Gdy umarli opuszczają ziemię, nie zostają unicestwieni. Lecz czy wiemy o nich coś więcej? Sposób, w jaki zabierani są nam nasi bliscy, jest tak gorzki. Dlatego nie jest niespodzianką, gdy we wszystkich krajach ludy i religie z obawy pukają do spiżowych bram zaświatów, by pozostać w kontakcie ze swymi zmarłymi, lub co najmniej dowiedzieć się, co się z nimi stało. Jak wiele smutnych serc jest pełnych goryczy i buntu! Wielu skarży się jak Dawid; “Synu mój Absalomie! Synu mój, synu mój Absalomie! Obym to ja był umarł zamiast ciebie! Absalomie, synu mój, synu mój! (2 Sam. 18,33:19,1). Są oni kuszeni, by powiedzieć za Szunamitką: “Czy ja prosiłam mego Pana o syna?" (2 Kron. 4,28). W takim smutku wydaje się zbyt ciężkim oczekiwanie na powtórne spotkanie, które będzie miało miejsce w dalekiej przyszłości. Dąży się za każdą cenę do nieprzerwania połączenia i utrzymania zjednoczenia. Bóg w swej miłości wie o tych pragnieniach naszego serca. On wie również, co jest dla nas i naszych bliskich najlepsze, i nie omieszka nam tego objawić. Zbadajmy, co mówi nam Pismo przekazane przez Jego Świętego Ducha Bożego, lecz trwajmy w respekcie. Jeżeli ono milczy.

1. Na początku chcemy stwierdzić, że ze spirytyzmem łączy się wiele kłamstw.

Jak w każdym okultyzmie pokusa, by nadużyć niezmierzonej łatwowierności publiczności, jest dla szarlatanów duża.

Jak łatwo można skorzystać z zamieszania, jakie wywołuje tajemniczość i kazać mówić duchom to, co chciało by się powiedzieć!

Szczególne są dwa fakty we wszystkich przypadkach. Gdy każe się mówić rzekomo sławnym mężom, jak np. Wiktor Hugo czy Napoleon, to ich “objawienie jest tak płytkie, że nie można ich porównać z dziełami, jakich dokonali za swego życia. A gdy duchy poprzez media podają najpewniejsze typy giełdowe, to jest to bardo dziwne, że media nie użytkują tych wiadomości ku własnym korzyściom, lecz podają je swoim klientom. A jak dochodzi do tego, że akta sądowe wciąż informują o mediach i jasnowidzach, którzy skazani są za oszustwa?

Astronom z paryskiego obserwatorium. Charles Nordmanz, opowiada o szczególnych właściwościach i zdolnościach mediów podczas tzw. “transu". Obok lub z ich ciał tworzy się drugie ciało, uwalnia się z nich (wyłącznie), powstają w nich narośla, otaczają je włókniste twory z materii podobnej do pary, a to wszystko dzieje się w półmroku spirytystycznego posiedzenia, seansu. Uważa się - kontynuuje on swą relacje - że wszystkie te zjawiska sprowadzają się do podrażnionej wyobraźni uczestników.

2. Spirytyści, jak np. Allan Kardrec, dodają, że czasami oszukani są przez złośliwe duchy, które mówią w miejsce wywoływanych dusz i często objawiają się w szczególny i niebezpieczny sposób.

Jak wielu ludzi utraciło rozum na skutek tych niebezpiecznych kontaktów!

Camille Fammaridi pisze w swej książce “Aprea ta mort": “Znana przez wszystkich okultystów księżna von Pomar na skutek swych studiów do tego stopnia została zbałamucona, że sama uważała się za Marie Stuart, lecz mimo to nadal wywoływała ducha tej nieszczęśliwej królowej (Fammaridi informuje również o umarłych, którzy pukaniem prosili o mszę lub modlitwę różańcową, lecz tylko w rodzinach katolickich. Str. 187-224).

3. Jednakże pozostaje faktem, że w spirytyzmie jest niezaprzeczalna realność. Biblia niedwuznacznie mówi o wywoływaniu duchów (3 Moj. 20,6) i o tych, którzy pytają zmarłych (5 Moj. 18,11).

Mówi ona o mężczyznach i kobietach, które mają w sobie ducha wywoływania zmarłych lub ducha jasnowidzenia (3 Moj. 20,27). To znaczy, że istnieją media, które badają przyszłość poprzez wywoływanie zmarłych, podobnie jak kobieta, którą wypytywał Saul.

Nawet w Dziejach Apostolskich istnieje wzmianka o medium, o dziewczynie, która miała ducha wieszczego, a która przez swoje wróżby przynosiła wielki zysk panom swoim (Dz. Ap. 16, 16).

Kobieta ta była tym, co dziś nazywa się jasnowidzem a jej działalność również w naszych dniach jest bardzo dochodowa.

4. Stary Testament zabrania okultyzmu i spirytyzmu pod karą śmierci.

1. Spirytyzm jest zabrudzeniem, splamieniem, obrzydliwością przed Panem.
2. Dlatego też z powodu okultyzmu Kananeńczycy zostali wytępieni.
3. Wywoływanie zmarłych i duchów karane było w Izraelu śmiercią.
4. Tak samo zabronione było wypytywanie spirytystów i mediów, jak i czynić to samemu.
5. Wierzący człowiek należy do Boga. Dla niego spirytyzm jest niewiernością i bałwochwalstwem, które burzy kontakt Bogiem.
6. Okultyzm, jasnowidzenie, astrologia są tak samo niebezpieczne jak spirytyzm, gdyż łączy się z kuszeniem wroga. Pamiętajmy o tym, zanim wszystkie te “nauki nie odniosą sukcesu".

1. Po pierwsze należałoby spytać czy to rzeczywiście był Samuel, który powrócił z grobu i rozmawiał z Saulem. Wprawdzie wierzymy w to na podstawie niedwuznacznych słów tekstu. Król rzekł: Wywołaj mi Samuela!... A gdy kobieta ujrzała Samuela, krzyknęła wielkim głosem... Saul poznał, że jest to Samuel, i pochylił się twarz do ziemi, i oddał pokłon. Samuel zaś rzekł do Saula: Czemu mnie niepokoisz, każąc mi przyjść?... Jutro ty i twoi synowie będziecie ze mną. I zaraz padł Saul jak długi na ziemię i przeraził się bardzo z powodu słów Samuela (1 Sam. 28.11-20).

Nic w tym tekście nie pozwala przypuszczać, że inna osoba - na przykład demon - mogłaby przybrać postać Samuela, by oszukać Saula. Kobieta, gdy zobaczyła Samuela, była prawie bez zmysłów. Natychmiast poznała, że stało się coś niezwykłego i że król ją oszukał. Natychmiast opisuje pojawienie się starca, otulonego w kapłański płaszcz (w. 12-14). Następnie porzuca swą zwyczajową rolę medium i Saul rozmawia bezpośrednio z Samuelem. Musimy tu uznać, że jest to w całej Biblii jedyny przykład, że zmarły w ten sposób powraca, by rozmawiać z żywym. Wydaje się, że Bóg pozwolił na ten jedyny wyjątek, by poprzez ten wyjątek potwierdzić regułę i pokazać nam, jakie tragiczne następstwa pociąga za sobą taka próba.

2. Saul i kobieta doskonale wiedzieli, że zgrzeszyli przeciw Bogu i byli Mu nieposłuszni. W okresie gdy Saul był jeszcze wierny i posłuszny Bogu, “Tępił wywołujących duchy i jasnowidzów" i postępował zgodnie z zakonem Mojżeszowym (3 Moj. 20,27). Kobieta wiedziała również, że w ten sposób sama ryzykuje swoim życiem. Jakie dobro lub jakie oświecenie mogło wyniknąć z tak jawnego nieposłuszeństwa?
3. Saul zwrócił się do zmarłych, ponieważ wiedział, że został odrzucony przez Boga. Jeszcze za życia Samuela został odrzucony jako król i nigdy nie okazał prawdziwej skruchy i pokuty, ani nie zmienił swego życia (1 Sam. 15,22-23). Teraz, gdy Saul zobaczył obóz Filistyńczyków, zląkł się i serce jego bardzo się zatrwożyło. I pytał się Saul Pana, ale Pan nie dał mu odpowiedzi ani przez sny, ani przez święte losy, ani przez proroków. Wtedy rzekł Saul do swoich sług: “Poszukajcie tej kobiety wywołującej duchy (1 Sam. 28,5-7). Potem tłumaczył Samuelowi: Bóg odstąpił ode mnie... przywołałem więc ciebie, abyś mi oznajmił, co mam czynić. I rzekł Samuel: Dlaczego tedy pytasz, mnie, skoro Pan odstąpił od ciebie i stał się twoim wrogiem? (w. 15-16). Charakterystyczne jest, że szuka się pomocy i wyjaśnień w innym miejscu, ponieważ poczuwa się do tego, że nie jest się w porządku w stosunku do Boga, lub ponieważ Jego objawienie nie zadowala go. Gdyby Saul nawrócił się w głębi serca - zechciałby szukać przebaczenia u Pana. Ponieważ jednak nie chciał tego (jak pokazało to jego życie), Pan nie miał dla niego żadnego innego poselstwa. Jeżeli dąży się do wymuszenia innego objawienia za wszelka cenę, to oznacza to zarówno dziś, jak i kiedyś, że odwraca się od Bożego Słowa.
4. Wywoływanie zmarłych jest całkowicie bez skuteczne. Samuel wzbrania się powiedzieć cokolwiek innego, niż wcześniej przekazał królowi z polecenia Boga. Pan uczynił ci, jak zapowiedział przeze mnie... Ponieważ nie usłuchałeś głosu Pańskiego... dlatego uczynił ci to Pan w dniu dzisiejszym (w, 17-18). Nie trzeba ryzykować swego życia i wiecznego zbawienia, by dowiedzieć się tego, co już dawno zostało powiedziane.
5. W tym jest jeszcze coś gorszego! Jedyną wiadomością, której Saul nie znał, a którą przekazał mu Samuel, była informacja, że on i jego synowie udadzą się do krainy umarłych (w. 19). Czytamy o tym w 1 Księdze Kronik 10,13-14: Tak zginął Saul z powodu swej niewierności, jakiej dopuścił się wobec Pana, wbrew Słowu Pana, którego nie przestrzegał; zapytywał również o wyrocznię wieszczkę, a nie pytał o wyrocznię Pana. On więc pozbawił go życia, władzę królewska zaś przeniósł na Dawida.

Cytat ten wyraźnie mówi, że Bóg uderzył w Saula, ponieważ wywoływał on zmarłych. Gdyby tego nie uczynił, być może zostałby oszczędzony w bitwie. Jedyne, co przyniosła mu rozmowa z Samuelem, był to wyrok śmierci. Co za przestroga dla nas!

6. Samuel powiedział do Saula: Dlaczego mnie niepokoisz. W francuskim tłumaczeniu J. N. Darbyego - i w niemieckim tłumaczeniu: "Dlaczego burzysz mi mój odpoczynek". Prawdopodobnie jest to jedna z głównych przyczyn, dlaczego Bóg nie zezwala, abyśmy wywoływali zmarłych.

Cóż mieliby za odpoczynek, gdyby informowali każdego przyjaciela bądź wroga, który ich obciąża i pyta o rzeczy niemożliwe! Ucieczka do zmarłych (jak do "przenajświętszej panny" i "świętych", o tym będziemy mówić później) niesie w sobie ogromne niebezpieczeństwo bałwochwalstwa. Pan ustawicznie powtarza: Powinieneś miłować Boga z całego serca, powinieneś Go szukać, służyć tylko Jemu, nie powinieneś mieć żadnych innych Bogów przed Nim. Zwracanie się do stworzeń oznacza zniewagę, którą wyrządzamy Jedynemu Panu i Bogu.

1. Dlaczego Bóg tak surowo karze wywołujących duchy i zmarłych?

Do wszelkiego rodzaju informacji, co dotychczas powiedzieliśmy, musimy dodać jeszcze następującą. Wierzymy, że w spirytyzmie ujawnia się więcej demonów niż zmarłych. Według Ewangelii Łukasza 16,26 bezbożni zmarli znajdują się już na miejscu męki, którego nie mogą opuścić. Również zmarli, którzy są już u Pana nie nawiążą z żywymi kontaktu, który jest wyraźnie zabroniony przez Pismo Święte. Jeżeli więc wierzymy, że słyszymy mówiących tych lub tamtych zmarłych, to jest to zły duch, który odpowiada i zwodzi mniej lub więcej naiwne dusze.

Medium: jak np. kobieta w Dz. Ap. 16,16-18, było bez wątpienia opętane przez demona. Dlatego tego typu kontakt nazwany jest obrzydliwością, skażeniem i nieczystością. Kto wywołuje zmarłych i duchy, oddaje się w rzeczywistości szatanowi i księciu złych duchów, naraża swe wieczne zbawienie - a także swój rozum i zdrowie swych nerwów. Jak wielu ludzi sami znamy, których spirytyzm sprowadził z dobrej drogi i którzy całkowicie zobojętnieli na Ewangelię! Nie zapomnijmy również: Jeżeli Bóg kiedyś usuwał ze Swego ludu tych którzy zwracali się do zmarłych i duchów (3 Moj. 20.6) co uczyni dziś?

2. Co należy rozumieć pod pojęciem ciało astralne, o którym mówią spirytyści?

W naszym zewnętrznym ciele powinno być ukryte drugie, bardziej delikatne ciało, ciało fluidalne, eteryczne, które określone jest również ciałem astralnym lub metafizycznym. To drugie ciało jest rzekomo zdolne oddzielić się od pierwszego ciała i oddalić na mniejszą lub większą odległość i mniejszy lub większy czas. W stanie ekstazy lub półsnu osobowość wtajemniczonej osoby rzekomo w ten sposób się rozdwaja i następnie ma szczególne przeżycie, którymi szczycą się tylko pewni ziemscy mędrcy. Na tym polegałyby również zjawiska, które maja miejsce podczas spirytystycznych posiedzeń (seansów), a pewna liczba spirytystów dowodzi, że czasami dotknięci bywają rękoma lub innymi częściami ciała tego “ciała astralnego", którym posługuje się przywoływany duch, by zamanifestować swą obecność. Odpowiedzmy na to, że według Pisma Świętego diabeł i demony są zdolne czynić cuda, by zwieść zwolenników zabronionego spirytyzmu i zwieść ich ku zgubie (Mat. 22-24, 2 Tes. 2,9-10 itp.). To rzekome materializowanie się nie dowodzi prawdziwości spirytystycznej nauki. Łatwo można poznać, że często cytowany tu tekst z 2 Kor. 12,1-4 nie ma nic wspólnego z tzw. “ciałem astralnym", w jakim rzekomo apostoł Paweł wzniesiony był do trzeciego nieba. Apostoł pisze, że był zachwycony w uniesieniu do raju i nie wie, czy było to w ciele czy poza ciałem. To znaczy: nic więcej nie wiedział o swoim ciele. Według tego tekstu biblijnego (jak i innych Dz. Ap. 10.10 i 22,17 np.) ekstaza jest możliwa i Bóg posługuje się nią czasami, by objawić się swym sługom. Lecz musimy podkreślić, że istnieje duża przepaść między tego typu spotkaniem z Panem a szczególną nauką spirytystów.

Apostoł Paweł wymienia podstawowe części składowe naszej osobowości: “ciało, duch i dusza" (1 Tes. 5,23). Nie mówi on jak to robią okultyści, którzy widzą w człowieku inną trójcę i mówią:

1. o fizycznym ciele, 2. o duchu - duszy, 3. o ciele metafizycznym, które stworzone jest z materii bez wagi i miary, a prawdopodobnie z eteru czy czegoś podobnego. Nasuwa się pytanie, skąd oni mają takie objawienia?

3. Szczególna płycizna spirytystycznych objawień.

Lektura spirytystycznych ksiąg pozostawia oszałamiające wrażenie. Potrzeba grubych tomów, by udowodnić rzeczywistą obecność duchów w sposób naukowy. Monotonnie i niezmiernie obszernie wylicza się ustawicznie wciąż te same fakty: stukanie mniej lub bardziej udowodnione i kontrolowane zjawiska, ostrzegawcze sny, poselstwa, które przekazywane są w różnorodny sposób. Dla Chrześcijan, którzy wierzą zarówno w życie pozagrobowe, jak i siły ponadnaturalne wynika z tego najwyżej, że rzeczywiście duchy te istnieją i mogą się objawiać, przede wszystkim wtedy, gdy się je wywołuje. Treść rzekomych “objawień jest charakterystycznie banalna. W jednej ze swych książek mistrz spirytyzmu, Allan Karolec, próbuje dać zarys rzekomo przekazanej przez duchy religii. Osobliwą rzeczą przy tym jest to, że nauka ta zawiera dokładnie te same idee, jakie przed około 50 laty jakoby otrzymał francuski deistyczny mieszczanin, który przekonany był o dalszym ludzkim rozwoju oraz ludzkich sukcesach. (Deizm - wiara w nie objawionego Boga), Setki stron książki uczą nas dużo mniej o Bogu, Jezusie Chrystusie, potępieniu i zbawieniu człowieku, niż niektóre wiersze z Ewangelii. Musimy jeszcze dodać, że spirytyści często według ich własnych zeznań - okpiwani są przez złe duchy. Trzeba utracić zrozumienie doskonałości i bogactwa biblijnych objawień, by korzystać z oświecenia tej otchłani. Kto nie ma zaufania do Ducha Świętego, ten udaje się do szkoły demonów.

4. Czy spirytyzm rzeczywiście się rozprzestrzenia?

1. Ci tzw. "święci" są umarli. Żaden z nich jeszcze nie zmartwychwstał. Dlatego też wszystkie wysiłki w celu skontaktowania się z nimi są zabronione (3 Moj. 20. i 5 Moj. 1 8, 11-12). Dla Saula i Izraela Samuel był bez wątpienia “świętym". Mimo to Saul ukarany został przez Boga śmiercią ponieważ szukał pomocy Samuela, a nie u Boga.
2. Sama "święta panna" jest jeszcze wśród umarłych. Całym sercem wierzymy, że Jezus został poczęty przez Ducha Świętego, zrodzony z panny Marii. Mamy głęboki szacunek dla Marii. Lecz stwierdzamy w Ewangelii, że ona nie jest bez grzechu. Ona sama nazywa Boga swym Zbawicielem (Łuk. 1,47), czego nigdy nie uczynił Jezus. Po narodzeniu Jezusa stała się rzeczywiście żoną Józefa i urodziła jeszcze inne dzieci (Mat. 1,25; 13,55-5 Psalm 69:9). Po raz ostatni wymieniona została jako członek pierwszego zboru Chrystusowego, i to przed pięćdziesiątnicą (Dz. Ap. 1,14). Nie odgrywała więc roli, jaką się jej przypisuje. Pismo Święte nie mówi nic o jej śmierci, a co dopiero o jej wniebowzięciu, dzięki któremu rzekomo przeniesiona została natychmiast po swej śmierci jako zmartwychwstała do nieba. Przeciwnie, Paweł wyraźnie mówi, że tylko Chrystus zmartwychwstał jako pierwszy pośród tych, którzy zasnęli. Ci, którzy należą do Niego - włączając w to Jego matkę - zmartwychwstaną dopiero podczas Jego chwalebnego Powtórnego Przyjścia (1 Kor. 15,20.23). Maria jest więc pośród umarłych, których duch jest u Pana, lecz ciało spoczywa jeszcze w ziemi. Tzw. "święci", podobnie jak wszyscy inni zmarli, nie są ani wszechwiedzący, ani wszechobecni. Jak mogliby oni z tylu różnych miejsc słuchać i wysłuchiwać modlitw, które do nich rzekomo się wznoszą? Tylko Bóg może tego dokonać, bo tylko On jest wszechwiedzący, Wszechobecny i Wszechmocny.
3. Fakt, że wzywanie "świętych" i "matki Bożej" trwale związany jest z czczeniem obrazów, zaostrza problem. Nie tylko zabronione jest zwracanie się do umarłych, lecz również - przez. Dziesięcioro Przykazań - czynienie sobie jakichkolwiek obrazów lub podobieństw, które służą jakiemukolwiek czczeniu. (Nie uczyń sobie podobizny rzeźbionej czegokolwiek, co jest na niebie w górze i co jest na ziemi w dole, i tego, co jest w wodzie pod ziemią. Nie będziesz się im kłaniał i nie będziesz im służył, gdyż Ja, Pan twój Bóg, jestem Bogiem zazdrosnym... Gdyż nie widzieliście żadnej postaci, gdy Pan mówił do was na Horebie spośród ognia, abyście nie popełnili grzechu i nie sporządzili sobie podobizny rzeźbionej, czy to w kształcie mężczyzny, czy kobiety... i nie sporządzali sobie żadnej podobizny rzeźbionej, jak ci to nakazał Pan, twój Bóg. Gdyż Pan, Bóg twój, jest ogniem trawiącym. On jest Bogiem zazdrosnym: 5 Moj. 5,8.9: 4,15.16:23-24).

Wyraźny zakaz wiąże się z pierwszym Przykazaniem: “Nie będziesz miał innych bogów obok mnie" (5 Moj. 5,7). Bóg zazdrośnie żąda od nas naszej pełnej adoracji. Chce, by nasza służba Bogu poświęcona była tylko Jemu. Poza tym napisano: Bóg jest duchem, a ci, którzy mu cześć oddają, winni mu ją oddawać w duchu i prawdzie (Jan 4,24). Nie chce On, byśmy naszą Bożą służbę materializowali, wiązali je z rzeźbami lub obrazami. Zabrania nam czynienia obrazu bądź podobizny tego, co jest w górze w niebie, mężczyzny lub kobiety. To znaczy, że obrazy Chrystusa, "Przenajświętszego Serca", "świętej Panny", "świętych", krzyża, jak również, medaliki są zabronione. Konieczne one są przy obrazach bożków, którym przypisuje się magiczną moc. W jaki sposób można by zresztą wytłumaczyć, że "Czarna Madonna z Chartres" czyni cuda, że "Matka Boska z Boulogne" przynosi rzekomo pokój i że obraz jednego ze świętych w tej miejscowości ważniejszy jest niż w innej. "Kościół" rzymsko-katolicki usprawiedliwia się utrzymując, że adoruje tylko Boga, a Pannę Marię ze świętymi tylko czci. Lecz Dziesięć Przykazań zabrania nie tylko adorować obrazów, lecz również, oddawać im cześć i im służyć. Całkiem zabronione jest więc wynoszenie je na ołtarz, palenie świec i kierowanie do nich modlitw. Rzymsko-katolicki katechizm przemilcza drugie przykazanie i przechodzi zaraz do trzeciego (które zostało zatem nazwane drugim) przykazania, by nie nadużywać nadaremno imienia Bożego. Dlatego też podzielono na dwa dziesiąte Przykazanie o pożądliwościach (2 Moj. 20,17: 5 Moj. 5,21).

4. Jakie jest największe niebezpieczeństwo związane z czczeniem obrazów?

Za czasów życia apostołów Grecy składali ofiary obrazom bożków i utrzymywali, że przedstawiają one wielkich bogów Olimpu. Dla prawdziwych chrześcijan bogowie ci nie istnieją, a obrazy ich oznaczają dla nich tylko trochę kamienia, marmuru, metalu. Co mówi na ten temat Paweł? "Cóż tedy chcę powiedzieć? Czy to, że mięso składane w ofierze bałwanom, jest czymś więcej niż mięsem? Albo, że bożek jest czymś więcej niż bałwanem? Nie, chce powiedzieć, że to, co składają w ofierze, ofiarują demonom, a nie Bogu; ja zaś nie chcę, abyście mieli społeczność z, demonami. Nie możecie pić kielicha Pańskiego i kielicha demonów, nie możecie być uczestnikami stołu Pańskiego i stołu demonów. Albo, czy chcemy pobudzić Pana do gniewu? Czyśmy mocniejsi od Niego?" (1 Kor. 10,19-22). Zabronione czczenie podobizn bożków służy w rzeczywistości nie tym bożkom, którzy nie istnieją, lecz, demonom. Myśl ta jest przerażająca względu na biedną wiarę naszych dni. Czczenie obrazów świętych zakazane jest z dwóch przyczyn: Święci są umarli, a ich obrazy są zabronione. Cześć, jaką się im okazuje, nie może ani podobać się Bogu, ani kierować się pośrednio lub bezpośrednio do Niego. A więc do kogo się ona kieruje?

Nie odważymy się powiedzieć tego od siebie, lecz nasz tekst biblijny czyni to za nas. Obrazy same w sobie są niczym, lecz czyni się je przedmiotem czci, to znaczy obrazami bożków, a oddawanie im czci oznacza zarówno bałwochwalstwo, jak i spirytyzm. Wielu otwartych i szczerych ludzi, którzy nauczeni zostali tej wiary, nie uświadamia sobie tego. Bez wątpienia Bóg może wysłuchać nawet takich modlitw, chociaż ich forma - mimo iż modlący nie przeczuwa tego ani nie chce - jest zabobonna. Niemniej utrzymujemy, że takie czczenie stwarza ogromną przeszkodę w osobistym poznaniu Boga. Wzywanie innych pośredników wywołuje zazdrość Pana.

Gdy Bóg zabronił mieć innych bogów i okazywać cześć obrazom, dodał: Gdyż Ja, Pan, Bóg twój, jestem Bogiem zazdrosnym (2 Moj. 20,5). Jest On również Zazdrosny w imieniu Swego Syna, jedynego Człowieka, któremu powierzony został zbór (2 Kor. 11,2-3). “Zazdrośnie chce On mieć dla siebie ducha, któremu dał w nas mieszkanie” (Jak. 4,5). Ani Swojej sławy, ani miejsca nie odda nikomu. Zobrazowane to zostało w sposobie, w jaki Bóg interweniował w obronie arcykapłana Aarona (4 Moj. 16). Korach, syn Jishara, syn Kehata syna Lewiego i 250 dostojników zboru, szemrali przeciwko Aaronowi, ogłosili się sami tak samo świętymi i zażądali swego działu w kapłaństwie (3 wiersz, 10-11). Korach i jego zastęp stawili się przed bramą Przybytku, każdy ze swą kadzielnicą, i nałożyli na nie kadzidła, by ofiarować Panu “miłą woń". (Symbol orędownictwa, które Jezus, nasz Arcykapłan, nieustannie za nas ofiaruje). Natychmiast zostali ukarani za swą zuchwałość i jednych pochłonęła ziemia, innych strawił ogień (4 Moj. 16,18.32-35).

Potem Aaron został uroczyście nazwany jedynym arcykapłanem przed księciami dwunastu plemion, a to dzięki cudowi laski, która zazieleniła się i w ciągu jednej nocy pokryła kwiatami i migdałami - jest ona wyraźnym symbolem zmartwychwstania (4 Moj. 17,16-24). Tak samo Bóg nazywa uroczyście Jezusa Swoim Synem i przekazuje Mu arcykapłański urząd: “To jest Mój Syn umiłowany, w którym mam upodobanie: jego słuchajcie" (Mat. 17.5). Żydzi burzą się przeciwko temu i twierdzą, że nie potrzebują pośrednictwa Chrystusowego. Czy nie są oni wszyscy święci, czy nie są synami Abrahama, uczniami Mojżesza? Czyż nie wystarcza im kapłaństwo, by prowadzić ich drogą zbawienia? Pan jednak interweniuje i ogłasza, że Jezus “według Ducha uświęcenia Okazał się Synem Bożym w mocy przez zmartwychwstanie” (Rzym. 1,4). Od tej chwili “nie ma w nikim innym zbawienia, albowiem nie ma żadnego innego imienia pod niebem, danego ludziom, przez które mogliby być zbawieni” (Dz. Ap. 4,12). Tak więc Jezus “dlatego, że trwa na wieki, sprawuje kapłaństwo nieprzechodnie. Dlatego też może zbawić na zawsze tych. którzy przez Niego przystępują do Boga, bo żyje zawsze, by się wstawiać za nimi" (Hebr. 7,24-25). Jest jeden pośrednik miedzy Bogiem a ludźmi, człowiek Chrystus Jezus (1 Tym. 2.5). Jakże nieszczęśliwi i poddani Bożemu sądowi są ci, którzy wnoszą modlitwy ku innym pośrednikom zamiast ku Jezusowi!

Czy umarli orędują za nami?

Wzywanie "matki Bożej" i "świętych" opiera się na wierze, że oni ze swej strony zanoszą do Boga skuteczne orędownictwa za swymi wiernymi. Pana przedstawia się jako ponad miarę świętego, surowego i groźnego. Jeżeli zwrócimy się do "Jego Matki", "pośredniczki wszelkich łask", będziemy lepiej zrozumiani i przyjęci. Bo Pan "nie może tej, której matczyne serce jest tak pełne miłości niczego odmówić". Również Bóg według tego poglądu wydaje się tak daleki, tak bardzo zajęty, że nie może interesować się wszystkimi naszymi małymi potrzebami. Stąd też dobrze jest mieć różnych świętych, do których można przyjść z tymi mało ważnymi sprawami. Na przykład w Belgii jest "święty" (z uprzywilejowanym posagiem i własnym miejscem pielgrzymki) od wszystkich życiowych sytuacji. "Św." Anna troszczy się o błogosławieństwo dzieci, "św." Maria z Augnies o szczęśliwe rozwiązania, "św." Klaudiusz uzdrawia czyraki i wrzody, "św." Klara choroby oczu, "św." Blasius potówki, "św." Lambert porażenia, "św." Apolonia bóle zęba, "św." Job wrzody, "św." Lametij oparzenia, "św." Erazm bóle brzucha, "św." Gommaliusz złamania, a "św." Rita zajmuje się całkiem beznadziejnymi przypadkami, "św." Antoni pomaga odnaleźć zagubione rzeczy i wspiera interesy. "Matka Boża z Blors" pomaga w egzaminach, "św." Eligiusz ochrania hutników, "św." Józef cieśli, "św." Cecylia muzyków, "św." Barbara górników, "św." Krzysztof podróżnych, "św." Hubert myśliwych, "św." Gertruda wypędza szczury i myszy itp. Tak samo we Włoszech, Hiszpanii, Południowej Ameryce i wszystkich rzymsko katolickich krajach. Niepokojące jest, że w dużym muzeum w Teryueren są ogromne sale pełne fałszywych "pierworodnych", które służą dokładnie tym samym celom. Co mówi o orędownictwie "świętych" i "matki Bożej" Biblia, to znaczy: o orędownictwie umarłych. Prawdą jest, że nie mówi ona o tym zupełnie nic. Bogacz wprawdzie próbował prosić Abrahama o pośrednictwo na korzyść swych braci, lecz otrzymał odmowną odpowiedź mają Mojżesza i proroków, niechże ich słuchają (Łuk. 16.29). Jeżeli Bóg dał ludziom Chrystusa i Pismo Świcie, nie Musi im zapewnić niczego więcej. Uważa się, że w Objawieniu znajdują się miejsca, które mówią o orędownictwie "świętych", lecz co one mówią?

Przed Barankiem upadło dwudziestu czterech starców, a każdy z nich miał harfę i złotą czaszę pełną wonności: są to modlitwy świętych i przyszedł inny anioł i dano mu wiele kadzidła, aby je ofiarował wraz z modlitwami wszystkich świętych na złotym ołtarzu przed tronem. I wzniósł się z ręki anioła dym z kadzideł z modlitwami świętych przed Boga (Obj. 5,8; 3,4). Przede wszystkim musimy zwrócić uwagę na to, że Nowy Testament słowem “święty" określa wszystkich prawdziwych wierzących, a nie wyświeconych przez "kościół" rzymskokatolicki. Święci, o których mowa w 2 Kor. 1.1; Ef. 1.1:1 Tym. 5,10 itp. są na ziemi. W Objawieniu 5,8 starcy, którzy już są w niebie i anioł ofiarowują Bogu po prostu te modlitwy, które wierzący na ziemi skierowali do nieba. W Piśmie Świętym nie ma żadnego przykładu, by wierzący, którzy są już w niebie, występowali przed Bogiem za ludźmi będącymi na ziemi. Gdy reformatorzy pytali nagląco o to, gdzie w Biblii mowa jest o orędownictwie świętych, "kościół" rzymsko katolicki popadł w zakłopotanie. Na Soborze w Trydencie w 1546 r. poczuł się zmuszony do przyjęcia Apokryfów Starego Testamentu do rzędu ksiąg kanonicznych. Apokryfy te aż dotąd nie były traktowane jako natchnione przez Boga ani przez Żydów, ani przez chrześcijańskie zbory. "Kościół" rzymsko katolicki w 2 Machabejskiej 15,11-16 znalazł "dowód" swej nauki. W niej to "Jeremiasz" i arcykapłan Oniasz oręduje w niebie za prześladowanym ludem żydowskim. Pozostaje dodać, że te apokryficzne księgi, które zaszeregowane zostały w poczet ksiąg kanonicznych tylko z konieczności, mają niewielka wartość i nie są dla nas żadnym wzorcem i posiadają same błędy z niewielką domieszką prawdy. Pismo Święte nic nie mówi o wstawiennictwie świętych, lecz nieustannie powtarza, że mamy tylko jednego Pośrednika, jedynego i doskonałego Orędownika. “Albowiem jeden jest Bóg, jeden też pośrednik miedzy Bogiem a ludźmi, człowiek Chrystus Jezus, który siebie samego złożył jako okup za wszystkich" (1 Tym. 2,5.6). Jest On jedynym Zbawicielem. Takiej miłości i współczucia, jakie On odczuwa do nas, nie może mieć żadne stworzenie do nas. On sam powiedział: "Ja jestem droga, prawda i żywot, nikt nie przychodzi do Ojca, tylko przeze Mnie". “Ja jestem drzwiami: jeśli kto przeze mnie wejdzie, zbawiony będzie. Kto nie wchodzi przez drzwi do owczarni, lecz w inny sposób się tam dostaje, ten jest złodziejem i zbójcą” (Jan 14.6: 10.9: 10.1). Pełen Ducha Świętego Piotr głosi: "Nie ma w nikim innym zbawienia: albowiem nie ma żadnego innego imienia pod niebem danego ludziom, przez które moglibyśmy być zbawieni" (Dz. Ap. 4.12). Jeżeli mówimy, że potrzebujemy innych pośredników, by przyjść przed Boga, to lekceważymy doskonałe orędownictwo naszego Pana Jezusa Chrystusa.

“Dlatego musiał we wszystkim upodobnić się do braci, aby mógł zostać miłosiernym i wiernym arcykapłanem przed Bogiem dla przebłagania go za grzechy ludu. A, że sam przeszedł przez cierpienia i próby, może dopomóc tym, którzy przez próby przechodzą. Nie mamy bowiem arcykapłana, któryby nie mógł współczuć ze słabościami naszymi, lecz doświadczonego we wszystkim, podobnie jak my, z wyjątkiem grzechu. Przystąpmy tedy z ufną odwagą do tronu łaski, abyśmy dostąpili miłosierdzia i znaleźli łaskę ku pomocy w stosownej porze. Ale Ten sprawuje kapłaństwo nieprzechodnie, ponieważ trwa na wieki. Dlatego też może zbawić na zawsze tych, którzy przez Niego przystępuje do Boga, bo Żyje zawsze, aby się wstawiać za nimi" (Hebr. 2,17-18; 4,15-16. 7,24-25).

Również Paweł podkreśla tę myśl: "Jeżeli Bóg za nami, kto przeciwko nam? Jezus Chrystus, który umarł, więcej zmartwychwstał, który jest po prawicy Boga, Ten przecież wstawia się za nami" (Rzym. 8,31.34). Wielu ludzi zna Chrystusa, jako Tego, który zmarł za nich na krzyżu. Według Pawła czyni on jeszcze więcej dla nas: jako żywy i przemieniony Pan oręduje za nami; czegóż więcej moglibyśmy sobie życzyć? Jeżeli Chrystus doskonale nas zbawił i teraz przez swe ustawiczne doskonałe orędownictwo wstawia się za nami, po co nam inni orędownicy? Porzekadło mówi: Lepiej jest zwrócić się do umiłowanego Boga niż Jego "świętych". Mamy Jedynego Zbawiciela, i to zupełnie nam wystarcza.

Czy powinniśmy modlić się za zmarłych?

Odpowiedź biblijną zrozumiemy lepiej, gdy poruszymy temat czyśćca i piekła. Mimo to również, tu musimy powiedzieć kilka słów. Widzieliśmy, co dzieje się przy śmierci sprawiedliwego i niesprawiedliwego. Dla wierzących zmarłych nie potrzebujemy prosić o nic, gdyż są oni już w chwale u Pana. Są oni przy Chrystusie i jest to o wiele lepsze niż to ziemskie życie. Odpoczywają oni i oczekują na chwalebne zmartwychwstanie. Dlatego też nie potrzeba błagać Boga w długich litaniach o to by dał im życie wieczne. Co więcej, doszli oni do tego odpoczynku, gdy tu na ziemi złożyli swe zaufanie w Jezusie, który oczyścił ich ze wszystkich grzechów (Hebr. 4.9-11). Bezbożni umarli są już natomiast w miejscu wiecznej męki gdzie są dręczeni dniem i nocą w ogniu i siarce. Jezus informuje nas, że bogacz daremnie prosi o to, by ktoś ukrócił jego cierpienia. Niemożliwą rzeczą jest, by zstąpił do niego ktoś z nieba, jak również niemożliwe jest by potępiony mógł ujść z miejsca męki (Łuk. 16,23-26). Później zobaczymy, że czyściec nie istnieje, że Biblia nigdzie nie mówi o nim. Dla nieskruszonych grzeszników pozostaje jedynie perspektywa wiecznego piekła. Dlatego też jakie korzyści przyniosłaby modlitwa za nich? Jedyne, co możemy uczynić, jest polecenie ich doskonałej Bożej sprawiedliwości. Pan udowodnił Swą miłość do wszystkich Swych stworzeń. Nie uczyni On nic co sprzeciwiłoby się Jego boskiej doskonałości. Czym uzasadnia "kościół" rzymsko katolicki swe modlitwy za zmarłych, które tak wiele miejsca zajmują w jego pobożności. Ponownie - z braku czegoś lepszego - przyjmuje tekst apokryfów, które dopiero po reformacji zaszeregowano do ksiąg kanonicznych. Według Machabeuszy Żydzi orędują za zabitymi w bitwie i ofiarowują ofiary pojednania, aby przebaczone zostały im grzechy (2 Machab. 2,39-46). Jeżeli więc modlitwy te były dozwolone i potrzebne - twierdzą oszukani - to można również wnieść ofiarę pojednania we mszy za zmarłych i musi istnieć miejsce - czyściec, gdzie dusze te mogłyby się zupełnie oczyścić. Szczególną rzeczą jest, że te tak mało biblijne idee coraz bardziej przenikają w pewne protestanckie kręgi.

Co oznacza chrzest za zmarłych?

Jedno jedyne miejsce w Biblii mówi nam: "Cóż tedy uczynią ci, którzy się dają chrzcić za zmarłych. Jeżeli umarli w ogóle nic bywają wzbudzeni, to po cóż się dają chrzcić za nich?" (1 Kor. 15.29). W stosunku do tego tekstu dano więcej niż 30 różnych objaśnień, gdyż w rzeczywistości nic pewnego nie wiadomo o tym zwyczaju, o którym mówi Paweł. Naszą uwagę zwracają dwie próby wyłożenia tego tekstu:

a. Wstąpienie do pierwszego zboru chrześcijańskiego potwierdzał normalnie chrzest przez całkowite zanurzenie. Ci. którzy uwierzyli, stali się chrześcijanami i ochrzcili się (Dz. Ap. 2.41: 10. 47 do końca). Wiadomo, że Pan podczas Swego Powtórnego Przyjścia wzbudzi i poprowadzi z Sobą wszystkich tych, którzy należą do Jego Zboru. Prawdopodobnie niektórzy chrześcijanie nie mogli dać się ochrzcić z powodu choroby bądź prześladowań. A więc inni bracia chrzcili się na ich miejsce, by ich przyjęcie do zboru odbywało się według wszystkich reguł i by nie byli narażeni na niebezpieczeństwo pozostawania podczas zmartwychwstania. Paweł nie mówi, że pochwala ten błędny zwyczaj. Widzi w tym tylko dowód na to, że ci chrześcijanie wierzyli mocno w zmartwychwstanie.

b. Inne objaśnienie, podane przez F. Godela (Commentairesur 1 Cor, tom II, str. 386), wydaje nam się więcej prawdopodobne. Wyrażenie “chrzest za umarłych" odnosiłby się nie do chrztu wodnego, lecz do chrztu poprzez krew męczenników. Jezus dwukrotnie użył określenia chrztu w tym sensie. Po pierwsze miał na myśli swą własną śmierć: “Chrztem mam być ochrzczony" (Łuk. 12,50). Następnie ogłasza On w ten sposób męczeńska śmierć niektórych swych uczniów: "Chrztem, którym ja jestem ochrzczony, zostaniecie ochrzczeni" (Marka 10.38-39).

U Pawła określenie "za zmarłych" oznaczałoby: ochrzczenie, by - nie jak poprzez chrzest wodny wstąpić do zboru żyjących, lecz by być przyjętym do społeczności zabijanych w prześladowaniach. Jeżeliby nie było więc żadnego zmartwychwstania, co uzyskaliby wtedy ci ochrzczeni przez to, że - ze względu na miłość Chrystusa i niebiańską społeczność - zaliczyliby się w poczet zmarłych?

Objaśnienie to udostępniłoby przejście do następnego pytania: 1 Kor. 15,30: Po cóż i my każdej godziny narażamy się na niebezpieczeństwo?, ponieważ, sam Paweł ustawicznie miał przed oczami męczeńska śmierć. Inną korzyścią tego objaśnienia byłoby stwierdzenie, że Paweł nie jest mężem powołującym się na zwyczaj, którego Sam nie mógłby pochwalić. Musimy jeszcze stwierdzić, że apostoł nie powiedział, iż sami zmarli zyskują coś na tym chrzcie. W takim wypadku napisałby: Co robią poza tym umarli, za których się chrzci? Nic, co przedsiębiorą żyjący tu na ziemi, nie może zmienić losu zmarłych".

Czy istnieje reinkarnacja?

Z Indii przedostała się na Zachód nauka o reinkarnacji (powrotu do ciała). Wszystkie rodzaje filozofii i sekt są nią oczarowane, a my musimy dowiedzieć się, co mówi na ten temat Biblia. Oczywiście według Pisma Świętego człowiek żyje na tej ziemi tylko raz. Postanowione jest ludziom raz umrzeć (a nie tysiąc razy), a potem sąd (Hebr. 9,27). “Zapłata za grzech jest śmierć" (Rzym. 6,23), a nie niezliczona ilość śmierci. Bez wątpienia jest tylko jedna cielesna śmierć, po której następuje druga śmierć na drugim świecie, wieczne potępienie w jeziorze ognistym, gdzie ci którzy tam trafią będą dręczeni dniem i nocą na wieki wieków, i nie będą mieli wytchnienia - gdyż będą męczeni w ogniu i siarce, a dym ich męki będzie unosił się przez wieczność (Obj. 20,14). Sam Jezus uczy nas, że bezbożny bezpośrednio po śmierci przeniesiony jest w miejsce, gdzie oczekuje sądu i miejsce to otacza wielka przepaść nie do przebycia (Łuk. 16,23.26). Sprawiedliwi oczekują u Pana na wspaniały dzień swego zmartwychwstania.

Cała ta nauka o reinkarnacji opiera się na pogańskim wyobrażeniu powolnego udoskonalania człowieka, który ustawicznie rozwija się dzięki własnym wysiłkom i pokutnym cierpieniom. Od jednego istnienia do drugiego człowiek ulepsza się i ostatecznie sam się zbawia. Całkiem bezsensowne jest przy tym to, że nic pamięta on ze swego poprzedniego życia, a więc pokutuje nie wiedząc za co. Z drugiej strony pociesza się, że swe wykroczenia może naprawić w przyszłym życiu. Jedni nauczają, że człowiek może ponownie narodzić się człowiekiem, drudzy, że może pojawić się pod postacią wszystkich możliwych zwierząt. Ten prawie niekończący się łańcuch reinkarnacji (sześćset tysięcy razy - mówią Hindusi) doprowadza człowieka do zniechęcenia i rozpaczy. Dąży on tylko do uwolnienia z tego świata. Tęskni do Nirwany, do zaniku pragnień i odczuwania, ku końcowi wszystkich cierpień, do zatopienia się we wszechświat. Nie ma chyba żadnej innej nauki tak bezsensownej, wrogiej życiu i występującej w ten sposób przeciwko nauce Biblijnej, czyli takiej którą objawił Bóg Prawdziwy. Dobre przyjęcie, jakie znajduje u nas ta nauka i cały zastęp indyjskich doktryn i pouczeń, dowodzi odstępstwa naszego kiedyś chrześcijańskiego świata.

Wszystko to piękne, powiedzą niektórzy, lecz czy w Biblii nie mamy przynajmniej jednego miejsca mówiącego o reinkarnacji? Czy Jan Chrzciciel nie był ponownie pojawiającym się Eliaszem? Przyjrzyjmy się bliżej odnośnemu tekstowi biblijnemu!

Ostatnie wersety Starego Testamentu zapowiadają ponowne przyjście proroka Eliasza przed dniem Pańskim, który przyjdzie, by nawracać serca ojców i dzieci (Mat. 3.23-24). Anioł przepowiadający narodzenie Jana mówi: On to pójdzie przed Nim w duchu mocy Eliaszowej, by zwrócić serca ojców ku dzieciom... przygotowując Panu lud prawy (Łuk. 1,17). Gdy jednak zapytano Jana Chrzciciela na początku jego działalności: “Czy jesteś Eliaszem?", wyraźnie odpowiedział on: "Nie jestem!" (Jan 11 ,21). Lecz co oznaczają tedy słowa Pana Jezusa: “Jeżeli zaś chcecie to przyjąć, on (Jan Chrzciciel) jest Eliaszem, który miał przyjść" (Mat. 1 1,14)! A przede wszystkim następujące miejsce: “I pytali go uczniowie mówiąc: Czemu więc uczeni w Piśmie powiadają, że wpierw ma przyjść Eliasz? A On odpowiadając rzekł: Eliasz przyjdzie i wszystko odnowi. Lecz powiadam wam, że Eliasz już przyszedł i nie poznali go, ale zrobili z nim co chcieli. Wtedy zrozumieli uczniowie, że mówił do nich o Janie Chrzcicielu" (Mat. 17,10-13). Jezus dwukrotnie powiedział tu: "Eliasz już przyszedł"

Jezus Chrystus podczas Swego przyjścia miał Jana Chrzciciela za poprzednika, który pojawił się w duchu i mocy Eliaszowej. W tym sensie Jan był jak Eliasz.

5. Eliasz, przyjdzie

Artykuł, który teraz kończymy, rozczarował może wielu czytelników. Wydaje się im, że Biblia odrzuca lub milczy o tym, co dotyczy kontaktu ze zmarłymi. Gdybyśmy nawet mieli takie wrażenie i gdyby było ono nawet ludzkie, nie wolno nam wątpić w mądrość i prawdziwość Pisma Świętego. Lecz czy napisane jest, że tracimy całkowicie naszych zmarłych z chwilą ich śmierci, i że powinniśmy całkowicie wyrugować ich, a nawet myśli o nich? Przenigdy! Po pierwsze Biblia mówi: “Pamięć o sprawiedliwych jest błogosławiona" (Przyp. 10,7), a nawet: "Sprawiedliwy nigdy nie będzie zapomniany" (Ps. 112,6). Oraz dodaje: “Pamiętajcie na wodzów waszych, którzy wam głosili Słowo Boże, a rozpatrując koniec ich życia naśladujcie wiarę ich" (Hebr. 13,7). Jakąż pociechę i wzmocnienie możemy czerpać z myśli o umiłowanym człowieku, którego przykład i świadectwo może tak bardzo pomóc nam na naszej drodze!

Nie chcemy jednak być niezrozumiali: Po wszystkim, co dotąd powiedzieliśmy, oczywiste jest, że umarli żyją w drugim świecie i nie mają z nami bezpośredniego kontaktu. Z pełnym zaufaniem oddajemy ich Bogu i wiemy, że w Jego ramionach zostaną wspaniale zachowani i pocieszeni. Tylko Jemu możemy powierzyć zawsze kłopoty nasze, nasze życzenia, i naszą potrzebę wspólnoty i pocieszenia. Nie powiedziano nam. co Pan Przygotował tym, którzy czekają na spotkanie z nami i swe zmartwychwstanie. Lecz wystarczy nam, że wiemy, iż wszyscy ochronieni jesteśmy potężną dłonią Tego i, że będziemy zjednoczeni z Tym, który jest wszystkim we wszystkim.

Przez wiarę nie doszliśmy do góry Synaj, która spłonie w ogniu Bożej sprawiedliwości, lecz do góry Syjon, do miasta Boga Żywego, niebiańskiego Jeruzalemu, które dostępne jest nam dzięki krwi, jaką się kropi. Tam wraz z setkami tysięcy aniołów znajdziemy “zebranie Pierworodnych, tych, którzy zapisani są w niebie i do ducha ludzi sprawiedliwych. Wielką pociechą dla nas jest to, że wiemy, iż nasi wierzący zmarli są już w chwale, w okręgach niebieskich," gdzie również my już dziś “posadzeni jesteśmy w Chrystusie Jezusie" w duchu i przez wiarę (Ef. 2,6).

Cieszymy się z myśli, że obecny czas oddzielenia i milczenia nie będzie trwał długo. Wkrótce wszyscy znajdziemy się w niebiańskiej doskonałości i nieśmiertelności.

Pan Jezus jest Wiecznym Synem Bożym. On przyszedł jako prawdziwy człowiek "...Bóg objawiony w ciele." On zszedł z nieba, aby wykonać dzieło zbawienia. Zgubiony grzesznik może być uratowany - ty i ja. Kto wiedząc o tym fakcie zlekceważy go, temu nie można pomóc w żaden sposób. Lepiej by było takiej osobie, gdyby się nigdy nie urodziła. Chrystus nie był założycielem religii. Rzeczywiste, biblijne chrześcijaństwo nie jest ludzkim wymysłem, nie jest religią obok wielu innych. Pan Jezus objawił nam żywego Boga. On mógł powiedzieć: "Kto mnie widzi, widzi Ojca". (Jan 14,9) On mógł powiedzieć: "Jam jest prawda". (Jan 14,6) Czy Mahomet nakarmił 5 chlebami i 2 rybami 5000 mężów? Czy Budda uzdrawiał ślepych, Konfucjusz wskrzeszał z martwych? Oni wszyscy zostali złożeni w grobie tak, jak każdy śmiertelnik. Tylko jeden zmartwychwstał, Jezus Chrystus, Syn Boży, Zbawiciel Świata! On mógł o sobie powiedzieć: "Jam jest zmartwychwstanie i życie". Czy ktoś kiedykolwiek odważył się tak o sobie powiedzieć? Jezus rzekł do Piłata: "Ja się narodziłem i na to przyszedłem na świat, aby dać świadectwo prawdzie. Każdy kto jest z prawdy, słucha głosu mego" (Jan 18, 37). Czy Ty słuchasz Jego głosu? On chce Tobie dać prawdziwy pokój, wieczną radość i mieszkanie w domu Ojca. Ugnij się przed Nim, wyznaj swoje grzechy i uwierz, że On także dla Ciebie spełnił dzieło wykupienia. "Kto wierzy w Syna ma żywot wieczny" (Jan 3,36)