Narodziny Kościoła

Kiedy wracam myślami do wydarzeń opisanych przez Łukasza w drugim rozdziale Dziejów Apostolskich widzę Boga, który po raz kolejny staje się Stwórcą. Prawdą jest, że jest to nieco odmienne "tworzenie", którego misterium objawia się w życiu wielu pokoleń chrześcijan, ale jest to proces, który trwa po dzień dzisiejszy. Tym razem Bóg rozpoczyna tworzyć dzieło, którego częścią jest każdy nowonarodzony chrześcijanin - inaczej mówiąc, rozpoczyna się budowa Kościoła.
Dzieje Apostolskie nie są tylko opisem początków Kościoła, ale również opisem realizowania doskonale zaplanowanego Bożego planu. Łukasz już na samym początku swojego sprawozdania pisze: "Nie wasza to rzecz znać czasy i chwile", chcąc i nam powiedzieć, że Bóg działa zgodnie ze Swoim doskonale realizowanym planem zbawienia ludzkości. Jako ludzie mamy niewielki wpływ na narodziny tak doskonale zaplanowane jak narodziny Kościoła. Bóg również w narodzinach Kościoła chce nam pokazać Swoją suwerenność oraz to, że jest Panem i Bogiem wszystkiego. Bóg do narodzin Kościoła wybrał miejsce i czas, w którym one mają nastąpić. On również demonstruje Swoją wielkość wypełniając słowa wypowiedziane przez usta proroków: "A potem wyleję mojego Ducha na wszelkie ciało (...)" ukazując nam, że to, co Bóg obiecał, to wypełnia.
Jezus przed wniebowstąpieniem mówi do swoich uczniów aby udali się do Jerozolimy, do miasta, które zostało wybrane przez Boga na narodziny Bożej oblubienicy. Jerozolima jako centrum życia religijnego została wybrana jako miasto które odzwierciedla to, w którym zamieszka Oblubienica. Ta symbolika pozwala nam zrozumieć wydarzenia Pięćdziesiątnicy również w sensie eschatologicznym: Bóg rozpoczyna Swoje dzieło w ziemskiej Jerozolimie, by zakończyć je w tej, w której mieszka "chwała Boża". W ostatniej rozmowie Jezusa z uczniami oczy wszystkich skierowane są na Jerozolimę: "Nie oddalajcie się od Jerozolimy", mówi Jezus, wskazując również i nam, że w naszej duchowej pielgrzymce zdążamy do niebiańskiej ojczyzny gdzie nastanie kres naszym troskom, gdzie bólu już nie będzie, gdzie zajaśnieje Baranek.
W dalszym opisie sprawozdania Łukasza czytamy, że uczniowie (i nie tylko) w oczekiwaniu na spełnienie się obietnicy Jezusa "trwają jednomyślnie w modlitwie". Z całą pewnością jest to i dla nas, wierzących w rychłe przyjście Zbawiciela, wskazówka do tego, co mamy czynić w oczekiwaniu na spełnienie się Bożych obietnic, które jak wszystkie inne Boże obietnice spełnić się muszą! Kościół oczekujący na wypełnienie się Bożej obietnicy modli się. Kościół czeka aż wypełni się Pismo, w którym Duch Święty przepowiedział przez usta proroków, że to wszystko się stanie. A gdy nadszedł dzień Zielonych Świąt, czyli dzień, który Bóg wybrał na narodzenie Kościoła, wszyscy razem byli na jednym miejscu. Święto Pięćdziesiątnicy jest czwartym świętem w kalendarzu żydowskim, w którym dokonywano dobrowolnych i obowiązkowych ofiar w celu podziękowania Bogu za Jego dobroć i błogosławieństwo. Dzień Zielonych Świąt jest festiwalem radości, w którym Boże błogosławieństwo spotyka się z ludzką radością. Właśnie taki dzień wybrał Bóg na narodziny Oblubienicy! Dzień Zielonych Świąt dla nas jest powodem do podwójnej radości. Po pierwsze Duch został dany i po drugie Chrystus został uwielbiony. Ewangelista Jan pisze, że Duch zostanie dany wtedy, kiedy Chrystus zostanie uwielbiony (J 7,39). Znaczenie dnia Zielonych Świąt dla chrześcijan jest przeogromne. W jednym dniu spełniają się proroctwa, następuje nowy etap w historii ludzkości, związany z powstaniem Kościoła oraz uwielbieniem Chrystusa. Symbolika tego dnia jest znacznie głębsza niż możemy sobie to wyobrazić. Bóg wybiera miejsce (Jerozolima), moment (uwielbienie Chrystusa) i czas (dzień Zielonych Świąt - święto radości) na rozpoczęcie tego, co możemy nazwać powstaniem współczesnej misji, gdyż powstanie Kościoła wiąże się z narodzeniem współczesnej misji. Gdy myślę o początkach księgi pisanej przez doktora Łukasza myślę o wszystkich tych elementach, które składają się na obraz suwerennego i potężnego Boga, który niezależnie od okoliczności realizuje Swój zaplanowany plan zbawienia ludzkości. Pocieszyciel został dany!
Dalszy rozwój wydarzeń to opis działania Bożej mocy, działania pod kierownictwem Ducha Świętego. Ważne jest abyśmy z tej perspektywy wydarzeń zrozumieli rolę działania Ducha Świętego: Kościół kierowany jest Duchem Świętym. Nie duchem czasów, ale Duchem Świętym. Bardzo łatwo jest ulec pokusie i zamiast poddać się kierownictwu Ducha działać pod wpływem emocji, niezdrowych ambicji, demokracji. Wypaczając istotę chrześcijaństwa tworzymy karykatury "Kościoła", w którym znajdują się skarłowaciali chrześcijanie. Wtedy Kościół zamiast być podwaliną i fundamentem prawdy, zamiast być Kościołem Boga żywego (1Tm 3,15) staje się karykaturą i skostniałą instytucją imitującą chrześcijańską społeczność. Natomiast chrześcijański trud i walka, o której pisał Paweł (1 Tm 4,10) stają się symbolem zacofania, ciemnoty i braku zrozumienia dzisiejszych czasów, w imię tolerancji i nie obrażania uczuć ludzi myślących inaczej.
Wreszcie uczniowie pod wpływem działania Ducha Świętego otrzymują dialektos (język, mowa - Dz 2,6) i rozgłaszają cudowne dzieła Boże wszystkim znajdującym się w Jerozolimie. Widzimy w tym wydarzeniu pewną analogię do wieży Babel, gdzie Bóg na skutek grzechu ludzkości "dając" inne języki, podzielił ludzi, natomiast w Dziejach Apostolskich udzielając daru mówienia innymi dialektos łączy wszystkich w jeden Kościół. Cudowny Boży plan jest realizowany w doskonale zaplanowanych szczegółach, ogłaszając Boże zwycięstwo nad grzechem aż do dnia, kiedy nastanie koniec. Warto sobie uświadomić, że jako wierzący chrześcijanie mamy żyć pełnią Ducha i do tego zachęca nas Bóg przez swoje święte Słowo.
Dzieje Apostolskie mogą być dla nas zachętą i ostrzeżeniem do tego, abyśmy chrześcijaństwo traktowali świadomie i odpowiedzialnie gdyż to, co Bóg zaczął On też tego dokona (1Tes 5,24).

Pan Jezus jest Wiecznym Synem Bożym. On przyszedł jako prawdziwy człowiek "... Bóg objawiony w ciele." On zszedł z nieba, aby wykonać dzieło zbawienia. Zgubiony grzesznik może być uratowany - ty i ja. Kto wiedząc o tym fakcie zlekceważy go, temu nie można pomóc w żaden sposób. Lepiej by było takiej osobie, gdyby się nigdy nie urodziła. Chrystus nie był założycielem religii. Rzeczywiste, biblijne chrześcijaństwo nie jest ludzkim wymysłem, nie jest religią obok wielu innych. Pan Jezus objawił nam żywego Boga. On mógł powiedzieć: "Kto mnie widzi, widzi Ojca". (Jan 14,9) On mógł powiedzieć: "Jam jest prawda". (Jan 14,6) Czy Mahomet nakarmił 5 chlebami i 2 rybami 5000 mężów? Czy Budda uzdrawiał ślepych, Konfucjusz wskrzeszał z martwych? Oni wszyscy zostali złożeni w grobie tak, jak każdy śmiertelnik i tak już pozostali. Tylko jeden zmartwychwstał, Jezus Chrystus, Syn Boży, Zbawiciel Świata! On mógł o sobie powiedzieć: "Jam jest zmartwychwstanie i życie". Czy ktoś kiedykolwiek odważył się tak o sobie powiedzieć? Jezus rzekł do Piłata: "Ja się narodziłem i na to przyszedłem na świat, aby dać świadectwo prawdzie. Każdy kto jest z prawdy, słucha głosu mego" (Jan 18, 37). Czy Ty słuchasz Jego głosu? On chce Tobie dać prawdziwy pokój, wieczną radość i mieszkanie w domu Ojca. Ugnij się przed Nim, wyznaj swoje grzechy i uwierz, że On także dla Ciebie spełnił dzieło wykupienia. "Kto wierzy w Syna ma żywot wieczny" (Jan 3,36)