Wierzymy w ucieleśnienie naszego Pana Jezusa Chrystusa (Jan 1,14). On był zawsze jednorodzonym Synem Bożym (Jan 3,16) i wiecznym Słowem, które było u Boga, oraz był Bogiem (Jan 1,1; Mich. 5,2), lecz, aby móc wypełnić wolę Swego Ojca, zstąpił na ziemię i stał się człowiekiem (Filip. 2:5—9), będąc poczęty z Ducha Świętego i narodzony z panny Marii (Łuk. 1,35; 2,11; Gal. 4,4—5); prawdziwy Bóg i prawdziwy człowiek (1 Tym. 3,16; 1 Jana 5,20).

Wierzymy w osobowość Ducha Świętego trzecią osobę Trójcy Świętej (Mat. 28,10; 1 Kor. 2,2-11; 12,11), który ożywia (Jan 6,63), odradza grzesznika (Jan 3,5), czyniąc go dzieckiem Bożym przez wiarę w Jezusa Chrystusa (Gal. 3,26) i wytwarzając w nim owoce sprawiedliwości, co objawia się w zmianie sposobu życia (2 Kor. 5,11-17 — stare rzeczy przeminęły, oto się wszystkie nowymi stały). Duch Święty mieszka w Dzieciach Bożych (Rzym. 8,9) i wprowadza ich we wszelką Prawdę (Jan 16,13—14); jest On Pocieszycielem (Jan 14,16—17) i Mocą (Dz. Ap. 1,8).

Wierzymy, że człowiek został stworzony przez Boga na Jego obraz i podobieństwo; nie powstał on w drodze rozwoju (ewolucji) z niższych form życia, lecz Bóg stworzył go doskonałego (1 Mojż 1, 26—27). Przez nieposłuszeństwo Bożemu przykazaniu wypadł człowiek ze swego wysokiego stanu i stał się grzesznikiem i co do swej natury i z powodu swego postępowania (1 Mojż 2,17; 3,1—7; Rzym. 5,12—19). Z tego też powodu człowiek oddalił się od Boga i stał się umarłym w upadkach i grzechach (Ef. 2,1—3; Rzym 3,9—19; Kol. 1,21) podległym diabłu (1 Jana 3,8), którego podszepty przełożył ponad wiarę Słowu Bożemu.

Wierzymy, że wskutek powszechnego zepsucia i śmierci w grzechu nikt z ludzi nie może wejść do Królestwa Bożego bez narodzenia się na nowo (odrodzenia). Do zbawienia jest konieczne udzielenie nowej natury z wysokości, oraz zaszczepienie przez Ducha Bożego nowego życia przez Słowo Boże (Jan 3,5; Gal. 6,15; Tyt. 3,5; Jana 1,18; 1 Piotra 1,23).

Wierzymy, że Chrystusa można przyjąć samą wiarą tylko i że w tym samym momencie kiedy Mu zaufamy jako naszemu Zbawcy i Podporządkujemy jako jedynemu Panu, przechodzimy z śmierci do życia wiecznego (Jan 3,16—18; 5,24; Dz. Ap. 13,39; 16,30—31; Rzym. 5,1; 1 Jana 5,11—12)

Wierzymy w zmartwychwstanie ukrzyżowanego ciała Pana Jezusa Chrystusa. Pozostawił On niezbite dowody swego zmartwychwstania, (pokazując się wielu osobom i przestawając z nimi przez okres 40 dni (Łuk. 24,11—32; Jan 20,19—29; 1 Kor. 5,3—9; Dz. Ap. 1,3). Następnie w obecności wiarygodnych świadków wstąpił do nieba (Dz. Ap. 1,9), gdzie znajduje się na tronie po prawicy Ojca Swego, jako nasz Orędownik, Najwyższy Kapłan i jedyny legalny Pośrednik między Bogiem i ludźmi (Ef. 1,20—22; Żyd. 4,13; 1 Jana 2,1—2; Żyd. 4,14—16; Rzym. 8,34; Żyd. 7,25-26; 1 Tym. 2,3-6).

Wierzymy, że obecny wiek Kościoła wziął początek z chwilą wylania Ducha Świętego w dzień Zielonych Świąt (Mat. 16,18; Dz. Ap. 2,1—4; 1 Kor. 12,13) i że będzie on trwał tu na ziemi do powtórnego przyjścia Chrystusa po swój lud (1 Kor. 15,50—58; 1 Tes 4,13—18) czas Jego przyjścia nie jest ściśle oznaczony w Piśmie Świętym (Mat. 24,42; Mar. 13,32), lecz wierzymy, że będzie ono osobiste i że poprzedzi ono okres ucisku i okres tysiącletniego panowania Chrystusa na ziemi (Jan 14,3; 1 Tes. 4,16; 2 Tes. 2,3—8). Przyjścia Chrystusa mamy oczekiwać każdego czasu, gdyż nastąpi ono w tym momencie gdy budowa Kościoła zostanie ukończona. Wtedy ci święci, którzy żyć będą, zostaną przemienieni, natomiast ci, którzy pomarli w Chrystusie, zmartwychwstaną, przy czym jedni i drudzy razem zostaną zachwyceni w obłokach naprzeciwko Panu na powietrze, aby być zawsze z Chrystusem i aby się na zawsze stać Jemu podobnymi (1 Jana 3, 2).

Wierzymy, że wszyscy prawdziwi chrześcijanie tworzą święte kapłaństwo i w tym charakterze mają przywilej zbliżania się do Boga, aby Go czcić (1 Piotra 2,5; Żyd. 10,19-20); ponieważ zaś Bóg jest Duchem, należy Go chwalić w duchu i w prawdzie (Jan 4,24; Filp 3,3). Bóg uczynił również wszystkich prawdziwych chrześcijan Królewskim kapłaństwem, ażeby mogli Mu służyć, opowiadając cnoty Pana Jezusa Chrystusa (1 Piotra 2,9). Jeśli chodzi o przywilej uwielbiania wszyscy stoją na równi przed Bogiem; Nowy Testament nie wyprowadza takiego rozróżnienia jak kapłan i laik; brak upoważnienia do tytułów takich, jak ksiądz, pastor, papież, wielebny itp. (Mat. 23,8). Słowo Boże uczy nas, że jeśli jesteśmy równi w uwielbianiu, to jednak w służbie dla Pana i w służeniu Słowem, każdy ma swoje własne miejsce i zakres działania. Kobietom na przykład – mimo, że mają zaszczytną dziedzinę służby takiej, której żaden mężczyzna nie może wykonać — zakazano publicznego kazania i nauczania ze Słowa Bożego, do ich służby należy więc w posłuszeństwie, cichości i uległości brać udział w uwielbieniu Pana Jezusa, i powinny mieć zgodnie z zaleceniem Słowa Bożego nakryte głowy podczas każdej modlitwy. (1 Kor. 14:34-36; 1 Tym. 2,11—12; Tyt. 2,35; 1 Kor 11).

Wierzymy, że celem budowania Kościoła i utrzymania jego ciągłości Bóg przez Ducha Świętego rozdzielił miedzy ludzi dary (1 Kor. 12). W pismach Nowego Testamentu mieści się praca Apostołów i Proroków, podczas gdy ewangeliści pasterze i nauczyciele pracują jeszcze dziś miedzy nami (Ef. 4,11—12). Święci powinni uznać i przyjąć takich pracowników których praca przez nich wykonywana zaleca jako ludzi Bożych. Ponieważ dawać ze swojego majątku lub dochodów utrzymanie takiej pracy i takich pracowników jest obowiązkiem i przywilejem chrześcijan (1 Kor. 9,7; Gal. 6,6). Słowo Boże nie zna pracy najemnej względnie duchownych płatnych lub z mianowania. Prawdziwy sługa Chrystusowy nie dopuści do siebie myśli aby opowiadać Ewangelię lub pracować między dziećmi Bożymi za pieniądze. Jako wierny sługa swego Pana spogląda jedynie na swego Mistrza, któremu służy, i od Niego oczekuje pomocy dla siebie i swojej rodziny, jeżeli ją posiada, oraz dla swej pracy, i nie dozna zawodu. Bóg bowiem który jest zawsze wierny Swemu Słowu, zaspakaja potrzeby Swego Sługi ( 1 Piotra 5,45; Filip 4,6-19).

Pismo święte uczy, że praca Boża winna być utrzymywana jedynie przez Boży lud. (Ezdr. 4,13; 1 Kor. 29,10-16; 3 Jana 5-8) i że ci, którzy, nie są chrześcijanami mają więc wolny (bezpłatny) dostęp do słuchania Ewangelii (Mat. 10,8; 2 Kor. 11,7; Obj. 22,17). Biblijny sposób gromadzenia pieniędzy na sprawy Boże (czy to dla rozpowszechniania Ewangelii, czy też na potrzeby świętych) to dobrowolne składki lub ofiary Bożego ludu; wszelkie środki gwałcące te zasady są niewłaściwe (2 Mojż 35,4-29; 2 Kor. 8,6-12)

Wierzymy w jedność Kościoła, będącego jednym ciałem, którego wszyscy wierzący w Chrystusa są członkami, Chrystus zaś jego żyjącą Głową ( Kor. 12,13—20; Ef. 4,4). Słowo Boże rozkazuje odłączyć się od świata tj. nie kojarzyć się z nim i nie chodzić jego drogami (2 Kor. 6,14 — 18; 1 Jana 2,15; Jak. 4,4) lecz tworzenie sekt i partii miedzy ludem Bożym potępia. Wierząc, że rozdwojenia w Kościele powodują trudności w zgromadzeniach, a istniejące powiększają, lecz nigdy ich nie usuwają, stoimy na gruncie Słowa, mówiącego: Rozdwojenia niech nie mają miejsca między wami, i na gruncie modlitwy naszego błogosławionego Pana, który prosił, aby oni Wszyscy byli jedno ... aby świat uwierzył (Jan 17,21). Jest prawdą, że tam, gdzie moralne lub doktrynalne zło jest dozwolone, praktykowane lub przebaczane, jest potrzebna Biblijna dyscyplina, lecz aby ją wprowadzić, potrzeba posłuszeństwa Słowu Bożemu. Gdzie ono istnieje chwała Boża zostaje zachowana, a ten który błądzi, zostaje zniewolony przez naprawiającą wzmacniającą łaskę Bożą, która może dosięgnąć jego serca ku naprawie. (11 Kor. 5,4—6).

Wieczerza Pańska natomiast, gdy wspólnie mamy udział w jedzeniu chleba i piciu wina, wskazując na Jego złamane ciało i Jego przemianą krew. Obchodzimy ją w czasie Jego cielesnej nieobecności, wspominając Pana, który umarł za nas i patrząc w przyszłość stosownie do Jego obietnicy o Jego szybkim powrocie. Ilekroć jemy ten chleb i pijemy z tego kielicha, opowiadamy śmierć Pańską aż przyjdzie. To pamiątkowe święto należy obchodzić co tydzień — w pierwszym dniu każdego tygodnia (Dz. Ap. 20,7) — przy czym jest ono przeznaczone tylko dla wierzących, którzy oddzieleni są od moralnego i doktrynalnego zła.

Wierzymy, że związek małżeński jest święty, ponieważ jest ustanowiony przez samego Boga ku Jego chwale, naszej wygodzie i celem zachowania rodu ludzkiego (1 Mojż 1,26-28; 2,18.24; Żyd. 13,4). Stosownie do celu małżeństwa i zamiaru Bożego związek małżeński winien trwać aż do śmierci. Rozwodu, na który w zakonie Mojżeszowym Bóg zezwolił jedynie z powodu zatwardziałości serca ludu, należy w czasie łaski o ile możności unikać; jest on dozwolony jedynie z powodu jedynej przyczyny — cudzołóstwa (Mat. 5,31-32; 19,3-9; Łuk. 16,18). Małżeństwo między dziećmi Bożymi a tymi którzy nie są zbawieni (niewierzącymi) jest potępione w Piśmie Świętym (2 Kor. 6,14-18; 1 Kor. 7,39) każde naruszenie tej zasady pociąga za sobą smutek i duchową klęskę (5 Mojż 7,3-4; Joz. 23,13-14; Neh. 13,26-27).

Wierzymy, że w celu utrzymania równowagi i porządku w większych społeczeństwach (państwo, kraj, naród itp.) postanawia Bóg zwierzchności. Zwierzchność jest tylko od Boga (Rzym. 13,1-7; Jan 19,10-11; Jer. 27,4-7). Bóg żąda od zwierzchności rządzenia się Jego sądem i sprawiedliwością (Ps. 2,10-11; 2 Mojż 18,21; 5 Mojż 1,13-17; Przyp. Sal. 17,7; 2 Kron. 19,6-7; Ew. Jana 7,24; Jak. 2,8-9). Chrześcijanin powinien odnosić się do zwierzchności ze czcią (Mat. 22,16-22; Rzym. 13,7; 1 Piotra 2,17), być jej posłuszny (Rzym. 13,1; 1 Piotra 2, 13-15; Tyt. 3,1), przede wszystkim zaś modlić się za nią, aby była położona tama złemu i anarchii, oraz, aby można prowadzić cichy i spokojny żywot (1 Tym. 2,1-4; Jer. 29,7).

Wierzymy w osobowość szatana, jako istotę realną i złą, który jest arcynieprzyjacielem Boga i człowieka (1 Kron. 21,1; Zach. 3,1); upadłszy ze swego stanowiska, w którym go Bóg stworzył (Iz. 14,12-19; Ez. 28,11-19; 2 Piotra 2,4; Judy 6), spowodował upadek naszych pierwszych rodziców (1 Mojż. 3), obecnie zaś usiłuje zniszczyć Boże zamiary ze światem i ze świętymi za pomocą podstępnych sztuczek i diabelskich środków (Mat. 13,19.24.25; 1 Piotra 5,8). Jego osądzenie będzie takie, że w czasie tysiącletniego królowania Chrystusa zostanie wrzucony w bezdenną przepaść, a później — w jezioro ognia i siarki, i to na zawsze (Obj. 20,1-10).

17. Wieczne potępienie i wieczne życie

Wierzymy w świadomą i wieczną karę, po śmierci dla niepokutujących bezbożników (Ps. 9,18; Mat. 25,41; Mar 13,40-50; Łuk. 16,19-31).

Podczas gdy duchy sprawiedliwych po śmierci idą do raju, alby być z Chrystusem (Łuk. 23,43; Filip. 1,23; 2 Kor. 5,1-8; Dz. Ap. 7,59; 8,2), ich ciała pozostają na ziemi aż do Powtórnego Przyjścia Chrystusa, kiedy to zostaną wzbudzone z martwych jako nieskazitelne i połączywszy się ze swymi duchami pozostaną na zawsze z Panem (Kor. 15,51-57; 1 Tes. 4,13-17).

W podobny sposób duchy tych, którzy umierają bez Chrystusa, zstępują do Hadesu (w języku polskim słowo Hades niewłaściwie przetłumaczono na: piekło - Łuk. 16,22-23), ich ciała zostaną wzbudzone z martwych, połączone z ich duchami, a po osądzeniu przed białą stolicą sądową (Obj. 20,11-13) zostaną oni wrzuceni w jezioro ogniste (Obj. 20,15; 21,8).

W obu przypadkach duch, który opuścił ciało w czasie miedzy śmiercią a zmartwychwstaniem nie śpi, lecz pozostaje w świadomości, czy to błogości, czy boleści; jedynie o ciele jest mowa, że ono śpi (Jan 11,11).

Uważamy że ta poważna prawda jest wielkiej wagi; wiemy, że szatan czyni wielkie wysiłki, aby jej zaprzeczyć, lecz my stoimy na gruncie Słowa Bożego, w którym mamy wyraźne wypowiedzenie się Pana Jezusa w tych sprawach i wierzymy, że każdy, kto utrzymuje lub uczy, że nie ma wiecznej kary (wiecznego potępiona) nie może mieć społeczności z dziećmi Bożymi (2 Jana 9 i 11).

Pan Jezus jest Wiecznym Synem Bożym. On przyszedł jako prawdziwy człowiek "...Bóg objawiony w ciele." On zszedł z nieba, aby wykonać dzieło zbawienia. Zgubiony grzesznik może być uratowany - ty i ja. Kto wiedząc o tym fakcie zlekceważy go, temu nie można pomóc w żaden sposób. Lepiej by było takiej osobie, gdyby się nigdy nie urodziła. Chrystus nie był założycielem religii. Rzeczywiste, biblijne chrześcijaństwo nie jest ludzkim wymysłem, nie jest religią obok wielu innych. Pan Jezus objawił nam żywego Boga. On mógł powiedzieć: "Kto mnie widzi, widzi Ojca". (Jan 14,9) On mógł powiedzieć: "Jam jest prawda". (Jan 14,6) Czy Mahomet nakarmił 5 chlebami i 2 rybami 5000 mężów? Czy Budda uzdrawiał ślepych, Konfucjusz wskrzeszał z martwych? Oni wszyscy zostali złożeni w grobie tak, jak każdy śmiertelnik. Tylko jeden zmartwychwstał, Jezus Chrystus, Syn Boży, Zbawiciel Świata! On mógł o sobie powiedzieć: "Jam jest zmartwychwstanie i życie". Czy ktoś kiedykolwiek odważył się tak o sobie powiedzieć? Jezus rzekł do Piłata: "Ja się narodziłem i na to przyszedłem na świat, aby dać świadectwo prawdzie. Każdy kto jest z prawdy, słucha głosu mego" (Jan 18, 37). Czy Ty słuchasz Jego głosu? On chce Tobie dać prawdziwy pokój, wieczną radość i mieszkanie w domu Ojca. Ugnij się przed Nim, wyznaj swoje grzechy i uwierz, że On także dla Ciebie spełnił dzieło wykupienia. "Kto wierzy w Syna ma żywot wieczny" (Jan 3,36)