Ale mimo wszystko jest "jedno Cialo i jeden Duch", "jedna nadzieja", a dalej - "jeden Pan, jedna wiara, jeden chrzest", tj. chrzest w Imie tego samego Zbawcy i Pana, "jeden Bog i Ojciec wszystkich". Nie przez nas, lecz przez Boga jest uczyniona jednosc; jest ona od nas niezalezna, po mimo wszelkiego zewnetrznego rozdwojenia wierzacych istnieje jeszcze dzis w oczach Bozych, a my winnismy ja utrzymac (1 Jana 2,24).

Nie czynmy ani wiecej, ani mniej, tylko to, czego zada od nas Bog. W przeciwnym razie jestesmy jedna z sekt i denominacji. Zgodnosc z nauka apostolska zachodzi wtedy, kiedy wierzacy postepuja wedlug Efezjan 4,1-4 i 1 Koryntian 5,9-13 oraz podporzadkowuja sie karnosci Panskiej tak w zgromadzeniu, jak i w spolecznym obcowaniu. A wiec, jak wyzej zaznaczono, czynmy to, czego domaga sie od nas Bog w Swym Slowie. Gdy wierzacy urzeczywistniaja nauke apostolska, zgromadzaja sie wtedy prawdziwie w Imieniu Jezusa, czyli - jak mowi oryginalny tekst grecki - do Imienia Jezusa. Lecz niestety brak nam "wszelkiej pokory, lagodnosci, cierpliwosci i znoszenia sie w milosci", a takze i starania, by "zachowac jednosc Ducha w zwiazce pokoju". Dzien Panski kiedys to wszystko objawi!

Jedno jest Cialo, jeden Duch, jedna nadzieja, jeden Pan, jedna wiara, jeden chrzest, jeden Bog i Ojciec wszystkich - cudowna siedmiokrotna jednosc (Efezjan 4,4-6; Galatow 3,26-28; Kolosan 3, 11).

Trzy miejsca wskazuja nam droge i wole Boza:

1. "Wyzwolcie sie od tego rodzaju przewrotnego" Dzieje Apostolskie 2,40; 2 Koryntian 6, 14-18).
2. "Albowiem gdzie sa dwaj albo trzej zgromadzeni w Imie Moje - wlasciwie do Mojego Imienia - tamem jest w posrodku nich" (Mateusza 18,20).
3. "I trwali w nauce apostolskiej, i w spolecznosci, i w lamaniu chleba i w modlitwach" (Dzieje Apostolskie 2,42).

Jako wierni sludzy mamy przedstawiac jednosc Kosciola pomimo naszej slabosci. Jednosc dzieci Bozych wyrazamy spolecznym budowaniu sie, we wspolnej pracy dla Pana, a przede wszystkim w uroczystym obchodzeniu wieczerzy, "albowiem jednym Cialem wiele nas jest, bo wszyscy chleba jednego jestesmy uczestnikami" (1 Koryntian 10,17). Jawnym znakiem polaczenia dzieci Bozych i wyrazeniem ich jednosci wedlug mysli Bozych jest Stol Panski. Tu wszyscy sa jedno; jeden chleb - jedno Cialo. "Kielich blogoslawienia, ktory blogoslawimy, izali nie jest spolecznoscia krwi Chrystusowej? Chleb, ktory lamiemy, izali nie jest s p o l e c z n o s c i a Ciala Chrystusowego?"

W pierwszych latach chrzescijanstwa urzeczywistniano to w calej pelni, co potwierdzaja nam Dzieje Apostolskie 20,7: "Tedy w pierwszy dzien tygodnia ... bylismy zgromadzeni na lamanie chleba". To bylo celem zejscia sie wierzacych. Stol Panski byl ich osrodkiem i punktem zbornym kazdy, kto jest z Boga narodzony, zgromadza sie ze swymi bracmi w Imieniu Jezusa i pod kierownictwem Jego Ducha. Tylko takie zejscie sie wierzacych dla uczczenia Ojca zachowa swoj prawdziwy charakter, tylko taka jednosc Ciala Chrystusowego jest widoczna i nalezycie przez zgromadzenie przedstawiona, a jednoczesnie budowanie Ciala bedzie postepowalo naprzod (Efezjan 4,16). Rowniez i gloszenie Ewangelii pozostanie wtedy w ramach Pisma Swietego. Przy lamaniu chleba nie tylko myslimy i mowimy o fakcie smierci Pana Jezusa za nas, lecz takze o tym, ze Stol Panski jest swiadectwem wielkiej wagi dla jednosci Ciala Chrystusa. Chleb oznajmia nam, ze wszyscy zbawieni tworza jedna niepodzielna calosc. Kazdy czlonek Ciala Panskiego jest uczestnikiem jednego chleba. Chleb oznacza "spolecznosc Ciala Chrystusowego", a kielich - " spolecznosc krwi Chrystusowej" (1 Koryntian 10,17). Istnieje jeden chleb, ktory bywa zlamany i ktorego wszyscy jestesmy uczestnikami. Chleb jest symbolicznym przedstawieniem Ciala Pana Jezusa - Kosciola; jedzac z jednego chleba, dajemy w y r a z prawdzie, ze my "wielu" stanowimy jeden chleb, jedno Cialo.

W ewangeliach nie ma o tym mowy, poniewaz prawda o jedynym Ciele (jednosc czlonkow z Panem, Glowa) nie byla jeszcze objawiona. Dopiero dzieki dzielu odkupienia, ktore zostalo dokonane na krzyzu Golgoty, i dzieki zeslaniu Ducha Swietego w Zielone Swiatki wierzacy zostali czlonkami Ciala Chrystusowego. Nie przychodzimy tedy do S t o l u Panskiego, gdzie jednosc Ciala ma swoj jawny wyraz, jako pojedyncze osoby, lecz jako czlonki jednego Ciala, by wspominac ofiare Pana spolecznie jednymi ustami w jednej milosci. Wszedzie, gdzie uznaje sie jednosc Ciala stosownie do boskich zasad i urzeczywistnia sie ja, tam jest Stol Panski. Mozna w dziekczynnej milosci obchodzic wieczerze i wspominac smierc Panska, lecz nie znac i nie doznawac spolecznej radosci odkupionych, ktorzy zgromadzeni wkolo Jezusa przynosza Ojcu swe uwielbienie. Wiele rozmaitych wyznan; w chrzescijanstwie jest tego smutnym dowodem, co z kolei swiadczy o tym, jak malo znana i urzeczywistniana jest prawda o jednosci Ciala. W niebie nie bedzie zadnych korporacji ani rozdwojen. Lecz czy Bog nie chce, by juz teraz "nie bylo rozerwania w Ciele?". Owszem, Bog pragnie, wzywa, aby wsrod wierzacych, ktorzy znajduja sie w rozproszeniu, byla Jego wola wykonywana i "aby nie bylo rozerwania w Ciele, ale izby jedne czlonki o drugich jednakiez starania mialy" (1 Koryntian 12,25-27).

Czyz nie jest wielkim przywilejem spozywanie chleba zaofiarowanego nam przez Pana, przez co wyrazamy zadziwiajaca prawde, ze mamy spolecznosc z wszystkimi wierzacymi, poniewaz jestesmy uczestnikami jednego chleba. Istotnie, lamanie chleba jest wyrazem jednosci Ciala. Czy nie stanowi to takze donioslej podstawy dla chrzescijanskiego zycia? Ostoi sie albo upadnie uznane przez nas dzielo Ducha Swietego, Ktory nas wielu (1 Koryntian 12,12-13), bedacych Panskimi, w jedno Cialo polaczyl. Niechaj Pan w Swej lasce dopomoze nam, abysmy w naszych uczuciach i w naszym wyznaniu zawsze stali w zgodnosci z ta kosztowna prawda.

Nie dosyc podkresla sie sprawe, ze jednosc t a to nie jakas zgodnosc usposobien, uczuc, interesow itp. Owszem, maja one cechowac wierzacych; Pan tez przede wszystkim mysli o tym, gdy prosi: "aby byli jedno, jako i My" (Jana 17,11), tj., abysmy mieli spolecznosc z Ojcem i Synem (1 Jana 1,3). Mysl te rozwija Pan Jezus w wierszu 21. Wszyscy, takze i ci, ktorzy pozniej uwierza w Jezusa, sa wlaczeni w te jednosc; Pan prosi: "aby i oni w nas - w Ojcu i Synu - jedno byli". Oznacza to jednobyt i jedna spolecznosc dzieki mocy objawienia Ojcowskiego w Synu i ukazania Osoby Syna jako przedmiotu milosci i wonnosci Ojcowskiej; w spolecznosc te jestesmy wprowadzeni przez Ducha Swietego. Jednosc ta ma sluzyc na swiadectwo swiatu: "aby swiat uwierzyl, zes Ty Mnie poslal", tzn., aby wierzacy stanowili jedno wobec swiata. Wiersz 23 jeszcze bardziej wprowadza nas w to zagadnienie. Bezposrednio, ukazujemy s i e w "chwale". Pobyt wierzacych tu na ziemi kiedys sie skonczy. Swiat w czasie naszego objawienia sie z Jezusem "pozna" - gdyz nie wierzyl - ze Ojciec poslal Syna i umilowal nas, jak umilowal Jego: "Ja w nich, a Ty we Mnie". Ta trojaka prosba Panska zacheca nas do urzeczywistniania jednosci Jego Ciala.

"Starajcie sie, abyscie zachowali jednosc Ducha w zwiazce pokoju". Mlodemu chrzescijaninowi moze zdawac sie, ze nielatwo wykonac ten nakaz w sytuacji, kiedy panuje chaos duchowy. W rzeczywistosci jednak nie jest to wcale trudne, jezeli jest sie szczerym i pokornym dzieckiem Bozym. Do obowiazkow chrzescijanina nie nalezy, wspoldzialanie w celu osiagniecia jednosci, nie jest tez wskazane przylaczanie sie do tego, co inni juz uczynili. Duch Swiety sprawil jedna jednosc, a rzecza wierzacego jest zachowac ja. Jest ona istota Zgromadzenia Bozego, czyli Ciala Chrystusowego. Nie jest to tylko jednosc czy zjednoczenie chrzescijan lub dzieci Bozych, aczkolwiek wszystkie czlonki Ciala sa chrzescijanami i dziecmi Bozymi. Mowi sie wiele i pisze o jednosci wierzacych, przy czym ma sie na mysli tylko rodzinny stosunek. Bezsprzecznie on istnieje i ma wsrod ludu Bozego byc pielegnowany, lecz chodzi tu jeszcze o cos wiecej: o jednosc Ciala, ktorego Glowa jest Chrystus i w ktorym mieszka, dziala i przewodniczy D u c h S w i e t y.

Dopoty wierzacy zwaza na zdanie i nauke ludzka, dopoki nie dojdzie do pokoju, do zupelnego zrozumienia. Ale dzieki Bogu nie jest on pozostawiony sam przeciwko takim zdaniom i naukom. Posiada Slowo Boze i w nim znajduje wskazowki, kamienie graniczne, wytyczne, prawdy zasadnicze pierwszych poczatkow, do ktorych winien podporzadkowac sie w calej r o z c i a g l o s c i. Gdy zglebia Slowo, odkrywa, ze Bog zgromadza Swoje dzieci w jedno, do Imienia Jezusowego, a nie do imienia jakiegokolwiek czlowieka lub jakiegos wyznania, czy jakiejs ulubionej nauki itp. Nastepnie dostrzega, ze tam, gdzie dwoch lub trzech jest zgromadzonych d o Imienia Pana, On sam jest wsrod nich, a nie ma zaleznosci od obecnosci jakiegos czlowieka i jego wskazan. Wierzacy wtedy rozumie, ze Bog sam sprawia wszystko i we wszystkich oraz Duch Swiety, Ktory rozdziela dary laski, jako chce (1 Koryntian 12, 6. 11). A gdy znajdzie odrodzonych chrzescijan, ktorzy stoja, na tym gruncie i ktorzy, chodza wedlug tej wytycznej, zajmie miejsce wsrod nich (2 Tymoteusza 2,22). Wdziecznie i radosnie polaczy s w o j glos z nimi dla chwaly Tego, Ktory wierny pozostaje Swym przyrzeczeniom mimo wszelkiej niewiernosci ludzkiej. A kto Go uwielbia posrod tych, ktorzy Jemu ufaja, Ten tez czci tych, co J e g o czcza (1 Samuela 2,30).

Byc moze, ze upadek i zamieszanie wsrod chrzescijan stana sie jeszcze wieksze, jednak zawsze aktualne pozostana nastepujace slowa: "Albowiem, jako Cialo jedno jest, a czlonkow wiele, ale wszystkie czlonki, choc ich wiele jest, sa jednym Cialem: tak i Chrystus. Albowiem przez jednego Ducha my wszyscy w jedno Cialo jestesmy ochrzczeni; ..., a wszyscy napojeni jestesmy w jednego D u c h a" (1 Koryntian 12,12-13). Posluszne dziecko Boze moze wiara spoczywac zawsze w tej kosztownej prawdzie.

Z chwila, gdy czlowiek przyjmie zbawienie z reki Pana, wchodzi on w grono dzieci Bozych i rozpoczyna sie dla niego spolecznosc z nimi. Przez Ducha Swietego utworzona na ziemi spolecznosc swietych istnieje jako organizm duchowy i pozostanie nim az do przyjscia Pana, pomimo niewiernosci czlonkow roznorodnych wyznan. A szatan, ow wielki zwodziciel, moze poczynic jeszcze wiele wyrw, tak i ze pozostana zaledwie poszczegolne zreby z nauki apostolskiej. Lecz, niechaj Bog bedzie wywyzszony, istnieje Cialo skladajace sie z prawdziwych wierzacych i w nim dziala jeden i ten sam Duch. Wiara pojmuje te nieodmienna prawde Boza i podczas gdy ona to czyni, wierzacy wycofuje s i e z wszelkich spolecznosci i korporacji, opiera sie na niezmiennym Slowie i staje na gruncie jedynego Ciala, w ktorym wedlug mysli Bozej nie ma zadnego rozdwojenia (1 Koryntian 12,25). Nie tylko jest pewny, ze spoczywa w Chrystusie (2 Koryntian 5,17), lecz takze, ze posiada miejsce w Zgromadzeniu Bozym, ze jest czlonkiem Ciala, przyprowadzonym przez Boga na oznaczone miejsce, "jako chcial" (1 Koryntian 12,10), i wskutek tego spoczywa na nim powazna odpowiedzialnosc, aby zajac owo miejsce wedlug mysli Bozej (Rzymian 12,4-8).

Ksiega Sedziow obrazuje dokladnie upadek i odstepstwo dzisiejszego nominalnego chrzescijanstwa. Jednosc Boza, ktora byla na poczatku stworzona przez Ducha Swietego, jest lekcewazona przez dzisiejszych chrzescijan. Rozlamowi w Kosciele probuje sie nadac pozory jednosci, ktora nie jest w stanie zastapic prawdziwej jednosci uczynionej przez Boga i nie moze to ludzic nawet tych, ktorzy ja zalecaja. Jesli ludzie probuja laczyc rozmaite denominacje, to tym samym usprawiedliwiaja upadek Kosciola, gdyz swym postepowaniem potwierdzaja go. Temu ludzkiemu wezwaniu nie dajemy posluchu i osadzamy je jako niezgodne z e Slowem, ubolewamy jednak nad upadkiem Kosciola i stwierdzamy, ze istnieje tylko "jedno Cialo i jeden Duch". A rownoczesnie staramy sie "zachowac jednosc Ducha w zwiazce pokoju" (Efezjan 4,3). Odpierajmy wszelkie rozdzielenie (1 Koryntian l, 12-13; 3,4-5), ktore nosi na sobie pietno moralnego i religijnego zla (2 Koryntian 6,14-7,1).

A nade wszystko nie zapominajmy upomnienia apostola, by "przyoblec milosc, ktora jest zwiazka doskonalosci" (Kolosan 3,14).

"Do zakonu i do swiadectwa" (Izajasza 8,20) - bylo haslem wiernych przed Chrystusem, tym wiecej dzisiaj w czasach powszechnego odstepstwa ich dyrektywa powinna byc nasza dewiza i obrona.

Tak wiec jednosc Ducha, jak powiedziano wczesniej, nie jest "wspolnym zyciem wiary i milosci", wyzszym zyciem duchowym, ktore wszystkim wierzacym bywa udzielone w odrodzeniu, lecz jest po prostu jednoscia czlonkow Ciala dokonana przez Ducha Swietego. Podkresla On nierozerwalna calosc Ciala i Chrystusa, co wyrazone jest w 1 Koryntian 12,12 slowami: "tak i Chrystus". Kiedy nalezy sie do tego Ciala, wyklucza sie wszelkie inne polaczenia. Wszystko, do czego przedtem nalezelismy, stracilismy przed Bogiem w Chrystusie. Stare rzeczy przeminely, wszystko stalo sie nowym. Jestesmy czlonkami Ciala Chrystusa, Jego Duch mieszka w nas. Zgromadzenie Boze ma cechy powolania niebianskiego, nie jest polityczna czy spoleczna denominacja. Dlatego nielekko kroczyc przez t e n swiat, nie biorac udzialu w jego politycznych i innych ziemskich usilowaniach. Kroczmy wiernie ta waska sciezka za Panem. Nasz Pan jest niebianski (1 Koryntian 15,47-48) i Jego lud jest takze niebianski dzieki zrodzeniu, powolaniu i otrzymaniu nowej natury (Hebrajczykow 3,1; Jana 15,18-19; 17,14-16; 1 Jana 3,1).

Przez Jednego Ducha jestesmy wlaczeni (ochrzczeni) do jednego Ciala. O jakimkolwiek czlonkostwie nie ma tu mowy; czlonkiem Ciala Chrystusowego nie zostaje sie dzieki zapisaniu do jakiegokolwiek kosciola czy zgromadzenia. T y l k o przez D u c h a S w i e t e g o wierzacy zostaje przylaczony do jednego Ciala, a to dzieje sie przez przyjecie wiara Jezusa Chrystusa jako swego osobistego Odkupiciela (Dzieje Apostolskie 2,38; Hebrajczykow 10,l5-17; Filipian 4,3). Cialo Chrystusa, do ktorego nalezymy, jest chwalebnym Cialem. W zwiazku z tym posiadamy znaczne przywileje, ale i ponosimy odpowiedzialnosc. Jesli te przywileje kosztujemy z dziekczynnym sercem, to korzystamy z laski i tak podolamy naszym obowiazkom; przywileje i odpowiedzialnosc musza isc w parze. Niechaj zawsze bedzie z nami wszystkimi laska Pana Jezusa Chrystusa, milosc Boza i s p o l e c z n o s c Ducha Swietego (2 Koryntian 13,13).

Pan Jezus jest Wiecznym Synem Bozym. On przyszedl jako prawdziwy czlowiek "...Bog objawiony w ciele." On zszedl z nieba, aby wykonac dzielo zbawienia. Zgubiony grzesznik moze byc uratowany - ty i ja. Kto wiedzac o tym fakcie zlekcewazy go, temu nie mozna pomoc w zaden sposob. Lepiej by bylo takiej osobie, gdyby sie nigdy nie urodzila. Chrystus nie byl zalozycielem religii. Rzeczywiste, biblijne chrzescijanstwo nie jest ludzkim wymyslem, nie jest religia obok wielu innych. Pan Jezus objawil nam zywego Boga. On mogl powiedziec: "Kto mnie widzi, widzi Ojca". (Jan 14,9) On mogl powiedziec: "Jam jest prawda". (Jan 14,6) Czy Mahomet nakarmil 5 chlebami i 2 rybami 5000 mezow? Czy Budda uzdrawial slepych, Konfucjusz wskrzeszal z martwych? Oni wszyscy zostali zlozeni w grobie tak, jak kazdy smiertelnik. Tylko jeden zmartwychwstal, Jezus Chrystus, Syn Bozy, Zbawiciel Swiata! On mogl o sobie powiedziec: "Jam jest zmartwychwstanie i zycie". Czy ktos kiedykolwiek odwazyl sie tak o sobie powiedziec? Jezus rzekl do Pilata: "Ja sie narodzilem i na to przyszedlem na swiat, aby dac swiadectwo prawdzie. Kazdy kto jest z prawdy, slucha glosu mego" (Jan 18, 37). Czy Ty sluchasz Jego glosu? On chce Tobie dac prawdziwy pokoj, wieczna radosc i mieszkanie w domu Ojca. Ugnij sie przed Nim, wyznaj swoje grzechy i uwierz, ze On takze dla Ciebie spelnil dzielo wykupienia. "Kto wierzy w Syna ma zywot wieczny" (Jan 3,36)

RLCh; ul.Fabryczna 18; 98-400 Wieruszów; Polska.