Jedną z najbardziej ohydnych rzeczy w dzisiejszym polskim chrześcijaństwie jest skłonność przywódców nawet najmniejszych grupek do podporządkowywania sobie ludzi w wymiarze emocjonalnym, doktrynalnym, a nawet w kwestiach życia osobistego, decyzji życiowych i sumienia.
"Liderzy" ganią Wielki Babilon i denominacje za zniewalanie ludzi, a sami stosują dokładnie te same metody do przymuszania owiec do posłuszeństwa. Jest to jednak dla wierzących o tyle bardziej dotkliwe, że w "małych grupach" tworzących często "zamknięty światek" relacje z innymi członkami i z "liderem" odgrywają dla wierzących o wiele ważniejszą rolę, niż w 300-osobowym zborze lub bezimiennej parafii katolickiej.

Decydowanie o życiu osobistym.
Takie sprawy jak wybór współmałżonka, wybór miejsca pracy i zamieszkania, decyzja o kupnie samochodu itd. stają się przedmiotem oceny i decyzja o tym co jest właściwe zostaje podjęta przez "lidera" i "grupę". Następnym krokiem jest stwierdzenie, że decyzja ta pochodzi od Boga, więc konieczne jest aby wierzący "nie sprzeciwiał się Duchowi Świętemu" i postąpił właśnie tak jak lider uznaje za słuszne. Jeśli ktoś jest takim nakazom cały czas posłuszny, to chwilowo "nie ma problemu". Gdy jednak zaczyna się wyłamywać jest na niego wywierana presja w postaci cytowania fragmentów Biblii, rzekomo odnoszących się od tej sytuacji, wspominania o odczuciach, snach, lub przekonaniach członków grupy i lidera, a w krańcowej formie - poprzez bezpośrednie "proroctwa" mówiące, coś w Imieniu Pana.

LISTA KONTROLNA:
1. Co by się stało gdybyś postanowił przejść do innej grupy wierzących? Jaka byłaby reakcja lidera? Czy mógłbyś dalej utrzymywać przyjacielskie kontakty z członkami swojej dawnej grupy?
2. Czy liderowi zdarza się przeprosić publicznie zbór, lub któregoś z jego członków za swoje złe postępowanie?
3. Czy zdarza mu się przyznać do błędu w sprawach doktrynalnych?
4. Czy zdarza mu się przyznać do błędu w ocenie jakiejś sytuacji, w postępowaniu z ludźmi?

Odpowiedź negatywna na 2-4 oznaczać może człowieka nadmiernie pewnego siebie, który nie przyjmuje pouczenia.

POSPOLITE SZTUCZKI
Zarzut braku miłości:
Osobom, które zaczynają kwestionować postępowanie "lidera" mówi się, że brak im miłości, że ich postępowanie jest nieczułe, że ranią tym Boga i braci. Celem tego oskarżenia, jest:
. Nakłonienie do zrezygnowania z wyrażania zastrzeżeń
. Wzmocnienie przekonania, że wszelki sprzeciw jest grzeszny z natury, a sprzeciw wobec lidera oznacza sprzeciw wobec Boga
Oczywiście jest to KOMPLETNA BZDURA, ponieważ biblijna miłość NIE polega na przymykaniu oka na grzech. Jezus jest Miłością, ale właśnie On najwięcej mówił ludziom o ich złych czynach, złym sercu i złych motywach. Zwrócenie drugiemu wierzącemu uwagi na to że źle czyni nie jest błędem, ale obowiązkiem chrześcijanina. (Mojż, Ew. Mat.)

Zarzut postępowania wbrew pouczeniu Ducha
Celem jest to, aby wierzący pozbył się zaufania do udzielonego mu przez Pana pomazania (1 Jana) i zaczął uzależniać swoje sumienie i przekonanie o słuszności od osądu zewnętrznego. Nie można bowiem manipulować człowiekiem posiadającym własny, żywy kontakt z JEZUSEM CHRYSTUSEM.

Zarzut odstępstwa i osobistego grzechu
Opornemu mówi się, że jego wątpliwości i zarzuty wynikają z własnego odstępstwa i grzechu. "Masz wątpliwości bo dopuściłeś do swego serca niechęć do braci", jak możesz oskarżać mnie skoro ja tyle pracuję dla Pana, a ty nawet nie przychodzisz na wszystkie spotkania? W ten sposób PRZESUWA się sprawę z konkretnego złego postępowania i dyskusji o tym, czy ono jest faktycznie złe, na domniemany zły stan serca opornego. Zamiast podjąć temat i rozważyć czy dany postępek był zły mówi się, że problem leży w tym, który ośmielił się coś zakwestionować. P.L.