Głównym celem każdej religii jest osiągnięcie przez człowieka pełni szczęścia (zbawienia) po śmierci. Do tej pełni szczęścia po śmierci, w życiu doczesnym człowiek dąży przez nawiązanie jak najściślejszego kontaktu z Bogiem (w religiach pogańskich — bóstwem), chodzi o to, aby doczesne, ziemskie życie przebiegało w jak najlepszej harmonii z Bogiem (bóstwem) lub inaczej mówiąc — aby zapewnić sobie przychylność Boga (bóstwa).

Tak ogólnie pojęte zbawienie jest podstawową (zasadniczą) potrzebą człowieka. Nic więc dziwnego, że mimo wielkiego postępu cywilizacyjnego ilość religii (wierzeń) i zainteresowania sprawami religii nie maleje, ale wprost przeciwnie — wzrasta.

Pierwszy sposób — polega na usiłowaniach człowieka zmierzających do zdobycia przychylności bóstwa. Do osiągnięcia tego celu służą m.in. pielgrzymki do miejsc świętych, ofiary, umartwiania się (asceza) i inne dobre uczynki. Ten sposób pojmowania zbawienia jest typowy dla religii pogańskich (Do ut des — daj a będzie ci dane...). Bóstwa pogańskie są często groźne, a nawet złośliwe, dlatego trzeba uczynić wszystko, co tylko możliwe, aby zjednać je dla siebie i zapewnić sobie ich przychylność teraz i w wieczności.

Drugi sposób — polega na współpracy człowieka z Bogiem. W tej kategorii religii człowiek zdaje sobie sprawę z ograniczoności swoich wysiłków i możliwości. Wie, że nie jest w stanie wyłącznie o własnych wysiłkach podobać się Bogu i osiągnąć zbawienia. Wie, że Bóg jest zbyt doskonały i wymagający, aby człowiek mógł sprostać wszystkim Jego wymaganiom. Ale wie też, że ten Bóg jest również Bogiem łaski i miłosierdzia i dlatego liczy na to miłosierdzie Boże...

Trzeci sposób — polega na całkowitym zaufaniu i poddaniu się łasce Boże). To trzecie podejście do kwestii zbawienia w moim głębokim przekonaniu jest jedynie biblijne. Ten biblijny (głównie nowotestamentowy) sposób pojmowania zbawienia nie wyklucza wcale dobrych uczynków (jak opacznie myślą ludzie nie znający zagadnienia), wprost przeciwnie — kładzie duży nacisk, na dobre uczynki, ale ustawia je we właściwym miejscu w dziele zbawienia i uświęcenia.

Ap. Paweł w liście do Efezjan r. 2,8—10 powiada, że zbawienie jest darem (a więc bez zabiegów i zasług człowieka), ale zbawiony człowiek został powołany (przeznaczony) do pełnienia dobrych uczynków.

W normalnym procesie wzrostu najpierw sadzi się w ogrodzie jabłoń (lub inne drzewo owocowe) po to, aby po pewnym czasie wydała ona owoc. Jeśli jabłoń jest żywa (to znaczy ma żywe komórki i czerpie z ziemi soki), po każdorazowym okresie zimowym budzi się na wiosnę, wydaje liście, kwiat i owoc... Ona musi to robić, bo ma w sobie życie... Stwórca tak uczynił, że dając jej życie, umożliwił jej jednocześnie wydawanie owocu. Wyobraźmy, sobie jednak groteskową sytuację, że ktoś do gałęzi suchej jabłoni przyczepił zdrowe, dorodne jabłka, spodziewając się, że po pewnym czasie sucha jabłoń ożyje...

A jednak niektórzy ludzie powiadają: nie ważne jak wierzysz, bylebyś dobrze czynił (to znaczy uczciwie, porządnie itp). To tak jakby powiedział: nieważne czy jabłoń jest żywa czy sucha, ważne, że są na niej jabłka. Z wiary wypływają uczynki, tak jak ze zdrowej jabłoni rodzą się jabłka, dlatego autor listu do Hebrajczyków w r. 11 powiada: bez wiary nie można podobać się Bogu, a w innym miejscu Ap. Paweł powiada: wszystko zaś co nie wypływa z przekonania (w starym tłumaczeniu polskiej Biblii — z wiary) jest grzechem (Rzym. 14, 23b).

Jakub w swoim liście pisze: wiara, jeżeli nie ma uczynków, martwa jest sama w sobie (Jak. 2,17). To oczywiste. Jeśli nie ma jabłek (owoców) na jabłoni, to coś niedobrego jest z samą jabłonią, widocznie jest sucha lub choruje, jeśli jednak jest żywa i zdrowa, wydaje owoce i nie ma w tym nic nadzwyczajnego, bo Stwórca już dawno to tak zaprogramował. Niestety, tej prostej zależności nie zrozumiał nawet wielki reformator Marcin Luter, nazywając list Jakuba słomianym listem, niegodnym miejsca w kanonie ksiąg Nowego Testamentu.

Niedawno rozmawiałem z pewnym wierzącym człowiekiem dość dobrze znającym Pismo Święte. Przedmiotem naszej rozmowy była właśnie sprawa zbawienia i uświęcenia. Mój rozmówca obstawał przy stwierdzeniu, że człowiek w tym dziele współpracuje z Bogiem. Mało brakowało, abyśmy rozstali się poróżnieni, aż w pewnym momencie błysnęła mi myśl: a może ten brat nazywa współpracą z Bogiem to co ja nazywam poddaniem się Bogu? Zapytałem go więc jak rozumie współpracę z Bogiem: czy człowiek jest w stanie o własnej sile współpracować z Bogiem w dziele zbawienia i uświęcenia? Odpowiedział: Nie, ta współpraca człowieka z Bogiem jest możliwa tylko dzięki łasce Bożej! Odetchnąłem, a więc to co ja nazywam poddaniem się, ty nazywasz współpracą, bo przecież człowiek nic z siebie nie może uczynić — powiedziałem. Zgodziliśmy się więc, że choć używamy różnych określeń, tak samo myślimy. Rozmowa ta uświadomiła mi jeszcze raz, że często wierzący ludzie spierają się o słowa, w gruncie rzeczy myśląc tak samo lub podobnie.

Jeśli więc mówiąc o współpracy człowieka z Bogiem w dziele zbawienia i uświęcenia mamy na myśli jego działanie wynikające z łaski Bożej, w istocie mówimy, że czynimy tylko to, co łaska Boża nam umożliwiła, a więc poddajemy się działaniu łaski. Jeśli zaś rozumiemy naszą współpracę jako nasz wysiłek, jesteśmy w wielkim błędzie (bo beze mnie nic uczynić nie możecie — Ew. Jana 15,5). Poddanie się Bożej łasce lub inaczej przyjmowanie, albo — życie pod łaską, można zilustrować jeszcze jednym przykładem.

Najlepszy pływak leżący na brzegu rzeki i najsprawniej wykonujący ruchy rąk i nóg jak przy pływaniu, nie posunie się do przodu ani o centymetr. Dlaczego? Bo nie robi tego w wodzie! Z drugiej zaś strony, nawet słabo pływający człowiek, jeśli wejdzie do wody i spokojnie się na niej położy — woda sama go utrzyma i poniesie daleko z prądem... Tą wodą jest Cudowna Boża Łaska (Wszystko mogę w tym który mnie wzmacnia, w Chrystusie Jezusie Fil. 4,13).

Łaskę rozumiemy również, w szerokim znaczeniu, nie tylko jako coś przyjemnego dla nas, ale też jako coś bolesnego i przykrego. Ap. Paweł powiada w liście do Tytusa r. 2,12, że ta łaska naucza nas (w starym tłumaczeniu Biblii: ćwicząca nas), więcej, ona nas napomina, karze i chłoszcze... A to samo w sobie nie jest przyjemne, ale służy dla naszego dobra, a więc jest dla nas łaską.

Uświęcenie jest jednocześnie stanem (przez nasze wybranie i powołanie w Chrystusie Jezusie) i procesem. Proces ten trwa przez całe ziemskie życie człowieka. Nikt więc nie może o sobie pomyśleć lub mówić, że osiągnął jakiś stopień uświęcenia (świętości), nie wymagający dalszego wzrostu. Wszystkie, nawet najbardziej dramatyczne przeżycia zbliżające nas do Boga, są tylko kamieniami milowymi (słupkami przydrożnymi) stojącymi przy niekończącej się drodze uświęcenia. Jeśli ktoś w wyniku jakiegoś przeżycia uważa, że osiągnął wyższy stopień świętości, kończy jakby proces (dzieło) uświęcenia, ten jest na śliskiej drodze herezji... Przed kilku laty miałem okazję rozmawiania z takim świętym człowiekiem... Udowadniał, że i Ap. Paweł pisał w swoich listach o staraniu się, bojowaniu itp., a więc ma rację kiedy głosi stale, że mamy bojować, starać się, stawać się podobnymi do Jezusa, o Królestwie Bożym i innych tego typu rzeczach. Wszystko to zaś było mocno podbudowane własnymi staraniami, własnym bojowaniem, własną świętością (m.in. używał w kazaniach zwrotu: znaleźć łaskę).

Odpowiedziałem mu: ale ten sam Apostoł powiada również: Albowiem Bóg to według upodobania sprawia w was i chcenie i wykonanie (Fil. 2,13), a więc to jest zasługą to nasze staranie się, bojowanie itp. ? Odpowiedział: Boga, ale ja z tobą się nie zgadzam! Oto klasyczny przykład przekory człowieka, jednostronnie pojmuje zbawienie i uświęcenie. Słowo uświęcenie możemy zastąpić innymi określeniami biblijnymi, jako wzrastanie w łasce (2 Ptr. 3,18), chodzenie (postępowanie) w Duchu, wzrastanie w Chrystusie itp.

Tak to Bóg sprawia w nas chcenie (pragnienie do Boga i duchowych rzeczy) i daje moc do wykonania tego pragnienia. On w nas rozpoczął dzieło zbawienia, On też kontynuuje (Fil. 1,6), aż do dnia naszej śmierci fizycznej lub do dnia przyjścia Pańskiego. Człowiek, mając wolną wolę, może temu działaniu przeciwstawić się (opierać się) lub poddać się i — to wszystko co należy do człowieka. Poddaje się ufną wiarą i posłuszeństwem, lub przeciwstawia się w niewierze (poleganiu na sobie).

Czy zwróciliście uwagę na fakt, że w Nowym Testamencie zwrot wypadliście z łaski został użyty raz i to w stosunku do chrześcijan? Apostoł Paweł pisze do chrześcijan w Galacji: Odłączyliście się od Chrystusa wy, którzy w zakonie szukacie usprawiedliwienia, wypadliście z łaski (Gal. 5,4). Dlaczego Galacjanie wypadli z łaski; czy byli nałogowymi pijakami, grabieżcami, cudzołożnikami lub cielesnymi chrześcijanami jak ci w Koryncie? Nie! Dlatego wypadli z łaski (ale nie na zawsze, gdyż łaska Boża użyła w tym wypadku Ap. Pawła, aby ich z powrotem sprowadzić pod łaskę), bo rozpoczęli w duchu a teraz na ciele kończą (Gal. 3,3). Liczą na swoje pobożne uczynki, nie wynikające z wiary (łaski) w Chrystusa, nie będące rezultatem życia w Duchu, lecz z usiłowania wykonywania (przestrzegania) zakonu.

Biblijna nauka o zbawieniu i uświęceniu jest kamieniem węgielnym (fundamentem) nauki apostolskiej. W tej dziedzinie nie może być żadnego kompromisu. Ludzi, którzy jej nie rozumieją trzeba cierpliwie uświadamiać i wskazywać im ich błąd, jeśli jednak uparcie trwają w swoim błędzie, należy ich unikać, nie wolno wszakże tolerować ich dalszej obecności w zborze Pańskim, choćby to byli ludzie najbardziej gorliwi i aktywni w pracy Pańskiej. Większość heretyków była gorliwymi w tzw. pracy Pańskiej, ale o nich mówi Ap. Paweł w Galacjan 1,6—9 i Tytusa 3,10—11.

Pan Jezus jest Wiecznym Synem Bożym. On przyszedł jako prawdziwy człowiek "...Bóg objawiony w ciele." On zszedł z nieba, aby wykonać dzieło zbawienia. Zgubiony grzesznik może być uratowany - ty i ja. Kto wiedząc o tym fakcie zlekceważy go, temu nie można pomóc w żaden sposób. Lepiej by było takiej osobie, gdyby się nigdy nie urodziła. Chrystus nie był założycielem religii. Rzeczywiste, biblijne chrześcijaństwo nie jest ludzkim wymysłem, nie jest religią obok wielu innych. Pan Jezus objawił nam żywego Boga. On mógł powiedzieć: "Kto mnie widzi, widzi Ojca". (Jan 14,9) On mógł powiedzieć: "Jam jest prawda". (Jan 14,6) Czy Mahomet nakarmił 5 chlebami i 2 rybami 5000 mężów? Czy Budda uzdrawiał ślepych, Konfucjusz wskrzeszał z martwych? Oni wszyscy zostali złożeni w grobie tak, jak każdy śmiertelnik. Tylko jeden zmartwychwstał, Jezus Chrystus, Syn Boży, Zbawiciel Świata! On mógł o sobie powiedzieć: "Jam jest zmartwychwstanie i życie". Czy ktoś kiedykolwiek odważył się tak o sobie powiedzieć? Jezus rzekł do Piłata: "Ja się narodziłem i na to przyszedłem na świat, aby dać świadectwo prawdzie. Każdy kto jest z prawdy, słucha głosu mego" (Jan 18, 37). Czy Ty słuchasz Jego głosu? On chce Tobie dać prawdziwy pokój, wieczną radość i mieszkanie w domu Ojca. Ugnij się przed Nim, wyznaj swoje grzechy i uwierz, że On także dla Ciebie spełnił dzieło wykupienia. "Kto wierzy w Syna ma żywot wieczny" (Jan 3,36)