Czytając pierwszy list do Koryntian widzimy Boży zbór ubogacony we wszystko, we wszelkie słowo i wszelkie poznanie (w. 5) lecz zauważamy, że w zborze tym byli ludzie, którzy wnosili do zgromadzenia innego ducha i powodowali zamieszanie, a nawet byli przyczyną nieprawidłowego obchodzenia Pamiątki Wieczerzy Pańskiej. Czy nie posłana im była recepta na rozwiązanie ich problemów i niedomagań?

Gilead — kraina i góra o tej nazwie, dobrze znana Żydom. Pierwszą wzmiankę o niej znajdujemy w 1 Moj. rozdz. 31. Jakub zawarł przymierze spokoju z Labanem, zawarł świadectwo zgody (w. 48). Nazwa Gilead (w starym przekładzie: Galaad) jest w Biblii wymieniona kilkadziesiąt razy. Najbardziej znane wzmianki to, że w Gileadzie było miasto Ramot, które było miastem schronienia dla zabójców, którzy nieumyślnie popełnili zbrodnie (5 Moj. 4,43) z Tiszbe w Gileadzie pochodził wielki prorok Eliasz oraz że w Gileadzie był wyrabiany balsam (nie mniej cenny towar handlowy niż miód i oliwa — Ezech. 27,17). Balsam ten był sporządzany z żywicy wydzielanej przez gałęzie krzewów rosnących w Gileadzie i stanowił cenny lek, o który ubiegały się okoliczne ludy.

W okresie wielkiego odstępstwa Narodu Wybranego, przed niewolą babilońską, prorok Jeremiasz napominał naród, płakał nad jego nieszczęsnym losem, ale i wskazywał na ratunek w Żywym Bogu. Szczególnie zaś ostro karcił przywódców i kapłanów, o których mówił: zarówno prorok jak kapłan, wszyscy popełniają oszustwo. I leczą ranę córki mojego ludu powierzchownie mówiąc: Pokój! Pokój! Choć nie ma pokoju (Jer. 8, 10—11). A dalej w tym samym rozdziale czytamy, że sam Pan zadaje pytanie temu ludowi: Dlaczego drażnili mnie swoimi posągami, nicościami cudzoziemskimi? (w. 19) Czy nie ma balsamu w Gileadzie? Czy nie ma lekarza? Dlaczego nie zabliźnia się rana córki mojego ludu? (w. 22) W Piśmie Świętym wielokrotnie podana jest odpowiedź na to pytanie, a jest ona wstrząsająca:

Ludzkość do dzisiaj się nie zmieniła. Człowiek chętniej zwraca oczy na to co daje świat, a co jest złudą i kłamstwem. Szuka leku, balsamu, ratunku, ale w tym świecie i o własnych siłach. A Pan mówi: Czy nie ma balsamu w Gileadzie? Czy nie dałem swojego Syna, abyś mógł być zbawiony i prowadził zwycięskie życie? Czyż Golgota nie jest świadectwem zgody?

Niektórzy wierzący ludzie sprawiają wrażenie okaleczonych i cierpiących. Nie można powiedzieć o nich, że nie wiedzą. iż Pan Jezus ma moc rozwiązać ich problemy i ukoić ich ból czy tęsknotę. Z tym wszystkim co ich dręczy zmagają się sami, a w najlepszym razie oczekują pomocy od innych wierzących. Czy nie widzimy takich ludzi, ludzi biegających od zboru do zboru, nastawiających ucha na nowiny, na wiadomość gdzie jaki zespół muzyczny przyjechał czy chór. Oni szukają i doznają wzruszeń, zaspakajają duszę, lecz ich duchowe życie nie rozwija się, problemy nie znikają, choroby — nie mijają. I do tego z ust tych wierzących wychodzą słowa usprawiedliwiające ich własne postępowanie, styl i tryb życia oraz brak zaangażowania w pracy dla Pana. Nie mają czasu na pracę w zborze, nieustannie są zabiegani i ciągle też zazdroszczą innym, bo ciągle im coś nie dogadza lub czegoś nie dostaje. W tym zabieganiu mało też mają czasu na modlitwę i studiowanie Słowa Bożego, a z czasem społeczność z Bogiem i Jego ludem sprowadzają do tradycyjnego chodzenia na nabożeństwo w niedzielę (najchętniej do takiego zboru, w którym w niedzielę nie ma Wieczerzy Pańskiej). Wszystko to czyni ich ludźmi duchowo chorymi. A wiadomo, że człowiek chory jest niezdolny do walki lecz potrzebuje raczej, aby się nim inni zajmowali. I nie tylko że nie może walczyć, ale jest po tysiąckroć bardziej narażony na strzały przeciwnika, które ranią, sprawiają ból i pogłębiają duchową porażkę.

Dawid wołał: Panie zmiłuj się nade mną! Ulecz duszę moją, gdyż zgrzeszyłem przeciwko Tobie! (Ps. 41,5). Boży balsam jest nie tylko potrzebny ludziom wokół nas żyjącym, potrzebny jest też nam, którzy jesteśmy Jego dziećmi. Potrzebne jest codzienne przychodzenie do stóp Zbawiciela, potrzebne jest patrzenie na Golgotę, przeżywanie Golgoty. Pan do swojego ludu mówił kiedyś: zawróćcie synowie odstępni, a uleczę wasze odstępstwa (Jer. 3,22) bo spowoduję, że zabliźnią się twoje rany i uleczę cię z twoich ciosów — mówi Pan (Jer. 30,17), bo Ja mam balsam. Życie dostarcza wiele problemów, a ciało nasze ma skłonność do złego. Toteż mamy podchodzić pod Krzyż Golgoty. Mamy każdy dzień naszego życia zaczynać od spotkania z Jezusem Chrystusem, a każdy tydzień od zgromadzenia się wokół Jego Stołu. Mamy z rąk Bożych brać przebaczenie i zdrowie. Nie potrzebują zdrowi lekarza ... (Łuk. 5,31). Ale dla potrzebujących Pan Jezus jest najlepszym Lekarzem, który nigdy nie leczy powierzchownie lecz chorego stawia na nogi, daje mu Swoją moc do chodzenia, a nawet do dźwigania własnego łoża, własnego krzyża i ciężarów innych braci.

W tym momencie przenieśmy się myślą do 1 Moj. rozdz. 43, gdy Józef był w Egipcie pierwsza osobą po faraonie i w jego dyspozycji była cała zgromadzona żywność. Stary Jakub, aby ratować rodzinę od głodu, wysłał synów do Egiptu aby nakupili zboża, a namiestnikowi Egiptu (nie wiedział jeszcze, że nim był jego syn Józef) kazał zanieść trochę balsamu (w. 11).

Prorok Jeremiasz wołał ... córko egipska, daremnie zażywasz mnóstwa leków ... (Jer. 46,11). Wołajmy i my podobnie. Bierzmy ten balsam dla siebie i wskazujmy go innym.

Bóg mówi: “Kto pragnie niech przyjdzie" ... a będzie On Mówił tylko do czasu.