SZATY CHWAŁY I PIĘKNA NAJWYŻSZEGO KAPŁANA

Lud Izraelski miał wspaniały rytuał, którego przebieg w każdym szczególe był zarządzony przez Boga. To poprowadziło niektórych do sprzeczania się o rytualistyczne formy chrześcijaństwa. Twierdzono błędnie, że jeśli Bogu podoba się taka rzecz w Judaizmie, z pewnością będzie to również lubił w chrześcijaństwie. Takie są argumenty. Lecz one wszystkie tracą z oczu typowy charakter starożytnych rytuałów... “Obraz i cień niebieskich rzeczy” – taki był Boży opis tych rzeczy Hebrajczyków 8:5. Odkąd Przyszedł Chrystus i dokonało się odkupienie, rzeczywistość należy do nas, cienie przeminęły. Chrześcijaństwo będąc istotą niebieskiego i duchowego systemu, połączyło wszystko z Boskim uwielbieniem, jest więc najprostsze w swym charakterze. Kontrast między imponującym rytualizmem opisanym w Księdze Wyjścia i Kapłańskiej i prostotą i porządkiem jaki znajdujemy w Dziejach Apostolskich i Listach jest ogromny.

Symbolika rytuałów jest obecnie nie do przyjęcia zarówno dla Chrystusa jak i ludzi Bożych. Dla Chrystusa ponieważ one praktycznie ignorują to Kim ON jest i co zrobił, a dla ludzi Bożych, ponieważ redukują ich do stanu wymagającego opieki. Z pewnością nie można bardziej obrazić dorosłej osoby, niż zając go obrazkową książeczką, z końmi, psami itd. Tak jak gdyby nie wiedział na temat zwierząt z obrazków.

Ponieważ rytuały Izraelitów wskazywały na Chrystusa, podane zostały nawet najdrobniejsze szczegóły. Żaden szczegół nie jest tak mały, aby nie zauważyć go, gdy kieruje uwagę na umiłowanego Syna Bożego.

Tematem naszego studium jest Księga Wyjścia 28. Jest to rozdział, który opisuje szaty kapłańskie. Po nim następuje rozdział opisujący ceremonie związane z poświęceniem Aarona i jego synów do służby kapłańskiej. Typy z rozdziału 28 odnoszą się do ludzkich potrzeb, a te w 29 żądań Boga.

Postarajmy się najpierw zrozumieć w skąd się bierze na drogach Bożych kapłaństwo.

Gdy Izrael był w Egipcie, jęcząc w jarzmie faraona, Bóg nie dał kapłana, lecz wybawiciela. Lecz gdy lud został uwolniony, przechodząc pod krwią Baranka i przez Morze Czerwone, wtedy – i tylko wtedy – Bóg powiedział cokolwiek o kapłanie. W podobny sposób również dziś, Zbawiciel jest Bożym zaspokojeniem dla obciążonego grzesznika, a Kapłan jest Bożym zaspokojeniem dla uwolnionego świętego. To właśnie “święci bracia i uczestnicy niebieskiego powołania” są wzywani do uznania Apostoła i Arcykapłana ich wyznania (Hebrajczyków 3:1). Celem kapłaństwa nie jest umożliwienie człowiekowi relacji z Bogiem, lecz raczej pomoc tym, którzy już w tej społeczności z Bogiem się znajdują.

Przyjrzyjmy się teraz chwili, w której kapłaństwo zostało wprowadzone w Księdze Wyjścia. Rozdziały 25-30 są zajęte opisem przybytku, lecz w tym opisie jest oczywista przerwa w rozdziale 27:19. Aż do tego wiersza mamy Bożą manifestację Siebie Samego, a po tym następuje pokazanie sposobu przystąpienia człowieka do Boga. Tak więc pierwsza część dotyczy arki, a kończy się kurtyną; druga zaczyna się od kapłaństwa, zawiera ołtarz kadzidlany, umywalnię, wyposażenie, które bardziej dotyczy sposobu przystępowania do Boga, niż objawiania się Boga człowiekowi.

Teraz przyjrzyjmy się czemu innemu. Polecenia dotyczące kapłaństwa są poprzedzone olejem do lamp (27:20-21). W pierwszej chwili wydaje się to nie na temat, ale czy rzeczywiście? Czyż nie jest to przypomnienie nam, że Bóg, z Którym mamy do czynienia, mieszka w światłości? W czasach Mojżesza nie było jeszcze błogosławionego objawienia tego, że “Bóg jest światłością” i że “Bóg jest miłością.” Tylko Chrystus mógł nam to objawić (1 Jana 1:5; 4:8). Lecz ten wizerunek pokazuje to, co jest potrzebne do Boskiej obecności. Wszelkie uczynki ciemności musza być odrzucone przez tych, którzy będą stali przed Nim w radości Jego obecności. “Zawsze” oznacza, że lampy miały być świecone regularnie. Nie ma tu myśli o tym, że mają świecić się w dzień. Taka dziecinna praktyka została zarezerwowana do wynalezienia dla ludzi z cielesnego chrześcijaństwa. Słowo Boże mówi “Od wieczora do rana” .

Aaron i jego synowie są typami Chrystusa i chrześcijan. Kapłaństwo synów Aarona było uzależnione od kapłaństwa ich ojca, tak jak nasze zależy od Pana Jezusa. Byli kapłanami przez Boskie powołanie (Hebrajczyków 5:4). Powołanie Chrystusa znajdujemy w Psalmie 110:4; a nasze w 1 Piotra 2:5. Synowie Aarona są podzieleni na dwie pary cieni tego co miało wkrótce przyjść w wielkim podziale (Kapłańska 10). Nadab i Abihu są typami wszystkich fałszywych czcicieli, podobnie jak Eleazer i Itamar – prawdziwych. Do wykonania ich szat konieczny był “Duch mądrości” od Boga. Podobnie “ludzie pełni Ducha Świętego i mądrości, byli potrzebni do zajmowania się sprawami pieniędzy w pierwszym kościele (Dzieje 6). Nic, ani dużego, ani małego nie może być skutecznie ukute (wykonane) dla Boga przez nieduchowe ręce.

Zajmijmy się teraz Naramiennikiem.

Szaty nie są nazwane w 28:4 w której miały być zakładane. Porównaj z Kapłańską 8:7-8 z tym porządkiem. Naramiennik jest opisany jako pierwszy, jako najważniejsza część ubioru kapłana. Sposób w jaki Dawid korzystał z Naramiennik sugeruje, że dla niego Naramiennik wystarczał za wszystko co reprezentuje kapłaństwo (1 Samuela 23:6-9 oraz 31:7). Naramiennik przypomina zasłonę przybytku, lecz z istotnymi różnicami. Na zasłonie znajdował się cherubin, a na Naramienniku nie. Zasłona mówi o świętym człowieczeństwie Chrystusa (Hebrajczyków 10:20), cherubin o rządzie i sądzie, tak więc dowiadujemy się, że te wysokie funkcje są przeznaczone dla rąk człowieka Jezusa Chrystusa. Lecz cherubin byłby nie na miejscu na Naramienniku, którego każdy szczegół mówi o kapłańskiej łasce. Złoto – typ tego co jest święte, nie było odpowiednie na zasłonie, lecz konieczne na Naramienniku, ponieważ naszym Arcykapłanem jest “Jezus, Syn Boży” (Hebrajczyków 4:14).

“Zrobią Naramiennik ze złota, z fioletowej i czerwonej purpury, z karmazynu i ze skręconego bisioru.” Złoto mówi o Boskości w naszym drogim Panu Jezusie, Księga Wyjścia 39:3 pokazuje jak to było robione

Tak więc złoto było wplecione w niebieski, czerwony i inne kolory, żadna nić nie mogła być oddzielona bez zniszczenia całego pięknego materiału. I któż oddzieli człowieka od Boskości w naszym Panu Jezusie Chrystusie? Jedność człowieka i Boskości Jego osoby jest jedną z tych świętych tajemnic naszej wiary. Z wszystkich Jego dróg i słów, jak zapisano w Ewangeliach, świeci ta cudowna jedność. Na przykład u Jana 4, widzimy Go jako zmęczonego i głodnego człowieka z jednej strony, a z drugiej jako Tego, który rozeznaje ludzkie myśli i intencje serc. W 11 rozdziale Ew. Jana mamy Go jako po piesze: płaczącego (jak bardzo ludzkie), następnie Tego, który wzbudza z martwych. W Ew. Mat 14 widzimy jak w najbardziej ludzki sposób składa dziękczynienie w obecności tłumów, a następnie dzierżącego Boską moc do zaspokojenie ich potrzeb. Ponownie w Ew. Marka widzimy Go, w jednej chwili śpiącego w ludzkim zmęczeniu, a zaraz później z Boskim autorytetem wiążącego wiatry i fale.

Niebieski jest kolorem nieba. “Drugi Człowiek był z nieba” (1 Koryntian 15: 47). “Ten, który przyszedł z nieba jest ponad wszystkim” (Jana 3:31), niewiara w Izraelu potknęła się na tym. “Czyż to nie jest, syn Józefa, którego ojca i matkę znamy? Jak więc może mówić: “z nieba zstąpiłem” (Jana 6:42).

Jego doskonałe człowieczeństwo rzeczywiście narodziło się z dziewicy i wcześniej nie istniało, lecz Ten, który stał się człowiekiem trwał od wieczności w swej własnej nie stworzonej chwale na wysokości.

Purpura jest kolorem królewskim. Syn Boży ma królewskie prawa. Ten który jest Kapłanem w niebiańskiej świątyni dziś, będzie Królem na Syjonie w przyszłości. “I da mu Pan Bóg tron jego ojca Dawida. I będzie królował nad domem Jakuba na wieki, a jego królestwu nie będzie końca.” (Łukasza 1:32-33). On dziedziczy prawa Józefa jako jego prawowity spadkobierca (Mateusza 1).

Szkarłat – barwnik otrzymywany z małych coccus – mówi zarówno o cierpieniu jak i chwale. Piotr wspomina “cierpienia, mające przyjść na Chrystusa, ale też mające potem nastać uwielbienie” (1 Piotra 1:11). Czy kiedykolwiek ktoś cierpiał tak jak Syn Boży? Czy jest taka istota we wszechświecie, tak uprawniona jak On aby wziąć wszelkie ciężary Jego ludu, doświadczyć wszystkich cierpień i prób jakie prześladują drogę wiary? On nauczył się posłuszeństwa przez to co wycierpiał i może dopomóc tym, którzy przez próby przechodzą (Hebrajczyków 5:8; 2:18). Szkarłat mówi też o ziemskiej chwale (Objawienie 17:3-4; 2 Samuela 1:24). Nie wystarczy, aby Chrystus był uwielbiony na wysokościach; Bóg zajmie się tym, aby Jezus został również uwielbiony w dole, we właściwym czasie. Gdy szatan oferował Mu “wszystkie królestwa świata i ich chwałę” (Mateusza 4:8), Pan odmówił mu, woląc odebrać je z ręki Boga, gdy we właściwym czasie przybędzie, aby posiąść na własność (Objawienie 11:15).

Ostateczne sploty nici świadczą o Jego doskonałej nieskazitelności. Pomimo, że urodzony z ludzkiej matki, On nie odziedziczył po niej moralnego zanieczyszczenia; zdecydowanie On jest “tą świętą Rzeczą.” (Łukasza 1:35). Wszystkie Jego drogi były bez najmniejszej skazy. Tylko ON jeden, ze wszystkich ludzi chodzących kiedykolwiek po ziemi mógł powiedzieć: “Kto z was może mi dowieść grzechu?” (Jana 8:46).

W tym wszystkim mamy ukazanego takiego Arcykapłana jakiego Izrael nigdy nie znał. Jest zarówno Boski jak i ludzki, ON łączy w Swej osobie urzędy Kapłana i Króla. Gdy jeden z Izraelskich królów ośmielił się przejąć kapłańskie funkcje, został dotknięty trądem za swoją arogancję. (2 Kronik 26:17-18).

Lecz Pan Jezus będzie, w nadchodzącym czasie, “kapłanem na Swym tronie” (Zachariasza 6:13). Melchizedek jest potrzebny jako zastępca Aarona, aby być Jego typem w Piśmie (Hebrajczyków 7).

Pas Naramiennika.

W rozdziale 28 Księgi Wyjścia zapisane są Boskie instrukcje dotyczące ubioru Najwyższego Kapłana, 39 rozdział pokazuje w jaki sposób te polecenia zostały wykonane. Porównanie tych dwóch fragmentów robi duże wrażenie pod jednym względem – staranność z jaką ludzie wykonali Boża wolę, co do litery. “Jak Pan nakazał Mojżeszowi” pojawia się siedem razy w odniesieniu do samej szaty, a wiele, wiele razy częściej w odniesieniu do świątyni w ogóle. Zasada ludzkiego wyboru i zdania w Boskich rzeczach nie znajduje w umysłach izraelskich wykonawców żadnego miejsca; Bóg powiedział, a ich pragnieniem było posłuszeństwo Jego słowu w każdym szczególe. Zauważmy ten fakt jako przykład dla nas samych w dzisiejszych czasach.

Po opisie Naramiennika czytamy o ciekawym pasie do Naramiennika, który był wykonany z tych samych materiałów co Naramiennik (wiersz 8). Pas jest symbolem służby, porównaj Łukasza 12:37, 17:8. Gdy rozważymy co oznacza złoto, purpura itd., jako typy Boskości, królewskości, itd. naszego Pana Jezusa taka myśl, że On mógł by nadal trwać w służbie Swych ludzi, jest przytłaczająca. Tak jest naprawdę i Jego łaska jest tak wspaniała. Forma sługi z wyboru, przyjęta przez Niego we wcieleniu nigdy nie będzie odłożona na bok. Nie tylko był niezmordowanym sługą wszystkich w dniach swego uniżenia, lecz, podobnie jak sługa hebrajski z Księgi Wyjścia 21, zdecydował się zostać sługą na wieki. Obecnie, podczas naszej ziemskiej pielgrzymki, Wstawia się za nami w niebiańskiej świątyni. Z Łukasza 12:37 pozwala nam dowiedzieć się, że gdy oczekiwana przez niego osoba dotrze, sprawi Mu to radość i spowoduje, że posadzi go, do posiłku i wyjdzie, aby mu usługiwać. Czy doceniamy w takim stopniu jak powinniśmy niezrównaną łaskę naszego Pana Jezusa Chrystusa?

Naramienniki

Dalej mamy naramienniki (wiersze 9-13). Mamy tam dwa kamienie onyksowe, z wygrawerowanymi nazwami plemion Izraelskich, po sześć na każdym z nich. Ramię jest miejscem mocy. Stąd dobry Pasterz kładzie znalezioną owcę na Swym ramieniu i przynosi ich do domu z radością (Łukasza 15:5). W Psalmie 28:9 czytamy:

“Ocal Twój lud i błogosław Twemu dziedzictwu, bądź im pasterzem, na ręku nieś ich na wieki”

Tak więc każdy święty jest wspominany przez Arcykapłana i jest stale utrzymywany Jego mocą, zwycięski nad wszelką mocą szatana i śmierci. Zasługi nic nie mają tutaj do rzeczy, wszystko to jest wyłącznie z łaski. Plemiona izraelskie były wypisane zgodnie kolejnością ich narodzin (28:10). Tak więc pierwszy był Ruben, a Józef i Benjamin ostatni. Przerażający upadek Rubena nie zmienił Bożych myśli o łasce, choć z konieczności spowodował, że znalazł się pod Jego karzącą ręką (Rodzaju 49:3-4). Czy gdyby Chrystus interesował się tylko tymi z nas, którzy czują się godni, to czy pozostaliby nawet najlepsi z nas?

Imiona plemion były wyryte na kamieniu “jak rytownik rznie pieczęcie.” Imiona nie mogły być napisane, ani namalowane lecz wyryte głęboko, w sposób nie do usunięcia. Tak więc te nazwy plemion były nieścieralne, a same kamienie nigdy nie mogły wypaść ze swego miejsca. Zrozumienie tej symboliki jest wielkim błogosławieństwem. Gdy Apostoł Paweł znajdował się w więzieniu, wśród wszystkich swych słabości i potrzeb, był tak podtrzymywany przez moc Bożą, że był w stanie napisać tak wspaniałe słowa:

“Wszystko mogę w tym, który mnie umacnia.”

Fakt, że miał żyjącego Zbawiciela w chwale Bożej powodował, że w jego słowniku nie było miejsca dla słowa “niemożliwe.” Posłuchaj go ponownie w 2 Koryntian 12:9-10. Przypiekany przez działania ciernia w jego ciele, natychmiast błagał Pana, aby od niego odstąpił. Tak się nie stało, lecz zostały przekazane te słodkie zapewnienie: “Dosyć masz, gdy masz łaskę moją, ponieważ pełnia mej mocy, objawia się w słabościach.” Myśl o tym, była tak przyjemna dla jego serca, że natychmiast odpowiedział:

“ Dlatego mam upodobanie w słabościach, w zniewagach, w potrzebach, w prześladowaniach, w uciskach dla Chrystusa; albowiem kiedy jestem słaby, wtedy jestem mocny”

Napierśnik

Imiona ludzi były nie tylko na częściach na ramiona, lecz także na napierśniku. Po co to powtórzenie? Są dwa tego powody. Po pierwsze, Bóg pokazywał nam, moc i miłość Chrystusie połączoną z błogosławieństwem Jego ludzi. Jak czytamy 28:29: “Aaron będzie nosił imiona synów izraelskich na napierśniku wyrocznym na swoim sercu, gdy będzie wchodził do miejsca świętego, ku stałej pamięci przed Panem.

Zwróć uwagę na słowa “na swoim sercu” dwukrotnie powtórzone w następnych wersach. Niezmienna miłość Chrystusa jest naszym pocieszeniem i radością. W Ewangelii Jana 13:1 – jest to prawda zarówno dla uczniów Jego, jak i dla nas: “Umiłowawszy swoich, którzy byli na świecie, umiłował ich aż do końca.” Ani zwątpienie Tomasza, ani wyparcie się Piotra, ani opuszczenie Go przez wszystkich, nie mogło zmienić tej tkliwości w Jego sercu w stosunku do nich. Nie odważamy się mówić o naszej miłości do Niego, jest ona zbyt zmienną wartością, aby była godna wymienienia; lecz rozkoszujemy się w przebywaniu w Jego wspaniałej miłości do nas. Napierśnik był połączony z naramiennikami poprzez złote łańcuchy (wiersz 25), wskazując na jedność mocy i miłości Pana Jezusa ku dobru Jego ludzi.

Napierśnik był również połączony z samym Naramiennikiem poprzez błękitne sznurowane dodatki, w tym celu, aby “napierśnik nie przesuwał się na Naramienniku.” (wiersze 26 – 28). Nie może być żadnej możliwości, aby napierśnik przesunął się z jego właściwego miejsca, ani na chwilę. Wzrok Boga nie może spocząć na Kapłanie bez przypomnienia sobie wszystkich Jego ludzi.

Drugi powód dla którego imiona miały być wypisane zarówno na napierśniku jak i na naramiennikach, jest taki, że Bóg pokazuje nam Jego wielkie zainteresowanie w życiu każdego wierzącego. Na naramienniku imiona były wygrawerowane na każdym z dwóch kamieni; na napierśniku każde imię miało własny kamień. Jak rozległa jest rodzina Boża, w milionach, rozsypanych po całym świecie! Każdy święty, jakkolwiek biedny i skromny, ma swoje własne miejsce w Boskich uczuciach.

Księga Joba jest bardzo interesująca pod tym względem. Jest jedną z największych ksiąg Pisma, lecz równocześnie jest przesiąknięta Boża pracą nad ludzką duszą. Boża opieka jest tak drobiazgowa, że nawet wróbel nie spada na ziemię bez woli Ojca, a my mamy ją przez Samego Syna Bożego, Który – nie tylko sam jest świętym, wspominanym jako pojedynczy wróbel, lecz nawet włosy na naszej głowie są policzone (Łukasza 12:6).

Przejdźmy na chwilę do księgi Jozuego 4:7, gdzie czytamy o dwunastu kamieniach pamięci, o zupełnie innym charakterze. Gdy Izrael przeszedł przez Jordan do obiecanej ziemi, z Bożego nakazu, wzięli dwanaście kamieni z dna rzeki i ustawili je na brzegu Kanaanu. “Te kamienie będą przypominać Boga dzieciom Izraela na wieki.” Dwanaście cennych kamieni na napierśniku było przypomnieniem dla Boga; dwanaście naturalnych kamieni na brzegu Jordanu było przypomnieniem dla ludzi. Ludzkie serce tak kapryśne i łatwo zapomina, że jest potrzeba, aby coś przypominało o Bożej dobroci. Ten sam charakter ma Wieczerza Pańska w chrześcijaństwie.

Jakiż to wspaniały obraz jest przedstawiony, gdy arcykapłan Izraela nosi nieustannie imiona ludzi Bożych, na swych ramionach i sercu, w obecności Bożej! Lecz jak szybko wszystko upada w rękach człowieka! Szaty chwały i piękny wygląd nigdy nie były wkładane w obecności Bożej po katastrofalnych zdarzeniach w dniu poświęcenia (Kapłańska 10). Od tej chwili miejsce najświętsze było zamknięte dla kapłaństwa, zachowane na Dzień Pojednania i w tym dniu Aaron mógł zbliżyć się w białych lninaych szatach (Kapłańska 16:1-4). Tak więc jego piękne szaty były używane wszędzie, tylko nie w obecności Bożej, gdzie, zgodnie z typowym nauczaniem, były najbardziej potrzebne. Jakże ogromną jest dla naszych serc zachętą świadomość tego, że nie może się zdarzyć taki upadek naszemu Panu Jezusowi Chrystusowi!

Urim i Tummim.

W napierśniku, miedzy imionami dzieci Izraela, było miejsce na Urim i Tumim. Te słowa oznaczają “światło i doskonałość.” Obecnie nikt nie może powiedzieć z całą pewnością, co to było. W całym Piśmie wymieniane są siedem razy; dwa razy wymieniany jest tylko Urim, a raz (Powtórzonego Prawa 33:8) odwrócony jest porządek i podany jako “Tumim i Urim.” Były to prawdopodobnie cenne kamienie, które poprzez różne połyskiwania dawały odpowiedź Pana, dotyczącą rzeczy, o które pytał się kapłan. Taki sposób używania ich nie budzi wątpliwości. Tak Eleazar miał się zapytać dla Jozuego o “sąd Urim przed Panem”, Saul w swej skrajności pytał Pana przez Urim (choć nie otrzymał odpowiedzi); zarządca zachowanej resztki, miał obowiązek zadecydować o powołaniu niektórych, nie zarejestrowanych kapłanów, ponieważ Urim i Tumim nie były dostępne. (Liczb 27:21; 1 Samuela 28:6; Ezdrasza 2:63).

Dlatego ten napierśnik zawierający instrumenty przez które Boskie decyzje były przekazywane jest zwany “napierśnikiem wyrocznym.” (Wyjścia 28:29).

Tak więc Bożą rozkoszą jest dawanie poznania Siebie i Swojej woli tym, którzy pragną tego błogosławionego poznania. Urim i Tummim znajdujące się w napierśniku wyrocznym były obietnicą (przyrzeczeniem), że Izrael nigdy nie musi znajdować się w ciemności w żadnej sprawie. A czyż chrześcijanie dziś mają mniej przychylności? Z Duchem Świętym mieszkającym w nas, z pełnym dokończonym Słowem Bożym w ręku i uwielbionym Chrystusem Osobiście interesującym się nami, nie może być żadnych niejasności w naszych umysłach dotyczących nawet najmniejszych szczegółów naszej drogi.

Niestety nie jest to niezwykłe spotkać dzieci Boże popełniające gafy z dnia na dzień, robiących mnóstwo błędów ku zasmuceniu ich własnych dusz i zbezczeszczeniu godnego Imienia którym zostali nazwani.

Słysząc to co oni opowiadają mógłby sobie ktoś wyobrazić, że Bóg oddał swych ludzi takim rzeczom. W samym środku gafy pytają z doskonałym skonsternowaniem w jaki sposób inni dają sobie radę z rozpoznaniem myśli Chrystusowej, dzięki czemu stale chodzą w światłości. Wyjaśnieniem tego straszliwego stanu rzeczy jest samo-wola. Tam gdzie oko jest skierowane tylko na Panu Jezusie i Jego Słowie, i szczere serce, droga staje się jasna jak słońce w południe.

Płaszcz pod Naramiennik.

Po Urim i Tummim przychodzi pora na płaszcz pod naramiennik, który jest całkowicie hiacyntowy (Wyjścia 28:31). Fakt ten jest podkreśleniem tego, że nasz Kapłan jest niebiański. “Takiego bowiem potrzeba nam było arcykapłana: świętego, niewinnego, nieskalanego, oddzielonego od grzeszników, wywyższonego ponad niebiosa” (Hebrajczyków 7:26). Jest to zaprawdę cudowne twierdzenie. Kim lub czym jesteśmy, że nie może być nikt mniejszy niż On, aby wystarczył na nasze potrzeby? Odpowiedź brzmi: jesteśmy braćmi Chrystusa, Jego uświęconymi towarzyszami i współuczestnikami niebiańskiego powołania. Niebiańscy ludzie potrzebują niebiańskiego kapłana. Gdyby Aaron był dziś na ziemi i wszedł miedzy nas z pełnym zakonem oferując nam swą łaskawą służbę, naszą odpowiedzią byłoby to, że kapłan jego porządku, nie jest użyteczny dla nas. Jego kapłaństwo było w swym charakterze ziemskie i było praktykowane w ziemskiej świątyni na rzecz ziemskich ludzi. Najmniejszy chrześcijanin stoi wyżej niż Izrael kiedykolwiek mógł widzieć.

W cielesnym chrześcijaństwie wyprodukowane przez ludzi “kapłaństwo”, jest skutkiem działania wroga naszych dusz. Diabeł wprowadził to po to do kierowanych przez siebie kierunków w “chrześcijaństwie” aby upodlić dzieci Boże i skutecznie zasłonić przed ich duszami wspaniałe skarby łaski Bożej skierowanej do nich. Jest oczywiste, że każde miłujące Boga dziecko Boże opuści takie bezbożne systemy, i odseparuje się od tych którzy udają chrześcijan – podczas gdy mają tak naprawdę upodobanie w nieprawości i w znieważaniu Pana Jezusa Chrystusa, mimo że zewnętrznie przybierają pozór pobożności i są postrzegani jako “słudzy sprawiedliwości” [2 Koryntian 11:15].

Na skraju hiacyntowego płaszcza pod naramiennik były złote dzwoneczki i owoce granatu (wiersze 33,34,35). “Będzie je nosił Aaron podczas pełnienia służby. Głos dzwonków będzie słyszany przy wchodzeniu [Aarona] do Miejsca Świętego przed oblicze Jahweh i przy jego wychodzeniu stamtąd; inaczej umarłby.”

Dzwonki i granaty mówią o świadectwie i owocach. “Głos dzwonków będzie słyszany przy wchodzeniu.” Wiemy co się stało, gdy Jezus wszedł do Boga. Duch Święty przyszedł i ustanowił złote dzwonki ewangelii świadczące swym dzwonieniem w ciemnym świecie. Słyszymy ich radosny dźwięk w Dziejach Apostolskich 2. Owoce pojawiły się szybko, trzy tysiące dusz zostało pobłogosławionych pierwszego dnia. Bóg niech będzie uwielbiony – dzwonki ciągle dzwonią i owoce ciągle są zbierane.

Słodka wieść Ewangelii dotarła do naszych uszu i my jesteśmy z tych owoców wydawanych dla Boga. Dzwonki dźwięczały również, gdy Aaron wychodził z Boskiej obecności. W podobny sposób nowe brzmienie będzie słychać, gdy Pan Jezus powróci ponownie. Rozpocznie się również na ziemi nowe świadectwo, a obfitość owoców – nowy kłos – będzie dzięki temu zbierany. Izrael, a nie Kościół, będzie Bożym świadectwem w tym dniu: “Syjonu bowiem przyjdzie Prawo, z Jeruzalem – wyrocznia Pana” (Izajasza 2:3). Będzie to czas światowego błogosławieństwa. Izrael zostanie odnowiony jako wonność dla Boga, wszystkie krańce ziemi będą się bały Pana (Psalm 67). Kraj się napełni znajomością Pana, na kształt wód, które przepełniają morze.” (Izajasza 11:9). Wraz z tym nowym świadectwem nastąpi drugie wylanie Ducha Świętego (Joel 2:28-29). Często mówią pobożni ludzie, którzy czują obecny niż i nieduchowy stan rzeczy, że Kościół potrzebuje nowego wylania Ducha Bożego. To nie jest właściwe. Moc i błogosławieństwo udzielone w dniu Pięćdzisiątnicy jest ciągle z nami, pomimo wszystkich upadków i grzechu. Wielką potrzebą chwili jest zbudzenie większości dzieci Bożych do tego, co istniejąca obecność Ducha Świętego oznacza. Nie będzie drugiego wylania Ducha dopóki Arcykapłan nie przyjdzie z niebiańskiej świątyni, aby zainaugurować nową erę.

Może powstać pytanie czy to nowe świadectwo, o którym mówiliśmy, zawiera w sobie dalszą możliwość zbawienia dla tych, którzy teraz odrzucają Ewangelię. W żaden sposób. Wszyscy, którzy w tym dniu będą mieli przywilej usłyszenia głoszenia łaski Bożej, a nie skłonią się przed Panem Jezusem, będą, po zakończeniu obecnego świadectwa, poddaniu kłamstwom Antychrysta, na ich wieczną zgubę. W tym względzie 2 Tesaloniczan 2 jest całkowicie jasny. Lecz niezewagelizowane miliony (jakiż to zarzut dla Kościoła, że w ogóle będą tacy!) usłyszą dobrą wieść o Bogu, a żniwo będzie obfite.

Święta Korona.

Teraz dochodzimy do płyty z czystego złota, z jej uderzającym napisem “poświecony Panu” (Wyjścia 28:36). Miała być przymocowania z przodu mitry (zawoju) Aarona przy pomocy sznurem z fioletowej purpury. Dwukrotnie nazywana jest “koroną świętą” (Wyjścia 39:30; Kapłańska 8:9). W ten sposób przypomina się nam, że mamy ukoronowanego Kapłana. Ten, którego błogosławione czoło zostało raz otoczone koroną z cierni, teraz jest ukoronowany chwałą i czcią (Hebrajczyków 2:9). Kiedykolwiek Bóg spoglądał na Izraela, widział w nim świętość w kapłanie. Oczywiście, Aaron nie był w niczym lepszy od swych towarzyszy. Złota płyta założona na jego czole, “Aaron będzie nosił uchybienia popełnione przy świętych ofiarach, które składać będą synowie izraelscy przy wszystkich swoich świętych darach. I będzie zawsze na jego czole dla zjednania im łaski Pana.” (28:38). Tak więc Najwyższy kapłan był odpowiedzialny za Boskie rzeczy tj. wszystkiego co dotyczyło uwielbienia i ofiar. Z pewnością nie ma innych okazji przy których bardziej potrzebujemy łaskawej interwencji Pana Jezusa, jak wtedy gdy zbieramy się na uwielbieniu. Takie jest nasze niedołęstwo że, przy naszych najczystszych motywach i najlepszych intencjach, jesteśmy całkowicie niezdolni do oddania duchowych ofiar Bogu w doskonałości. Co bardziej poważne, w tym wszystkim rzadko kiedy brak jest grzechu. Nasze bezpieczeństwo leży w tym fakcie, że wszystkie nasze ofiary przychodzą przed Boga przez ręce doskonałego Świętego w Jego obecności. Bóg spogląda na Niego – na Jego doskonałość i przyjmuje Jego ludzi i to co oni przynoszą. Wiara mówi: “zwróć uwagę na mnie” (Psalm 39:13); “spójrz na oblicze pomazańca Swego” (Psalm 84:10).

Nadchodzi taki dzień dla Izraela, gdy nie tylko Najwyższy Kapłan będzie nosił zawój lecz nawet najpowszechniejszy dobytek będzie miał inskrypcję: “Poświecony Panu” (Zachariasza 14:20). Będzie to dzień chwały – ziemskiej chwały, zgodnej z ich nadzieją. Jeśli chodzi o nas, niebiańska chwała przyniesie to błogosławieństwo, do którego każda pobożna dusza wzdycha. Będziemy całkowicie i absolutnie dla Boga, poprzez całe wieki wieczności. Tu należy przypomnieć o haftowanej tunice Aarona, z dobrego materiału, który miał być wzorzyście haftowany (Wyjścia 28:39). Ta tunika była noszona jako ubiór wewnętrzny (Kapłańska 8) i jest typem osobistej czystości Syna Bożego.

Szaty synów Aarona.

Szaty synów Aarona, choć z płótna, jak napisano, miały być “na cześć i dla ozdoby” (28:40-43, 39:27-29). Synowie Aarona są typami chrześcijan, widzianymi nie jako członkowie ciała Chrystusa, lecz jako należący do tej samej rodziny kapłańskiej, której Chrystus jest przewodnikiem i głową. Każdy szczegół szat synów, podobnie jak i szat ich ojca, mówi o Chrystusie. To co widzimy w tym obrazie oznacza, że każdy chrześcijanin jest tak dokładnie obleczony w doskonałość Chrystusa, że święte oko Boga patrząc na zbliżających się do Niego w wierze, nie widzi nic innego jak tylko Chrystusa!

W Fereday

• Jeżeli Ci to bardziej odpowiada to wyślij do nas wiadomość (SMS):