Nazwiemy go dniem urodzin fizycznych lub biologicznych. Od tego dnia liczymy życie człowieka. Opierając się na Psalmie 90 wierszu 10 przyjmujemy jako normę życia ludzkiego 70 do 80 lat. Nigdy jednak po urodzeniu dziecka nie jesteśmy w stanie przewidzieć, jak długo ono będzie żyło. Moja siostra zmarła w 18 roku życia, żona przeżyła 50 lat, matka — 64, a ojciec — 90. Z tego wniosek, że musimy tak układać we życie, by zawsze być gotowym na odejście.

Żyjemy w środowisku, w którym już w dzieciństwie spotykamy się z Ewangelią. Duch Święty przekonuje nas, że jesteśmy zgubionymi grzesznikami i wskazuje na Pana Jezusa jako jedynego Zbawiciela. I tu następuje przełomowy moment w życiu człowieka: albo przyjmuje Chrystusa i zaczyna z Nim błogosławione życie, albo Go odrzuca układając sobie swoje życie bez Niego. Przyjęcie Pana Jezusa Chrystusa — to przyjęcie życia, gdyż On jest Życiem (Jan 14, 6; 1 Jana 5, 11—12, 20). Natomiast człowiek, który nie przyjął Pana Jezusa jest w oczach Bożych duchowo umarły (Mat 8, 22). Dla jednych więc drugi dzień to dzień nowozrodzenia (Jana 3, 3—8; Tyt 3, 5), dla innych natomiast — dzień odrzucenia łaski Bożej, odrzucenia Chrystusa. Decyzja o przyjęciu lub odrzuceniu leży więc w ręku człowieka. Od niej zależy jakie będzie jego życie doczesne i wieczność, od niej zależy zbawienie lub potępienie.

Osoby żyjące bez Chrystusa sieją dla ciała swego i żąć będą skażenie, kto natomiast sieje dla Ducha żąć będzie żywot wieczny (Gal. 6. 7—8). W pewnym sensie można tu zastosować przysłowie: Każdy jest kowalem swego losu. Rośnie i dojrzewa to co siejemy. Pan Jezus powiada: Albowiem któżby napoił was kubkiem wody w imię tego, że należycie do Chrystusa, zaprawdę powiadam wam, nie straci zapłaty swojej (Mar. 9, 41). Siewem są zarówno nasze czyny jak i słowa.

Za komentarz może tu służyć wypowiedz Jezusa Chrystusa z Ew. Mat. 12, 36—37: A powiadam wam, że z każdego nieużytecznego słowa, które ludzie wyrzekną, zdadzą sprawę w dzień sądu. Albowiem na podstawie słów twoich będziesz usprawiedliwiony i na podstawie na podstawie słów twoich będziesz potępiony.

Czwarty dzień—dzień śmierci

Jest to dzień śmierci fizycznej lub biologicznej. Istotą śmierci jest rozdzielenie ducha i duszy z ciałem. Ciało kładziemy do grobu, gdzie ulega rozkładowi, duch i dusza zaś zostają przeniesione do krainy umarłych (Hadesu), w której będą przebywały aż do dnia zmartwychwstania. Z chwilą śmierci los człowieka jest właściwie już przesądzony. Jeżeli umarł jako człowiek zbawiony, zaraz po śmierci będzie przeżywał stan błogości (por. Łuk. 16, 25; Filip, 1, 23), ludzie nie zbawieni natomiast cierpią męki (Łuk. 16, 25). Między zbawionymi a niezbawionymi rozciąga się wielka przepaść (Łuk. 16, 26). Biblia nie daje podstawy do twierdzenia, iż po śmierci będzie jeszcze możliwość nawrócenia się i dostąpienia zbawienia. O umarłych w Chrystusie, Słowo Boże wyraża się że zasnęli (1 Tes. 4, 15). Godnym uwagi jest fakt, że wszystkie narody (nawet starożytni Grecy) wierzą w życie pozagrobowe. Nowy Testament zna 3 rodzaje śmierci: fizyczną (biologiczną), duchową i wtórną (drugą). Antidotum na śmierć fizyczną jest zmartwychwstanie ciała, na śmierć duchową — odrodzenie. zaś śmierć wieczna polega na wiecznym odrzuceniu od społeczności z Bogiem (Obj. 29, 14). Człowiek duchowo umarły może, póki żyje w ciele, pokutować i przyjąć Pana Jezusa Chrystusa i wtedy przejdzie do grupy ludzi duchowo żywych, a więc zbawionych. Nie można tego odkładać na później, bo nie wiemy, czy dożyjemy jutra.

Istota zmartwychwstania polega na tym, że ciało człowieka umarłego zostanie ożywione (wstanie z martwych i połączy się i duchem i duszą). Ponieważ duch i dusza znajdowały się dotąd w krainie umarłych, muszą stamtąd wyjść, by połączyć się ze zmartwychwstałym ciałem. Racjonaliści np. Saduceusze starożytni Grecy i współcześni ludzie przyjmujący tylko to, co można pojąć ludzkim (ułomnym) rozumem, nie wierzą w zmartwychwstanie ciała. Większość tak zwanych chrześcijan uznających zmartwychwstanie wierzy w jedno powszechne zmartwychwstanie wszystkich zmarłych ludzi. Tymczasem Biblia rozróżnia dwa podstawowe zmartwychwstania: pierwsze i drugie (Obj. 20, 5—6 i 12—43). W pierwszym zmartwychwstaniu będą uczestniczyć i zbawieni; dlatego o nich jest napisane: Błogosławiony i święty ten, który ma udział w pierwszym zmartwychwstaniu, nad nimi druga śmierć nie ma mocy ... Pierwsze zmartwychwstanie nie jest jednym wydarzeniem, lecz obejmuje 3 podstawowe etapy:

2. druga grupa obejmuje tych, którzy zasnęli (umarli) w Chrystusie i zostaną z martwych wzbudzeni w dniu Jego przyjścia po Kościół (w dniu paruzji — 1 Tes. 4, 13—18 i Kor 15, 51—52);

Drugie zmartwychwstanie będzie miało miejsce przed nastaniem wieczności. Będzie to najtragiczniejsza chwila w historii ludzkości, gdyż miliardy ludzi usłyszą wtedy wyrok wiecznego odrzucenia od społeczności z Bogiem. Lecz co będzie po zmartwychwstaniu należy już do następnego, szóstego dnia.

Setki razy czytamy w Biblii, że Bóg jest Sędzią i że odbędzie się sąd. Np. w liście do Hebrajczyków 9, 27 czytamy: A tak postanowione jest ludziom raz umrzeć, a potem sąd. Sędzią jest Pan Jezus Chrystus (Jan 5, 22; Dz. Ap. 17, 31). Niebiblijny jest pogląd, że odbędzie się tylko jeden sąd, zwany zwykle ostatecznym. Na sądzie ostatecznym zostanie wydany wyrok na tych, którzy umrą jako nie zbawieni (Obj. 20, 11 —16), zbawieni natomiast staną przed sądem (właściwie: "stolicą sądową") Chrystusowym zwanym po grecku bemą, gdyż nie będą skazani, lecz otrzymają nagrody. Dlatego Pan Jezus mówi o nich, że nie staną przed sądem (po grecku Krisis), gdyż już przedtem przeszli ze śmierci do żywota (por. Jan. 5, 24, i 2 Kor. 5, 10). Gdy Jezus Powróci na ziemię, będzie sądził znajdujące się tam wtedy narody; będzie to sąd nad żywymi (Mat. 25, 31—46), w przeciwieństwie do sądu nad umarłymi, o którym mówiliśmy poprzednio.

Zbawieni będą ją spędzali w niebie w chwale i błogości (Rzym. 8, 18; Obj. 21, 1—7; 2 Kor. 5, 1—2; Jan 14, 1—3), niezbawieni natomiast w piekle, gdzie będzie płacz, i zgrzytanie zębów (Mat. 25, 41; Obj. 20, 14; 21, 8; 22, 15; Mat. 8, 12; 13, 41—42). Wielu nie wierzy w istnienie piekła twierdząc, że Bóg jest Bogiem miłości i nie dopuści do tego, by się Jego stworzenie wiecznie męczyło. To są jednak myśli ludzkie. Bóg w nieomylnym swym Słowie Ostrzega nas i Informuje, byśmy nie lekceważyli zbawienia dokonanego przez Pana Jezusa Chrystusa, gdyż wtedy czeka nas sąd i wieczne potępienie. Najwięcej o piekle mówił Pan Jezus, a On przecież jest On uosobieniem miłości. Zresztą już tu na ziemi mamy przedsmak piekła, co też, może służyć za dowód, że ono istnieje.

Z tego cośmy powiedzieli wynika, że tylko pierwszy dzień jest jednakowy dla wszystkich ludzi. W drugim dniu drogi ludzkie się rozchodzą: jedni przyjmują Pana Jezusa Chrystusa, żyją z Nim na co dzień i z Nim będą przeżywać wieczność w chwale i błogości; drudzy natomiast postanawiają żyć swoim własnym życiem bez Chrystusa i kończą w miejscu, gdzie jest płacz i zgrzytanie zębów. Pismo Święte stawia każdego człowieka przed wyborem: każdy sam decyduje o swoim życiu doczesnym i o swej wieczności. Podajemy przykładowo kilkanaście takich przeciwstawień wziętych z Biblii:

życie — śmierć (5 Mojż 30, 15-17; 1 Jana 3, 14),

błogosławieństwo — przekleństwo (5 Mojż 30, 19),

szeroka droga — wąska droga (Mat. 7, 13—14),

pszenica — kąkol (Mat. 13, 24—30 i 36— 39),

dobre drzewo (owoce) — złe drzewo (owoce) (Mat. 7, 16—20),

światłość —ciemność (Jan 3, 18—21; 1 Piotr 2, 9; 1 Jana 1, 5; 1 Jan 2, 8—U),

prawda — kłamstwo (3 Jana 3, 2 Tes. 2, 11—12).

Widzimy więc, że Pismo Święte nie zna złotego środka, który tak chętnie ludzie wybierają. Pan Jezus powiedział: Kto nie jest ze mną, jest przeciwko Mnie. (Mat. 12, 30). Czy Ty, drogi Czytelniku jesteś po stronie Pana Jezusa Chrystusa?

Pan Jezus jest Wiecznym Synem Bożym. On przyszedł jako prawdziwy człowiek "... Bóg objawiony w ciele." On zszedł z nieba, aby wykonać dzieło zbawienia. Zgubiony grzesznik może być uratowany - ty i ja. Kto wiedząc o tym fakcie zlekceważy go, temu nie można pomóc w żaden sposób. Lepiej by było takiej osobie, gdyby się nigdy nie urodziła. Chrystus nie był założycielem religii. Rzeczywiste, biblijne chrześcijaństwo nie jest ludzkim wymysłem, nie jest religią obok wielu innych. Pan Jezus objawił nam żywego Boga. On mógł powiedzieć: "Kto mnie widzi, widzi Ojca". (Jan 14,9) On mógł powiedzieć: "Jam jest prawda". (Jan 14,6) Czy Mahomet nakarmił 5 chlebami i 2 rybami 5000 mężów? Czy Budda uzdrawiał ślepych, Konfucjusz wskrzeszał z martwych? Oni wszyscy zostali złożeni w grobie tak, jak każdy śmiertelnik i tak już pozostali. Tylko jeden zmartwychwstał, Jezus Chrystus, Syn Boży, Zbawiciel Świata! On mógł o sobie powiedzieć: "Jam jest zmartwychwstanie i życie". Czy ktoś kiedykolwiek odważył się tak o sobie powiedzieć? Jezus rzekł do Piłata: "Ja się narodziłem i na to przyszedłem na świat, aby dać świadectwo prawdzie. Każdy kto jest z prawdy, słucha głosu mego" (Jan 18, 37). Czy Ty słuchasz Jego głosu? On chce Tobie dać prawdziwy pokój, wieczną radość i mieszkanie w domu Ojca. Ugnij się przed Nim, wyznaj swoje grzechy i uwierz, że On także dla Ciebie spełnił dzieło wykupienia. "Kto wierzy w Syna ma żywot wieczny" (Jan 3,36)