Wielu ludzi wierzy jeszcze, że przez zmianę warunków życia człowieka, zmieni się jego świadomość (natura). Codzienność jednak obala te wyobrażenia i teorie. Niezależnie bowiem od zróżnicowanych warunków egzystencji i pracy, podstawowe problemy człowieka i całej ludzkości pozostają te same. Przeciętny człowiek ma jednakże ma własny użytek wiele, czasami wątpliwych powodów do chluby i samozadowolenia.

Chlubi się więc ze swoich osiągnięć życiowych, dóbr materialnych lub wyznawanej ideologii. Apostoł Paweł miał również wiele powodów do chluby z siebie samego i swoich osiągnięć. Pisze o tym zresztą w 2 Kor. 11, 16—33, 12, 1—10, Filip. 3, 4—6. Pod wieloma względami przewyższał swoich rodaków — Żydów, był bowiem starannie wykształconym w zakonie u nóg Gamaliela, najlepszego ówczesnego teologa żydowskiego, gorliwym wyznawcą zakonu, obywatelem rzymskim znającym dobrze kulturę i obyczaje greckorzymskie. Jako Apostoł Jezusa Chrystusa odniósł większe niż pozostali apostołowie sukcesy w pracy ewangelizacyjno – misyjnej.

Będąc świadom tego wszystkiego, nie uważał jednak za stosowne chlubić się z którejkolwiek z tych rzeczy. Jeśli chlubił się czymś i widział w czymś chwałę, to widział ją w czymś nieporównywalnie cenniejszym, mianowicie w krzyżu Pana Jezusa Chrystusa. Mówiąc i pisząc o krzyżu Pana Jezusa, Paweł miał na myśli ofiarę (śmierć) Jezusa na krzyżu Golgoty, a nie drewno na którym przybito ciało Chrystusa lub znak krzyża.

Co było więc powodem tego, że Paweł chlubił się z krzyża i widział w nim chwałę? Zanim odpowiemy na to pytanie, musimy przedtem powiedzieć że centralnym tematem zwiastowania Apostoła Pawła był Jezus ukrzyżowany i zmartwychwstały (1 Kor. 1, 18, 23; 2, 2).

Paweł widział i głosił piękno i chwałę Tego który zawisł na krzyżu i trzeciego dnia zmartwychwstał. Paweł żył również w mocy krzyża i zmartwychwstania. (Gal. 2, 20).

Co więc składało się na chwałę i chlubę krzyża? Na to pytanie odpowiada nam sam Ap. Paweł w swoich listach. W krzyżu Jezusa Chrystusa dokonało się odkupienie (wykupienie), usprawiedliwienie, pojednanie i przebłaganie (zadośćuczynienie, przykrycie).

Przez śmierć Chrystusa na krzyżu zostaliśmy wykupieni z niewoli. Podobnie jak działo się to nieraz w starożytnym Rzymie, gdy kupiony, na targu niewolnik został następnie obdarzony wolnością i już nigdy nie wracał na targ niewolników, został bowiem wyłączony z obrotu towarowego. Z jakiego targu, z jakiej niewoli zostaliśmy wykupieni? Z niewoli grzechu i szatana, zakonu ceremonialnego i niewoli ludzi. (Efez. 1, 7; ,1 Kor. 6, 20; Kor. 1, 14; Gal. 5, ; 1 Kor. 7, 3).

Za jaką cenę zostaliśmy wykupieni? Za cenę drogiej krwi Chrystusa jako Baranka niewinnego i nieskalanego (1 Piotra 1, 18—20).

W jakim celu i dla kogo zostaliśmy odkupieni? Dla Boga, abyśmy będąc teraz rodem wybranym, królewskim kapłaństwem, narodem świętym, ludem nabytym, abyśmy rozgłaszali cnoty Tego, który was (nas) powołał z ciemności do cudownej swojej światłości (1 Piotra 2,9).

Przez śmierć Jezusa na krzyżu dokonało się nasze usprawiedliwienie. Chrystusowa sprawiedliwość została nam przypisana. Bóg widzi usprawiedliwionego człowieka takim, jakby on nigdy nie zgrzeszył (Rzymian 3, 24; 5, 1—9). Ofiara Golgoty pojednała nas z Bogiem (Rzymian 5, 10—11; 2 Kor. 5, 18—19) i między sobą (Kor. 1, 20—22; Efez. 2, 11—19). Będąc pojednani z Bogiem przez śmierć Syna Jego, mamy zwiastować całemu światu poselstwo pojednania (2 Kor. 5, 20—24).

Wszystkie starotestamentowe ofiary znalazły swoje dopełnienie w odkupieńczej, usprawiedliwiającej, jednającej i przebłagalnej ofierze Jezusa Chrystusa. Odkupieńcza śmierć Chrystusa stworzyła nowy rodzaj ludzki powołany z każdego plemienia i języka i ludu i narodu i uczyniła z nich dla Boga naszego ród królewski i kapłanów i będą królować na ziemi (Obj. 5, 9—10). To jest chlubą, chwalą i mocą krzyża Chrystusowego.

Dzisiaj nawet wielu chrześcijan chlubi się czym innym niż krzyżem Pana Jezusa. Wolą mówić, głosić i chlubić się ze skutków krzyża, a nie z samego krzyża Chrystusowego. Najczęściej też nie żyją w mocy krzyża. Paweł nie tylko pisał i głosił chwalę krzyża, ale pisał też o zgorszeniu krzyża (Gal. 5, 11).

Czy dzisiaj nie istnieje również zgorszenie krzyża? Owszem istnieje i to w większym jeszcze stopniu niż za czasów Ap. Pawła. Na czym ono polega? Musimy pamiętać, że śmierć krzyżowa za czasów rzymskich była śmiercią haniebną, zarezerwowaną dla pospolitych przestępców. Opowiadanie o kimś kto umarł na krzyżu i propagowanie jego nauki, było dla Żydów zgorszeniem, a dla greków i (Rzymian) głupstwem (Kor. 1, 23). Nawet w zakonie napisano: przeklęty każdy który zawisł na drzewie (Gal. 3, 13), prorok Izajasz pisał: Oto Kładę na Syjonie Kamień obrazy i skałę zgorszenia, a kto w Niego uwierzy, nie będzie zawstydzony (Rzymian 9, 33). Dlaczego skałę zgorszenia? Bo krzyż jest jedyną drogą do Boga. Nikt nie może przyjść i mieć społeczności z Bogiem inaczej jak przez krzyż (Ew. Jana 14, 6), a przeciętny, nawet religijny człowiek tego nie chce i często nie może zaakceptować. Woli nawiązywać kontakt z Bogiem przez żyjących i zmarłych pośredników, na podstawie swoich dobrych uczynków, dobrych chęci i pragnień.

Krzyż nie daje jednak żadnego wyboru, żadnej innej możliwości.

Zepsuta i przewrotna natura ludzka woli zawsze chodzić krętymi drogami. Ktoś powiedział, że najtrudniejszym do wypowiedzenia słowem (wyznaniem) dla człowieka jest: ja zgrzeszyłem. Człowiek od początków swego istnienia na ziemi woli obarczać winą za swoje grzechy i niepowodzenia drugiego człowieka, a ponieważ jego myśli oraz dążenia jego serca są ustawicznie złe (Gen. 6, 5), dlatego nie może i nie chce znaleźć prostej, wytyczonej drogi do Boga, a tą jedyną, prostą drogą do Boga jest krzyż Chrystusowy, Sam Chrystus i Jego ofiara.

Krzyż wymaga również zdyscyplinowanego życia. Kiedyś, ewangelista Billy Graham dał przykład zdyscyplinowanego życia kilku koreańskich chrześcijan, którzy uczestniczyli bodajże w kongresie ewangelizacyjnym w Lozannie w 1974 r. W nocy, gdy wszyscy spali po pracowitym dniu konferencyjnym, ci azjatyccy chrześcijanie wiele godzin nocnych spędzali w modlitwie na kolanach. Gdy w końcu ktoś ich zapytał dlaczego tyle godzin nocnych poświęcają modlitwie, zamiast korzystać z należnego im nocnego wypoczynku, odpowiedzieli, że przyjechaliśmy tu aby pracować i modlić się, w niebie będziemy odpoczywać — kończy opowiadanie Billy Graham.

Drogi Czytelniku - co jest chlubą twojego życia? Nie chodzi o słowne deklaracje, lecz o rzeczywistość twojego życia. Czy naprawdę krzyż jest twoją chlubą, czy głosisz jego piękno i chwałę Tego, który na nim Umarł — trzeciego dnia Zmartwychwstał. Czy żyjesz w mocy krzyża, czy też krzyż praktycznie jest dla Ciebie zgorszeniem?

Pan Jezus jest Wiecznym Synem Bożym. On przyszedł jako prawdziwy człowiek "... Bóg objawiony w ciele." On zszedł z nieba, aby wykonać dzieło zbawienia. Zgubiony grzesznik może być uratowany - ty i ja. Kto wiedząc o tym fakcie zlekceważy go, temu nie można pomóc w żaden sposób. Lepiej by było takiej osobie, gdyby się nigdy nie urodziła. Chrystus nie był założycielem religii. Rzeczywiste, biblijne chrześcijaństwo nie jest ludzkim wymysłem, nie jest religią obok wielu innych. Pan Jezus objawił nam żywego Boga. On mógł powiedzieć: "Kto mnie widzi, widzi Ojca". (Jan 14,9) On mógł powiedzieć: "Jam jest prawda". (Jan 14,6) Czy Mahomet nakarmił 5 chlebami i 2 rybami 5000 mężów? Czy Budda uzdrawiał ślepych, Konfucjusz wskrzeszał z martwych? Oni wszyscy zostali złożeni w grobie tak, jak każdy śmiertelnik i tak już pozostali. Tylko jeden zmartwychwstał, Jezus Chrystus, Syn Boży, Zbawiciel Świata! On mógł o sobie powiedzieć: "Jam jest zmartwychwstanie i życie". Czy ktoś kiedykolwiek odważył się tak o sobie powiedzieć? Jezus rzekł do Piłata: "Ja się narodziłem i na to przyszedłem na świat, aby dać świadectwo prawdzie. Każdy kto jest z prawdy, słucha głosu mego" (Jan 18, 37). Czy Ty słuchasz Jego głosu? On chce Tobie dać prawdziwy pokój, wieczną radość i mieszkanie w domu Ojca. Ugnij się przed Nim, wyznaj swoje grzechy i uwierz, że On także dla Ciebie spełnił dzieło wykupienia. "Kto wierzy w Syna ma żywot wieczny" (Jan 3,36)