Co oznacza wiek człowieka! Najdłuższy czas, jaki Bóg nam wyznaczył, to sto dwadzieścia lat (1 Moj. 6,3). Jednak jak niewielu z nas osiąga wiek stu lat! Musimy powiedzieć razem z Psalmistą: Daj mi Panie, poznać kres mój i jaka jest miara dni moich, abym wiedział, jak jestem znikomy! Oto na szerokość dłoni wymierzyłeś dni moich a okres życia mojego jest jak nić przed Tobą. Tylko jak tchnienie jest wszelki człowiek, choć pewnie stoi (Ps. 39,5.6).

Gdzie byliśmy przed niewielu dziesiątkami lat? I gdzie będziemy po kilku dziesięcioleciach? Czy nie męczy nas pytanie, czy jeszcze czeka nas coś po śmierci Jeżeli prawie całą naszą egzystencje mamy spędzić gdzie indziej, czy nie jest rzeczą konieczna, byśmy zajęli się tym drugim światem? Gdyż czym jest siedemdziesiąt lub osiemdziesiąt lat w stosunku do wieczności?

Bóg uczynił nas na swe podobieństwo, dał nam sens tego co wieczne i doskonałe. Nic przemijającego ani niedoskonałego nie może nas zadowolić. Chcielibyśmy bez zastrzeżeń kochać i być kochani. Dlatego ziemska miłość powoduje ciągle rozczarowania. Artyści traktują swe dzieła z pasją doskonałości i nierzadko burzą swe wspaniałe dzieła, gdyż nie potrafią swym ideom i nadać doskonałego kształtu. Młodym wydaje się, że mają przed sobą jeszcze nieskończenie wiele czasu. Zdaje im się, że nie i mogą objąć wzrokiem jednego jedynego roku. Starsi natomiast widzą uciekający czas. Tym bardziej czepiają się ziemskiego życia, im szybciej ono upływa. Jak wielu ludzi zwraca wiele wysiłku i kosztów na pielęgnacje i utrzymanie swej twarzy, swej urody i są zrozpaczeni, gdy widza, że nie mogą powstrzymać niszczycielskiego działania wieku.

Serce ludzkie jest nienasycone - jest to jego tragedia. Człowiek używający życia goni od jednej przyjemności do drugiej handlowiec dniem i nocą dąży do maksymalnych zysków. Dyrektor nie zna granic dla swej dumy i zachłanności, aż niszczy przez to sam siebie. Naukowiec dniem i nocami szuka wciąż czegoś nowego, nowych wynalazków, nowych odkryć. Pilot chce coraz szybciej, coraz wyżej latać. Kto jest niewolnikiem pracy, musi w końcu przeżyć to, że ona literalnie go zabija, Lecz ci, którzy decydują się na ciche, ubogie w zdarzenia życie, nie są również szczęśliwi, noszą w sobie gorycz niespełnionych marzeń i pragnień.

Bóg przeznaczył nam całą chwałę życia wiecznego. Dlatego ziemskie sprawy nigdy nie napełnią naszego serca. Jezus powiedział do Samarytanki, która przeżyła naprawdę wiele: Każdy, kto pije tę wodę, znowu pragnąć będzie. Ale kto napije się wody którą Ja mu dam, nie będzie pragnąć na wieki, lecz woda, która Ja mu dam stanie się w nim źródłem wody wytryskającej ku żywotowi wiecznemu. (Jan 4,13.14).

Jakże prawdziwe jest powiedzenie Augustyna: Nasze serce jest niespokojne, dopóki nie spocznie w Bogu.

Nasze życie doczesne ma znaczenie tylko powiązaniu z wiecznością. Gdyby wszystko kończyło się w grobie, jakie znaczenie miałyby wszystkie dążenia, wszystkie wysiłki? Kaznodzieja z głębokim rozczarowaniem mówi: Wszystko marnością. Jakiż pożytek ma człowiek z całego swego trudu, który znosi pod słońcem ...? Pokolenie odchodzi i pokolenie przychodzi ... Widziałem wszystkie sprawy, które się dzieją pod słońcem, a wszystko to jest marnością i gonitwą za wiatrem (Kazn. 1,3.4.14).

Bardziej niż ktokolwiek inny, ten właśnie człowiek pił z wielu kielichów: przyjemności, biesiady, domy, kraje, bogactwo, miłość, sława, mądrość. Efektem końcowym jest stwierdzenie, że nie ma żadnego zysku pod słońcem! ... bo pamięć po mędrcu jak i po głupcu nie pozostanie na wieki, ponieważ w przyszłości zapomni się o wszystkim. I tak znienawidziłem życie ... i znienawidziłem wszelki trud, jaki znosiłem pod słońcem, ponieważ to, co zdobyłem z trudem, musze powierzyć człowiekowi, który po mnie przyjdzie ... I zaczęły się budzić w sercu moim wątpliwości co do wszelkiego trudu, który znosiłem pod słońcem ... bo cóż pozostaje człowiekowi z całego jego trudu i porywów jego serca ... skoro całe jego życie jest tylko cierpieniem, a jego zajęcia zmartwieniem, i nawet w nocy serce jego nie zaznaje spokoju ... Czyż nie ma nic lepszego dla człowieka, jak to, żeby jeść i pić, i w tym upatrywać przyjemności w swoim trudzie? Lecz stwierdziłem, że również to pochodzi z ręki Bożej (Kazn. 2.16-24). Zobacz Kazn. 3,19: 4., 6,3; 6.9 itp.

Gdyby zabrakło wtedy wiary w lepsze życie po śmierci, pozostałaby tylko ziejąca przepaść, rozpacz, a dla najbardziej zrozpaczonych samobójstwo, które nie wyzwala lecz tylko przyspiesza sąd i potępienie.

Nie zaspokaja ona naszej potrzeby doskonalej sprawiedliwości. Jak wielu przestępców nigdy nie zostało ukaranych? Jak wiele niesprawiedliwości jest tu na tej ziemi, nie wyrównanych! (Kazn. 4.14: 7.15).

Problem ten zaniepokoił już Psalmistę: Co do mnie omal nie potknęły się nogi moje, omal nie pośliznęły się kroki moje. Bo zazdrościłem zuchwałym, widząc pomyślność bezbożnych, zawsze szczęśliwi gromadzący bogactwa ... Chciałem to wtedy zrozumieć, lecz niezwykle trudne mi się to wydawało, dopókim ... nie zrozumiał kresu ich. Zaprawdę, stawiasz ich na śliskim gruncie ... Jakże nagle niszczeją! zanikają, giną z przerażenia. (Ps. 73,24. 12.16-19).

Bóg daje człowiekowi wolność chodzenia własną drogą. Zawiesza swój sąd również dlatego, by grzesznik znalazł czas na pokutę. Lecz niemoralne i w najwyższym stopniu niesprawiedliwe byłoby to, gdyby nie nadszedł kiedyś dzień wielkiej zapłaty.

Również sprawiedliwi nie zawsze otrzymują tu na ziemi, zapłatę za swe czyny. Nie oszczędzają ich próby i prześladowania. Nie można zliczyć męczenników i niewinnych ofiar. Czyżby nigdy nie dane im było zadośćuczynienie? Święta Biblia mówi, że Bóg dopuszcza te próby, by uwielbić i uświęcić tych cierpiących, lecz nie miałoby to żadnego sensu, gdyby wszystko kończyło się ze śmiercią. Wtedy wierzący byliby najbiedniejszymi pośród wszystkich ludzi i wielu z nich mogłoby powiedzieć za materialistami: Jedzmy i pijmy, bo jutro pomrzemy (1 Kor. 15,19.32).

W końcu po smutku i rozłące, jakie przeżywamy na ziemi, potrzebujemy pocieszającej pewności ponownego spotkania z, naszymi bliskimi zmarłymi w wierze.

Bóg nie stworzył nas dla wieczności, dla sprawiedliwości i doskonałości: stworzył On nas dla samego Siebie. Na ziemi oddzieleni jesteśmy od Niego ścianą materii i łańcuchem grzechów.

Gdy patrzymy na różne religie stwierdzamy, że pozostawiona sama sobie ludzkość błądzi w ciemności w obliczu tego problemu. Jak wiele nonsensów i niebezpiecznych sądów wypowiedziano już na ten właśnie temat! Dziś zamieszanie jest o wiele większe niż kiedyś, i to w samych tak zwanych chrześcijańskich kręgach. Jeżeli oddalają się od jasnego poselstwa Pisma Świętego, to maja wtedy fałszywy obraz drugiego świata, a także naszego kontaktu ze zmarłymi. Nie traktuje się poważnie wyjaśnień Świętej Biblii, zaprzecza wiecznemu potępieniu i fałszuje tak wyraźne spojrzenie na wieczność. Różne sekty korzystają z tego zamieszania i zwodzą niepewnych ludzi, by wierzyli w dziwaczne, sprzeczne z Pismem Świętym rzeczy.