Ef. 1,21 i 6,12 oraz Kor. 1,16), Jezus sam nazywa szatana księciem tego świata (Jan 12.31; 14,30; 16,11), a apostoł Paweł — nawet bogiem świata tego (2 Kor. 4.4). Gdy diabeł pokazał Chrystusowi wszystkie królestwa świata i sławę ich i rzekł: To wszystko dam Tobie, jeśli upadłszy, pokłonisz mi się. Jezus praw szatana do tych królestw wcale nie kwestionuje (Mat. 4,8—10). W Ew. Łukasza 4,7 diabeł wprost mówi: Dam Ci tę wszystką moc i sławę ich, bo mi jest dana, a komu chcę dawać ją. — Kiedy zostało to wszystko szatanowi dane? Czyż nie jeszcze przed jego upadkiem i przed katastrofą naszej ziemi? Jest jednak zasadnicza różnica we władaniu światem przez szatana przed i po jego upadku. Przed upadkiem władał Lucyfer światem, jako doskonałe stworzenie z polecenia i w imieniu Najwyższego. Po upadku włada Lucyfer światem, jako upadłe stworzenie we własnym imieniu, w przeciwstawieniu do planów Bożych. Przyjdzie jednak chwila, że to panowanie zostanie diabłu odjęte, gdyż Pan Bóg Wszechmogący sam obejmie królestwo (Obj. 1.6), a na niebie wielkie głosy będą mówiły: "Królestwa świata stały się królestwami Pana naszego i Chrystusa jego i królować będzie na wieki wieków” (Obj. 11.15).

Za tym, że drugi wiersz Biblii opisuje ziemię po katastrofie przemawiają prócz poprzednio przytoczonych jeszcze inne argumenty. I tak w 28 wierszu pierwszego rozdziału Genesis powiada Bóg: napełniajcie ziemię. W angielskim tłumaczeniu występuje tu słowo replenich tj. napełniać na nowo. Wskazywałoby to na fakt, że ziemia była kiedyś napełniona, została później opróżniona i że zadaniem człowieka jest napełniać ją na nowo. Rozdział 38 księgi Hioba, zwłaszcza wiersz 7, informuje nas, że gdy Bóg zakładał grunty ziemi, śpiewały gwiazdy zaranne i weselili się wszyscy synowie Boży. Stworzenie aniołów (a więc i Lucyfera) musiało wobec tego mieć miejsce przed wydarzeniami opisanymi w drugim wierszu Biblii. Ze zwrotu: te niebiosa które teraz są, jaki spotykamy w drugim Liście Piotra r. 3 w. 7 można wysnuć wniosek, że istniały jakieś wcześniejsze niebiosa — te, o stworzeniu których mówi pierwszy wiersz Biblii.

Co Bóg stwarza musi być dobre. Aż 6 razy spotykamy w pierwszym rozdziale pierwszej Księgi Mojżeszowej zwrot: I widział Bóg, że to było dobre, a mianowicie w wierszach 4, 10 (w polskim tłumaczeniu wiersz 11), 12,18,21 i 25, a wiersz 21 mówi nawet: I widział Bóg wszystko co uczynił, a oto było bardzo dobre. Brak takiego zwrotu w wierszu drugim nasuwa przypuszczenie, że stworzenie ziemi nieksztaltownej, próżnej i ciemnej nie było dziełem Boga. Wprawdzie i przy drugim dniu tzw. stworzenia (wiersze 6—8) brak stwierdzenia ze strony Boga, że to było dobre. Jeśli jednak uprzytomnimy sobie, że atmosfera jest szczególną siedzibą szatana, gdyż jak nas informuje apostoł Paweł w Liście do Efezów r. 2 w. 2, ma on władzę na powietrzu (por. też Ef. 6,12), nie będziemy się temu dziwili.

Niektórzy twierdzą, że pierwszy rozdział Pisma Świętego nie daje podstawy do przyjęcia, iż ziemię naszą spotkała jakaś katastrofa i że katastrofa ta była następstwem upadku Lucyfera. Stoją oni na stanowisku, że w pierwszym wierszu Biblii Mojżesz mówi tylko o stworzeniu materii (a z nią przestrzeni), z której Bóg dopiero później uczynił w ciągu 6 dni (lub 6 okresów) coś doskonałego.