Nowy Testament stosuje różne obrazy przedstawiające oczom naszym Zgromadzenie; wszystkie te obrazy ukazują jedność "znowazrodzonych", l e c z każdy z innego punktu widzenia.

1) Oblubienica, w jedności z Oblubieńcem, stworzona z Niego, jako Ewa z Adama, "kość z kości Jego i ciało z ciała Jego" (1 Mojż. 2,23), j e s t przedmiotem Jego najtkliwszego uczucia. N i e ma czulszego, tkliwszego związku ponad ten. Ziemska para narzeczonych jest chyba bladym tylko obrazem tego, czym jest Kościół dla Chrystusa, bo jeśli mąż i żona należą do siebie tylko docześnie, to Zgromadzenie będzie dla Chrystusa wieczną oblubienicą na nowej ziemi, co poglądowo przedstawiają nam ostatnie rozdziały Objawienia. Teraźniejsze starania Chrystusa o Zgromadzenie - to pieczołowitość Oblubieńca czekającego z upragnieniem chwili, aby zabrać oblubienicę do Swego domu, do Siebie. Pałając do niej świętą miłością, czeka On na jej odpowiedź: "Kto słyszy, niech powie: Przyjdź" (Obj.22,17).

2) W liście do Efezjan 5,28 napomina apostoł mężów, aby miłowali żony swe, bo one są "ciałami ich, tak jak Zgromadzenie jest Ciałem Chrystusa". To wyrażenie użyte tak przejmująco w 1,23 oraz 4,12 - dalej 5,25 do 32 wiersza, wyżej wymienionego listu znajdujemy również w 1 liście do Koryntian 12,12 i 10,17, a także u Rzymian 12, 5 - chociaż w nieco odmiennej myśli. Wyrażenie "Ciało Chrystusa" jest osobliwością pouczeń apostoła Pawła, który był powołany do wyświetlenia tej tak ważnej prawdy. Nie może być mocniejszych słów niż: "Ciało Chrystusa", to jest więcej niż najczulszy stosunek, ponieważ jest to żywa j e d n o ś ć, uskuteczniona przez Ducha Świętego, Który łączy z sobą Głowę i Ciało. "Jedno jest Ciało i jeden Duch, jak też wy powołani jesteście w jednej nadziei" (Efez.4,4). Tu warunkiem jest życie: ci, co są uczestnikami tego Ciała, posiadają życie Boże, życie Jezusa, i mają nadzieję, że "śmiertelność pochłonięta będzie przez życie" (2 Koryntian 5,4). Już wtedy, gdy uwielbiony Pan okazał moc Swoją na Pawle, została objawiona ta jedność w słowach wypowiedzianych przez Niego: "Jestem Jezus, którego ty prześladujesz" (Dzieje 9,5). "Wy jesteście Ciałem Chrystusa i członkami każdy z osobna" (1 Kor.12,27). Nie mówi się tu o członkach Zgromadzenia ani o Zgromadzeniu, lecz o Ciele Chrystusa. "Wielka jest to tajemnica" (Efezjan 5,32).

3) Ten sam Duch, Który dokonuje i utrzymuje łączność życiową uwielbionego Chrystusa z Jego Ciałem na ziemi, w każdym z Jego członków, jak też w Zgromadzeniu, mieszka również na ziemi. K a ż d y wierzący jest "świątynią Ducha Świętego", Który w nim mieszka, Którego otrzymał od Boga (1 Koryntian 6,19). Podobnie cały Kościół jest "Świątynią Boga w Duchu" (Efez.2,22). Jest on Domem Boga (1 Tym.3,15). Budowany jest na mocnym, twardym gruncie, na opoce wspaniałej Osoby, którą Piotr wyznał Chrystusem, Synem, Boga żywego, budowany przez Chrystusa Samego z żywych kamieni, począwszy od apostoła Piotra, ze wszystkich wierzących (1 Pio 2,5). Odnośnie Domu Bożego, jak też Ciała Chrystusowego, nie wolno zaprzeczać i lekceważyć istnienia życia Bożego w tych, co należą do Zgromadzenia Bożego. Mowa o budynku nasuwa myśl czegoś t_r_w_a_ł_e_g_o, stałego. Trwałość Kościoła jest tego rodzaju, że bramy hadesu - niektórzy tłumacza "bramy piekielne - nie przemogą go" (Mat. 16,18). N i e trzeba się niczego obawiać, gdyż Pan jest budowniczym Kościoła. Mamy na myśli Dom Boży, "Świątynię świętą w Panu" (Efez.2,21). W tym Domu musi więc wszystko odpowiadać charakterowi Boskości. Imię Boże jest tam znane, czczone i wielbione; Bóg czuwa, aby życie mieszkających w nim pozostawało w harmonii z świętością Jego Imienia. To miejsce służby Bożej, kapłaństwa świętego (1 Piot.2,5). 4) Oblubienica, Ciało, Dom - to Kościół od chwili jego powstania. Lecz jak poszczególny wierzący już tutaj na ziemi jest jednocześnie "dopełniony w Nim" (Kol,2,10), a więc odpowiednio przygotowany do chwały, a jednak dokształcany będzie w ciągu swego życia aż do objawienia w Dniu Chrystusowym, tak samo Kościół, całość wierzących, w zupełności swojej widziany będzie w Chrystusie, a równocześnie ze względu na jego dokończenie w niebie, kształtowany będzie przez działalność Ducha Świętego w czasie łaski. Chrystus oczyszcza Zgromadzenie "przez omycie wodą przez Słowo" (Efez.5,25). Ciało Chrystusa rośnie przez łaski duchowne, które pochodzą od jego Głowy, i "cało spojone i związane za pomocą wszelkich wzajemnie się posiłkujących stawów, podług skuteczności do każdego członka, otrzymuje wzrost dla budowania samego siebie w miłości"(Ef 4,16), tak że "cała budowa spojona zgodnie, rośnie w świątynię (przybytek) świętą w Panu" (Efez. 2, 21). Dokonanie, które dopiero w niebie będzie widziane, ma do pewnego stopnia już teraz swoje znaczenie. Tak jak mistrz, który w duchu widzi dzieło, jakim ono ma być, dostrzega jednocześnie, czego potrzeba, aby je doprowadzić do końca. Lecz gdy Kościół w rzeczywistości będzie w niebiańskich miejscach z Chrystusem i każdy członek Kościoła odziany będzie ciałem równym Chrystusowemu, wtedy będzie on widoczny jako Jego z N_i_m zjednoczona oblubienica, jako Ciało Jego, j_a_k_o "pełność Tego, Który wszystko we wszystkim n_a_p_e_ł_n_i_a" (Efez 1,23). Wtenczas D_o_m___B_o_ż_y, mieszkanie Boże w Duchu, będzie "miastem świętym, nową Jerozolimą, której dany jest także tytuł oblubienicy, małżonki Barankowej" (Obj.2l, 9). Tak ujawni się jego wieczna doskonałość, owoc mozołu i miłości Chrystusa, zarówno przed oczami tysiącletniego królestwa, jak i potem w obliczu nowych niebios i nowej ziemi (Obj.2l,2-6 i9-27). Aż do tej chwili Kościół może być tylko cudzoziemcem w pośrodku teraźniejszego świata, który odrzucił Chrystusa i dziś Go wciąż jeszcze odrzuca. Nowe stworzenie, do którego Kościół należy, jest w swojej istocie wprost przeciwne staremu stworzeniu. Kościół nie jest, jak to n_i_e_s_t_e_t_y wielu chce twierdzić, częścią składową, choćby najlepszą, tego świata. On jest wyjęty z tego świata i jest w sprzeczności z nim z powodu swego niebiańskiego charakteru, tak samo jak był ongiś Pan, gdy jako człowiek chodził po tej ziemi. Kościół nie jest - co stwierdzić musimy r_a_z jeszcze - instytucją ludzką, jest on "Zgromadzeniem Boga".

Pan Jezus jest Wiecznym Synem Bożym. On przyszedł jako prawdziwy człowiek "...Bóg objawiony w ciele." On zszedł z nieba, aby wykonać dzieło zbawienia. Zgubiony grzesznik może być uratowany - ty i ja. Kto wiedząc o tym fakcie zlekceważy go, temu nie można pomóc w żaden sposób. Lepiej by było takiej osobie, gdyby się nigdy nie urodziła. Chrystus nie był założycielem religii. Rzeczywiste, biblijne chrześcijaństwo nie jest ludzkim wymysłem, nie jest religią obok wielu innych. Pan Jezus objawił nam żywego Boga. On mógł powiedzieć: "Kto mnie widzi, widzi Ojca". (Jan 14,9) On mógł powiedzieć: "Jam jest prawda". (Jan 14,6) Czy Mahomet nakarmił 5 chlebami i 2 rybami 5000 mężów? Czy Budda uzdrawiał ślepych, Konfucjusz wskrzeszał z martwych? Oni wszyscy zostali złożeni w grobie tak, jak każdy śmiertelnik. Tylko jeden zmartwychwstał, Jezus Chrystus, Syn Boży, Zbawiciel Świata! On mógł o sobie powiedzieć: "Jam jest zmartwychwstanie i życie". Czy ktoś kiedykolwiek odważył się tak o sobie powiedzieć? Jezus rzekł do Piłata: "Ja się narodziłem i na to przyszedłem na świat, aby dać świadectwo prawdzie. Każdy kto jest z prawdy, słucha głosu mego" (Jan 18, 37). Czy Ty słuchasz Jego głosu? On chce Tobie dać prawdziwy pokój, wieczną radość i mieszkanie w domu Ojca. Ugnij się przed Nim, wyznaj swoje grzechy i uwierz, że On także dla Ciebie spełnił dzieło wykupienia. "Kto wierzy w Syna ma żywot wieczny" (Jan 3,36)